ترانسفیوژن پلاسما یک درمان پرکاربرد برای بیماران به شدت بدحال است، و معمولا برای اصلاح تست‌های انعقادی غیرطبیعی و پیشگیری یا توقف خون‌ریزی تجویز می‌شود. اگرچه ترانسفیوژن پلاسما اغلب برای بیماران به شدت بدحال تجویز می‌شود، برخی از دلایل استفاده از آن‌ها توسط شواهد تحقیقات پزشکی تائید نشده‌اند. برخی تحقیقات، ارتباطی را بین ترانسفیوژن پلاسما با پیامدهای بدتر پیدا کرده‌اند، و مطالعات دیگر نشان داده‌اند که ترانسفیوژن پلاسما به بازگشت خون به وضعیت طبیعی آن کمکی نمی‌کند. تشخیص اینکه کدام بیماران، در صورت وجود، ممکن است از ترانسفیوژن پلاسما سود ببرند، مهم است.
ما متون علمی پزشکی را برای یافتن گزارش‌های کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از ترانسفیوژن پلاسما در افراد مبتلا به یک بیماری بحرانی جست‌وجو کردیم. با خواندن 843 سوابق مطالعه، دریافتیم که در حال حاضر هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی شده‌ای راهبردهای مختلف ترانسفیوژن پلاسما را مقایسه نکرده است. انجام چنین مطالعاتی برای کمک به پزشکان در تجویز ترانسفیوژن پلاسما فقط برای بیمارانی که از آن سود می‌برند، مورد نیاز است.
برای طراحی یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در مورد این موضوع دو مانع اصلی وجود دارد، اما می‌توان بر آن‌ها غلبه کرد. در حال حاضر، هیچ توافقی در مورد بهترین راه برای تعیین اینکه بیمار به ترانسفیوژن پلاسما نیاز دارد یا خیر، حاصل نشده است. یکی دیگر از موانع، دشواری در شناسایی خون‌ریزی مهم است، زیرا نه‌تنها باید میزان خون‌ریزی، بلکه محل آن، پاسخ خود بدن به خون‌ریزی (پاسخ همودینامیک) و نیاز به ترانسفیوژن گلبول‌های قرمز را نیز در نظر گرفت.
این مرور فقدان شواهد را برای هدایت ترانسفیوژن پلاسما در بیماران به شدت بدحال برجسته می‌کند. برای تعیین استراتژی مناسب ترانسفیوژن پلاسما در بیماران به شدت بدحال، انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مورد نیاز است.
اگرچه ترانسفیوژن پلاسما اغلب برای بیماران به شدت بدحال تجویز می‌شود، اکثر کاربردهای بالینی پلاسما با شواهد تائید نمی‌شوند. به نظر نمی‌رسد که ترانسفیوژن پلاسما اختلالات خفیف انعقادی را براساس آزمایش نسبت نرمال‌شده بین‌المللی (international normalised ratio; INR) تصحیح کند، اما به نظر می‌رسد که به‌طور مستقل با پیامدها بالینی بدتر در بیمارانی که خون‌ریزی زیادی ندارند، مرتبط باشد. توصیه‌های کنونی در مورد استراتژی‌های ترانسفیوژن پلاسما از محدود کردن ترانسفیوژن پلاسما برای بیمارانی حمایت می‌کند که به‌طور فعال خون‌ریزی می‌کنند یا در معرض خطر خون‌ریزی بوده و هم‌زمان آزمایش‌های انعقادی غیرطبیعی در حد متوسط دارند.
تعیین اینکه استفاده از حد آستانه (threshold) محدود در مقابل آزادانه ترانسفیوژن پلاسما بر مرگ‌ومیر یا عوارض در بیماران به شدت بدحال تاثیر می‌گذارد یا خیر، و ارزیابی تاثیرات بالینی حد آستانه‌های مختلف ترانسفیوژن پلاسما بر بیماران به شدت بدحال.
جست‌وجو برای یافتن مطالعات، در 15 آگوست 2013 انجام شد. پایگاه ثبت تخصصی گروه صدمات در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE(R) Ovid؛ MEDLINE(R) Ovid In-Process & Other Non-Indexed Citations؛ MEDLINE(R) Ovid Daily و OLDMEDLINE(R) Ovid؛ EMBASE Classic + EMBASE (Ovid SP)؛ فهرست منابع؛ وب‌سایت‌های مرتبط و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی را جست‌وجو کرده و فهرست منابع را بررسی کردیم.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده که تاثیرات دو استراتژی ترانسفیوژن پلاسما را، با استفاده از یک حد آستانه محدود و آزادانه حداقل یک تست انعقادی، در شرکت‌کنندگان بسیار بدحال ارزیابی کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و کیفیت کارآزمایی‌ها را با استفاده از روش‌های استاندارد کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات (Cochrane Handbook for Systematic Review of Interventions) ارزیابی کردند.
از 843 منبع شناسایی شده توسط جست‌وجوی ما، هیچ‌یک از کارآزمایی‌ها معیارهای ورود از پیش تعریف شده را برآورده نکردند. هیچ مطالعه‌ای در این مرور وارد نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.