14 مطالعه را وارد کردیم که شامل 1469 شرکت‌کننده مبتلا به شکستگی‌های حاد یک سوم میانی کلاویکل بودند. تمام مطالعات، بزرگسالانی را با محدوده سنی بین 17 تا 70 سال وارد کردند. از بین مطالعاتی که جنسیت را گزارش کردند، تعداد مردان بیش‌تر بود. ده مطالعه، تثبیت صفحه (plate fixation) را با اسلینگ (sling) (آویز دست) یا بانداژ به شکل عدد هشت، یا هر دو، مقایسه کرده و چهار مطالعه، تثبیت اینترامدولاری (intramedullary) را با پوشیدن اسلینگ یا بانداژ به شکل عدد هشت مقایسه کردند. تقریبا تمامی مطالعات دارای ویژگی‌های طراحی بودند که موجب خطر سوگیری بالا می‌شد، بنابراین قدرت یافته‌های آنها را محدود می‌کرد.

شواهد با کیفیت پائین از 10 مطالعه (838 شرکت‌کننده)، نشان داد که در مقایسه با درمان محافظه‌کارانه، درمان جراحی شکستگی‌های حاد یک سوم میانی کلاویکل ممکن است عملکرد بازو را در پیگیری یک ساله یا بیش‌تر بهبود نبخشد: تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.33؛ %95 فاصله اطمینان (CI): 0.02- تا 0.67. ما کیفیت شواهد را به دلیل خطر سوگیری و ناهمگونی بالای آماری کاهش دادیم (I² = 83%). این به معنی یک بهبود متوسط 2.3 امتیازی به نفع جراحی (0.14 نمره بدتر تا 4.69 نمره بهتر)، روی نمره Constant 100 امتیازی است؛ و این یک تفاوت بالینی مهمی را نشان نمی‌دهد. ممکن است در میزان دردی که با استفاده از یک مقیاس آنالوگ بصری اندازه‌گیری شده (0 تا 100 میلی‌متر؛ نمرات بالاتر به معنی درد بدتر است) تفاوتی بین درمان‌ها وجود نداشته باشد (تفاوت میانگین (MD): 0.60- میلی‌متر؛ 95% CI؛ 3.51- تا 2.31؛ 277 شرکت‌کننده؛ 3 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین که نشان دهنده خطر سوگیری و عدم دقت است). جراحی ممکن است خطر شکست درمان را، یعنی، تعداد شرکت‌کنندگانی که مداخله غیر-روتین جراحی ثانویه (به استثنای درآوردن ابزاری که در استخوان کار گذاشته شده بود)، را به دلیل جوش نخوردگی علامت‌دار، بد جوش خوردگی یا سایر عوارض دریافت کردند، کاهش دهد (خطر نسبی (RR): 0.32؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.50؛ 1197 شرکت‌کننده؛ 12 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین، که به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت کاهش یافت). منشاء اصلی شکست درمان، شکست مکانیکی (3.4%) در گروه جراحی و جوش نخوردگی علامت‌دار (11.6%) در گروه درمان محافظه‌کارانه بود.

ما مطمئن نیستیم که جراحی منجر به تعداد افراد کمتری می‌شود که یک یا چند مشکل زیبایی دارند، مانند دفورمیتی‌ها، که بیش‌تر پس از درمان محافظه‌کارانه شایع بودند یا زخم یا برجستگی ابزار کار گذاشته شده در استخوان، که فقط در گروه جراحی اتفاق می‌افتد (RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.98؛ 1130 شرکت‌کننده؛ 11 مطالعه؛ I² = 63%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین که به دلیل خطر سوگیری، عدم دقت و ناهمگونی کاهش یافت). ما مطمئن نیستیم که تفاوتی بین جراحی و درمان محافظه‌کارانه در خطر بروز یک پیامد جانبی از قبیل عفونت موضعی، باز شدن زخم، بد جوش خوردگی علامت‌دار، ناراحتی‌ای که منجر به درآوردن ایمپلنت می‌شود، مشکلات پوستی و عصبی وجود دارد یا خیر: RR: 1.34؛ 95% CI؛ 0.68 تا 2.64؛ 1317 شرکت‌کننده؛ 14 مطالعه؛ I² = 72%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین، که به دلیل خطر سوگیری، عدم دقت و ناهمگونی کاهش یافت). درآوردن ایمپلنت به سبب ناراحتی، در گروه جراحی یک پیامد شایع بود (10.2%)، در حالی که بد جوش خوردگی علامت‌دار در گروه درمان محافظه‌کارانه (11.3% در برابر 1.2% در گروه جراحی) بیش‌تر بود. عفونت فقط در گروه جراحی رخ داد (3.2%). ممکن است تفاوت بین گروهی، در کیفیت زندگی در مدت یک سال وجود نداشته باشد (نمرات مولفه فیزیکی پرسشنامه‌های SF-12 یا SF-36: مقیاس 0 تا 100، که 100 بهترین نمره است): MD: 0.30؛ (95% CI؛ 1.95- تا 2.56؛ 321 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین، که به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت کاهش یافت).