سوال مطالعه مروری
شواهد موجود درباره تاثیر استفاده از درمان آنتی-IgE برای درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک (allergic bronchopulmonary aspergillosis) را در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مرور کردیم.
پیشینه
فیبروز سیستیک یک بیماری ژنتیکی وراثتی است که در دنیای غرب غیر-معمول نیست. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک یک بیماری ریوی است که در نتیجه حساسیت بالا به آسپرژیلوس (نوعی قارچ) رخ داده و ممکن است در 2% تا 15% از افراد مبتلا به فیبروز سیستیک بروز کند. درمان با کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد-قارچ، روش‌های اصلی در درمان این نوع قارچ هستند اما استفاده طولانی‌مدت یا استفاده مکرر از کورتیکواستروئیدها ممکن است عوارض جانبی جدی به همراه داشته باشد. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در نتیجه عمل آنتی‌بادی‌های IgE (نوعی پروتئین) بروز می‌کند. یک دارو که علیه این آنتی‌بادی‌های IgE (درمان با آنتی-IgE)، مانند اومالیزوماب (omalizumab) عمل کند، ممکن است به‌عنوان یک شیوه درمانی در درمان این بیماری در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک به حساب آید. این دارو به‌صورت تزریق زیر-جلدی، هر دو تا چهار هفته یک‌بار تجویز می‌شود. هدف این مرور این است که نشان دهد درمان با آنتی-IgE در رابطه با این بیماری در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک اثربخش است یا خیر؛ و هرگونه عوارض جانبی احتمالی را مشخص کند.
تاریخ جست‌وجو
شواهد تا تاریخ زیر به‌روز است: 29 سپتامبر 2017.
ویژگی‌های مطالعه
ما فقط توانستیم یک مطالعه با مقیاس کوچک (شامل 14 شرکت‌کننده) را وارد مرور کنیم و این مطالعه به دلیل فراهم نشدن امکان همکاری افراد به تعداد کافی و به‌صورت داوطلبانه در مراحل اولیه متوقف شد. مطالعه مذکور شش ماه به طول انجامید و در آن تزریق زیر-جلدی اومالیزوماب (با نام تجاری Xolair) در ناحیه بازو یا ران با تزریق دارونما (placebo) (درمان ساختگی فاقد ماده موثر) مقایسه شدند. به داوطلبان روزانه 600 میلی‌گرم اومالیزوماب یا دارونما همراه با حداکثر 400 میلی‌گرم روزانه ایتراکونازول (itraconazole) (نوعی داروی ضد-قارچ) و کورتیکواستروئید دو مرتبه در روز داده شد.
نتایج کلیدی
نتایج کامل مطالعه منتشر نشد. فقط نتایج محدودی از مطالعه در رابطه با عوارض جانبی درمان به صورت آنلاین منتشر شدند. شش مورد از هر نه داوطلب شرکت‌کننده در گروه تحت درمان با اومالیزوماب (66.67%) و یک مورد از هر پنج داوطلب شرکت‌کننده در گروه تحت درمان با دارونما (20%) یک یا چند مورد عوارض جانبی جدی را گزارش کردند.
به دلیل ناکافی بودن شواهد، نمی‌توانیم در تایید یا رد استفاده از آنتی-IgE (اومالیزوماب) در درمان فیبروز سیستیک در افراد مبتلا به آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک توصیه‌هایی ارائه دهیم. پژوهش بیشتری در رابطه با این نوع درمان مورد نیاز است.
شواهد کافی در رابطه با اثربخشی و ایمنی درمان با آنتی-IgE (اومالیزوماب) در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک و آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک وجود ندارد. اجرای مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل شده با مقیاس بزرگ و آینده‌نگر در رابطه با درمان با آنتی-IgE در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک و آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک که در آنها به اندازه‌گیری پیامدهای آزمایشگاهی و بالینی همانند نیاز به استروئید، تشدید آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک و عفونت ریه پرداخته شود، نیاز است.
فیبروز سیستیک نوعی اختلال چند-ارگانی اتوزومی مغلوب است که شیوعی تقریبا 1 مورد در هر 3500 تولد زنده دارد. آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک (allergic bronchopulmonary aspergillosis) نوعی بیماری ریوی است که به دنبال بروز افزایش حساسیت ناشی از قارچ آسپرژیلوس رخ می‌دهد و شیوع آن 2% تا 15% از افراد مبتلا به فیبروز سیستیک است. اصلی‌ترین راه درمان این بیماری استفاده از کورتیکواستروئیدها و ایتراکونازول (itraconazole) است. درمان با کورتیکواستروئیدها برای یک بازه زمانی طولانی یا استفاده مکرر از آنها در مواقع تشدید آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک، ممکن است عوارض جانبی قابل توجهی به همراه داشته باشد. درمان با نوعی آنتی‌بادی مونوکلونال آنتی-IgE، مانند اومالیزوماب (omalizumab)، در چندین مورد مبتلا به آسم آلرژیک شدید منجر به بهبود کنترل آسم شده است. استعمال دارو به صورت تزریق زیر-جلدی هر دو تا چهار هفته یک‌بار بوده است. از آن‌جایی که آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک هم مانند آسم، در نتیجه حساسیت به انواع خاصی از آلرژن‌ها ایجاد می‌شود، برای درمان این بیماری هم شاید بتوان از روش درمان با آنتی‌بادی‌های آنتی-IgE استفاده کرد. بنابراین درمان با آنتی-IgE، با استفاده از عواملی چون اومالیزوماب (omalizumab)، ممکن است به‌عنوان یک درمان بالقوه در درمان این بیماری در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک به حساب آید. این یک نسخه به‌روز شده از مرور است.
ارزیابی اثربخشی و عوارض جانبی درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک با استفاده از درمان با آنتی-IgE در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های مربوط به فیبروز سیستیک در کاکرین که در نتیجه جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی و جست‌وجوی دستی در مجلات و چکیده کتب کنفرانس‌ها به دست آمده‌اند، را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین فهرست منابع مقالات مرتبط و مرورها را جست‌وجو کردیم. آخرین جست‌وجو: 29 سپتامبر 2017.
دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام را جست‌وجو کردیم (Clinicaltrials.gov و پلت‌فرم کارآزمایی‌های WHO). تاریخ آخرین جست‌وجو: 24 ژانویه 2018.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده که به مقایسه درمان با آنتی-IgE با دارونما (placebo) یا سایر روش‌های درمان آسپرژیلوس برونکوپولمونری آلرژیک در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک پرداخته‌اند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به استخراج داده‌ها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) در مطالعه وارد شده پرداختند. آنها برای انجام تجزیهوتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار Review Manager برنامه‌ریزی کردند.
فقط یک مطالعه با حضور 14 شرکت‌کننده، واجد شرایط برای ورود به مرور بود. این مطالعه دوسو-کور به مقایسه دریافت روزانه 600 میلی‌گرم اومالیزوماب یا دارونما همراه با دریافت دو بار در روز ایتراکونازول و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، حداکثر به میزان 400 میلی‌گرم در روز پرداخته بود. دوره درمان شش ماه به طول انجامید اما مطالعه قبل از موعد مقرر منقطع شده و داده‌های کامل شده در دسترس نبودند. با محققین مطالعه تماس گرفتیم و به ما گفته شد که مطالعه به دلیل عدم امکان به‌کارگیری شرکت‌کنندگان در مطالعه، علی‌رغم همه تلاش‌های مستدل به عمل آمده، منقطع شده بود. شش نفر از هر نه شرکت‌کننده (66.67%) و یک مورد از هر پنج شرکت‌کننده (20%) به ترتیب در گروه تحت درمان با اومالیزوماب و گروه تحت درمان با دارونما، با یک یا چند مورد عوارض جانبی شدید مواجه شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
