از 2667 منبع، دو مطالعه تصادفی‌سازی شده، در شش گزارش شناسایی کردیم، که شامل 431 شرکت‌کننده بود. کلیه شرکت‌کنندگان از نظر بالینی حداقل در مرحله T3 و/یا درگیری غده لنفاوی کارسینوم مری توراسیک قرار داشتند، که بافت‌شناسی 93% آنها سلول سنگفرشی بود. خطر سوگیری (bias) روش‌شناسی در مطالعات وارد شده از پائین تا متوسط متغیر بود.

شواهد با کیفیت بالا نشان داد که افزودن ازوفاژکتومی منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در بقای کلی شده است (HR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.24؛ P = 0.92؛ I² = 0%؛ دو کارآزمایی). هیچ مطالعه‌ای در مورد PFS گزارشی ارائه نکرده بود، بنابراین عدم وقوع عود موضعی (loco-regional) به عنوان یک پروکسی استفاده شد. شواهد با کیفیت متوسط حاکی از آن بودند که افزودن ازوفاژکتومی به احتمال زیاد منجر به عدم عود موضعی خواهد شد (HR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.39 تا 0.76؛ P = 0.0004؛ I² = 0%؛ دو کارآزمایی)، اما شواهد با کیفیت پائین نشان می‌داد که این عمل ممکن است خطر مرگ‌ومیر ناشی از درمان را افزایش دهد (RR: 5.11؛ 95% CI؛ .174 تا 15.02؛ P = 0.003؛ I² = 2%؛ دو کارآزمایی).

در رابطه با دیگر پیامدهای تعیین شده (کیفیت زندگی، سمیّت ناشی از درمان و استفاده از پروسیجرهای نجات برای دیسفاژی) فقط در یک مطالعه گزارشی ارائه شده بود، که در آن شواهد با کیفیت بسیار پائین نشان می‌داد استفاده از ازوفاژکتومی با کاهش کیفیت زندگی کوتاه‌-مدت همراه است (MD: 0.93؛ 95% CI؛ 0.24 تا 1.62)، و نیز شواهد با کیفیت پائین نشان داد که استفاده از این عمل، میزان استفاده از پروسیجرهای نجات را برای دیسفاژی کاهش می‌دهد (HR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.36 تا 0.75). هیچ یک از مطالعات به مقایسه میزان مرگ‌ومیر ناشی از درمان بین گروه‌های درمانی نپرداخته بودند.