مشکلات تنفسی در نوزادان یک عارضه شایع پس‌از تولد است. این وضعیت در زایمان سزارین و زمانی که مادر باردار پیش‌از شروع زایمان، جراحی می‌شود، بیشتر از زمانی که در حال زایمان است، رخ می‌دهد. پروستاگلاندین‌ها گروهی از مواد هستند که با موفقیت برای القای زایمان در زنان باردار استفاده شده‌اند. آن‌ها هم‌چنین این پتانسیل را دارند که با حذف مایع از ریه‌ها و افزایش ترشح سورفاکتانت، به ریه‌های نوزاد کمک کنند تا با هوای تنفسی پس‌از زایمان سازگار شوند. زایمان سزارین بیشتر از قبل در سراسر جهان انجام می‌شود و یافتن مداخلاتی که تنفس نوزاد را پس‌از این جراحی بهبود می‌بخشند، اهمیت زیادی دارد.
ما یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده کوچک (شامل 36 زن) را پیدا کردیم که تجویز ژل داخل واژینال پروستاگلاندین E 2 را پیش‌از زایمان سزارین با ژل دارونما (placebo) مقایسه کرد. اطلاعات به‌دست آمده از این مطالعه به ما اجازه نمی‌دهد مطمئن باشیم که پروستاگلاندین‌ها تنفس نوزاد را به دنبال زایمان سزارین برنامه‌ریزی شده در دوره ترم بهبود می‌بخشند. فقط یک نوزاد در گروه دارونما دچار زجر تنفسی شد که به‌عنوان تنفس سریع ارزیابی شد. مطالعات بیشتری باید انجام شوند تا تاثیر پروستاگلاندین‌ها بر ریه‌های نوزاد پس‌از زایمان سزارین مشخص شود.
اگرچه نویسندگان کارآزمایی افزایش معنی‌داری را در سطوح کاتکول‌آمین در گروه مداخله گزارش کردند، تفاوت معنی‌داری در پیامدهای تنفسی میان گروه مداخله و کنترل وجود نداشت. به دلیل اینکه حجم نمونه کوچک بود و رویدادهای کمی رخ دادند، کیفیت شواهد در سطح پائین درجه‌بندی شد. بنابراین نمی‌توان از این مرور هیچ نتیجه‌گیری قطعی در مورد تاثیرات پروستاگلاندین‌ها بر پیامدهای تنفسی نوزادان داشت.
زجر تنفسی (respiratory distress; RD) می‌تواند هم در نوزادان نارس و هم در نوزادان ترم که از طریق زایمان طبیعی واژینال یا زایمان سزارین (caesarean section; CS) به دنیا می‌آیند، رخ دهد. این وضعیت حدود 30% از موارد مرگ‌ومیر نوزادان را تشکیل می‌دهد و می‌تواند در هر زمانی پس‌از تولد رخ دهد. سندرم زجر تنفسی (respiratory distress syndrome; RDS)، تاکی‌پنه گذرا (تنفس سریع) نوزاد و هیپرتانسیون ریوی مداوم (افزایش فشار خون عروق ریوی) نوزاد، شایع‌ترین تظاهرات بالینی RD نوزادان هستند. پروستاگلاندین‌ها در عملکرد معمول مامایی برای رسیدن دهانه رحم و شروع زایمان استفاده می‌شوند، هرچند پروستاگلاندین‌های سری E به دلیل این واقعیت که انتخابی‌تر رحمی (uteroselective) هستند، بر دیگران ترجیح داده می‌شوند. تجویز پروستاگلاندین برای مادر باردار پیش‌از زایمان باعث بازجذب مایع ریه از ریه جنین شده و با القای افزایش کاتکول‌آمین، ترشح سورفاکتانت را افزایش می‌دهد. در نتیجه، کاهش معنی‌داری در عوارض تنفسی نوزادان به دنبال CS می‌تواند به دست آید، که منجر به کاهش عوارض طولانی‌مدت مانند دیسپلازی برونش ریوی (بیماری مزمن ریه با تغییر بافت ریه) و آسم می‌شود.
هدف از این مرور، تعیین این موضوع است که تجویز پروستاگلاندین‌ها پیش‌از CS می‌تواند پیامدهای تنفسی نوزادان را بهبود بخشد یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (30 سپتامبر 2013). ما هم‌چنین سه پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی را جست‌وجو کردیم؛ ClinicalTrials.gov ؛ Australian New Zealand Clinical Trials Registry و پلتفرم پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی ( ICTRP ) سازمان جهانی بهداشت برای یافتن مطالعات در حال انجام (24 جون 2013).
ما همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده منتشرشده و منتشرنشده‌ای را وارد کردیم که استفاده از پروستاگلاندین‌ها را با دیگر درمان‌ها (از جمله دارونما (placebo)) برای کاهش عوارض تنفسی نوزادان مقایسه کردند. شرکتکنندگان، زنان باردار با اندیکاسیون انجام CS بودند، و ما تجویز پروستاگلاندین‌ها را پیش‌از CS با عدم درمان، دارونما یا درمان دیگری مقایسه کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود و کیفیت کارآزمایی ارزیابی کردند، و نویسنده سوم مرور برای حل‌وفصل هرگونه اختلاف‌نظر ارجاع شد. دادهها توسط دو نویسنده مرور استخراج شدند. صحت (accuracy) دادهها بررسی شد. ما از ابزار کاکرین برای ارزیابی خطر سوگیری (bias) در مطالعات واردشده استفاده کردیم و با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم تا در صورت لزوم اطلاعات بیشتری را درخواست کنیم.
ما یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را با خطر پائین سوگیری پیدا کردیم که در یک مرکز مراقبت از نوزادان در استرالیا انجام شد. این مطالعه شامل 36 زن بود (18 نفر ژل پروستاگلاندین E 2 داخل واژینال و 18 نفر دارونما را دریافت کردند).
یک مورد زجر تنفسی نوزادی در گروه کنترل رخ داد که کارآزمایی، آن را به‌عنوان تاکی‌پنه گذرا در نوزاد گزارش کرد (خطر نسبی (RR): 0.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.01 تا 7.68، یک مطالعه، n = 36).
هیچ یک از نوزادان نیاز به تهویه مکانیکی نداشتند و نویسندگان کارآزمایی میانه (median) امتیاز آپگار (Apgar) را در دقیقه یک و پنج در هر دو گروه مشابه هم گزارش کردند.
هیچ عارضه جانبی مرتبط با درمان در هر دو گروه رخ نداد. غلظت‌های نورآدرنالین (مقادیر میانه (محدوده)) در نمونه‌های خون بند ناف گروه مداخله به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل گزارش شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.