پیشینه
آئورت بزرگترین عروق خونی در بدن است، که از قلب شروع می‌شود و اکسیژن را به تمام قسمت‌های بدن می‌رساند. دایسکسیون آئورت (aortic dissection) زمانی اتفاق می‌افتد که پارگی در دیواره داخلی آئورت وجود داشته باشد و مابین دیواره داخلی و خارجی این رگ خونی، خونریزی رخ دهد. این یک عارضه شدید و اغلب کشنده است. پرفشاری خون (هیپرتانسیون) ممکن است یکی از دلایل اصلی بروز آن باشد. دیگر عوامل خطر ممکن است شامل اختلالات بافت همبند، بیماری عروقی مادرزادی (ناهنجاری‌های موجود در بدو تولد)، آئورتیت (التهاب دیواره آئورت)، تروما یا علل ایاتروژنیک (مشکلات ناشی از درمان طبی) باشند. دایسکسیون آئورت مزمن نوع B معمولا با درمان طبی یا دارویی برای کاهش فشار وارده روی آئورت، مدیریت می‌شود. دستورالعمل‌های بالینی فعلی استفاده از بتابلاکرها را به عنوان درمان خط اول پیشنهاد می‌کنند.
ویژگی‌های مطالعه
بانک‌های اطلاعاتی علمی را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (مطالعاتی که در آن افراد به‌طور تصادفی به گروه‌های تحت درمان تخصیص داده می‌شوند) را جست‌وجو کردیم که بتابلاکرها را با دیگر داروهای مورد استفاده در درمان پرفشاری خون مقایسه کردند. این مطالعات می‌بایست شامل افراد مبتلا به دایسکسیون آئورت قفسه سینه به هر علتی بودند که با جراحی درمان نشده بودند. شواهد تا ژانویه 2014 به‌روز است.
نتایج کلیدی
هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را پیدا نکردیم.
کیفیت شواهد
در ژانویه 2014، هیچ شواهدی وجود نداشت که نشان دهد بتابلاکرها نسبت به دیگر داروهای ضدفشار خون به عنوان درمان خط اول برتر هستند. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده برای تعیین بهترین درمان دایسکسیون‌های مزمن آئورت نوع B مورد نیاز است.
هیچ RCTای پیدا نکردیم که بتابلاکرهای خط اول را با دیگر داروهای ضدفشار خون خط اول برای درمان TAD مزمن نوع B مقایسه کرده باشد. بنابراین، هیچ شواهدی از RCT برای حمایت از دستورالعمل‌های بالینی فعلی که استفاده از بتابلاکرها را توصیه می‌کنند، وجود ندارد. انجام RCTها برای ارزیابی فواید و مضرات بتابلاکرها و دیگر داروهای ضدفشار خون به عنوان درمان خط اول TAD مزمن نوع B مورد نیاز هستند.
دایسکسیون آئورت توراسیک (thoracic aortic dissection; TAD) یک عارضه شدید و اغلب کشنده در افراد مبتلا به پرفشاری خون (hypertension) است. روش فعلی در درمان دایسکسیون آئورت مزمن نوع B، استفاده از بتابلاکرها به عنوان درمان خط اول برای کاهش فشار وارده بر دیواره آئورت است. دیگر داروهای ضدفشار خون، مانند مسدودکننده‌های کانال کلسیم (CCBs)، مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) یا مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین II (یا ARBs)، برای درمان دارویی TAD نوع B پیشنهاد شده‌اند.
ارزیابی تاثیرات بتابلاکرهای خط اول در مقایسه با دیگر کلاس‌های دارویی ضدفشار خون خط اول در درمان TAD مزمن نوع B.
بانک اطلاعاتی خلاصه‌های مرور اثرات (Database of Abstracts of Reviews of Effects; DARE) را برای یافتن مرورهای مرتبط جست‌وجو کردیم. پایگاه ثبت تخصصی گروه هیپرتانسیون در کاکرین (1946 تا 26 ژانویه 2014)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (2014، شماره 1)، MEDLINE (1946 تا 24 ژانویه 2014)، MEDLINE In-Process؛ EMBASE (1974 تا 24 ژانویه 2014) و ClinicalTrials.gov (تا 26 ژانویه 2014) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را واجد شرایط برای ورود در نظر گرفتیم که داروهای مختلف ضدفشار خون را در درمان TAD مزمن نوع B مقایسه کردند. نرخ مورتالیتی کلی، پیامد اولیه این مرور بود. پیامدهای ثانویه شامل کل عوارض جانبی غیرکشنده مربوط به TADs و تعداد افرادی بود که به درمان جراحی نیاز نداشتند.
دو نویسنده مرور (KC؛ PL) به‌طور مستقل از هم عناوین و چکیده‌ها را بررسی کرده و مطالعات را بر اساس معیارهای ورود، وارد کردند. هر گونه اختلاف‌نظری را میان نویسندگان مرور از طریق بحث و گفت‌وگو حل کردیم.
پس از مرور کامل نتایج جست‌وجو، هیچ مطالعه‌ای را شناسایی نکردیم که معیارهای ورود را داشته باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.