تروما و آسیب به پرینه (perineum) با درجات مختلف، شایع‌ترین نوع آسیب در حوزه مامایی محسوب می‌شود. پرینه ناحیه‌ای است میان واژن و رکتوم که ممکن است در طول زایمان دچار پارگی شود. در عملکرد بالینی، این پارگی‌ها اغلب بخیه می‌شوند. بااین‌حال، پارگی‌های کوچک ممکن است بدون مداخله جراحی نیز به خوبی بهبود یابند. در صورت وجود درد، این پارگی‌ها می‌توانند منجر به کاهش تحرک و ناراحتی هنگام دفع ادرار یا مدفوع شده و ممکن است به‌طور منفی بر توانایی زن در شیردهی و مراقبت از نوزاد جدیدش تاثیر بگذارد. این مرور، شامل دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (شامل 154 زن) بود که ترمیم جراحی پارگی‌های درجه یک (درگیری فقط پوست پرینه یا ناحیه واژینال) یا درجه دو (شامل عضلات نیز می‌شود) را با رها کردن زخم برای بهبودی خودبه‌خودی مقایسه کردند. این کارآزمایی‌ها، تفاوت بارزی را در پیامدهای بالینی میان گروه‌ها نشان ندادند. این مطالعات، هیچ تفاوتی را در میزان درد بلافاصله پس‌از زایمان و تا هشت هفته بعد از آن نیافتند. یکی از کارآزمایی‌ها عدم تفاوت در عوارض ناشی از زخم را گزارش کرد، اما کارآزمایی دیگر تفاوت‌هایی را در بسته شدن زخم و تقریب نامناسب زخم (wound approximation) را در گروهی که از بخیه استفاده نکردند، نشان داد. هیچ اطلاعاتی در مورد تاثیر مداخله بر پیامدهای طولانی‌مدت مانند ناراحتی جنسی یا بی‌اختیاری وجود نداشت. برای ارائه یک توصیه قوی مبتنی بر شواهد برای استفاده در بالین، انجام پژوهش‌های بیشتری مورد نیاز است.
شواهد محدودی از RCTها برای راهنمایی در انتخاب میان ترمیم جراحی و غیرجراحی پارگی‌های درجه یک یا دو پرینه که حین زایمان رخ می‌دهد، در دسترس است. دو مطالعه هیچ تفاوتی را میان این دو نوع مدیریت در رابطه با پیامدهای بالینی تا هشت هفته پس‌از زایمان نیافتند. بنابراین، در حال حاضر شواهد کافی برای نشان دادن برتری یک روش بر دیگری در زمینه ترمیم و بهبودی در اوایل یا اواخر دوره پس‌از زایمان وجود ندارد. تا زمانی که شواهد بیشتری در دسترس قرار گیرد، تصمیم پزشکان مبنی بر بخیه زدن یا نزدن می‌تواند بر اساس قضاوت بالینی آن‌ها و ترجیح زنان پس‌از آگاهی از فقدان پیامدهای طولانی‌مدت و احتمال کُندتر بودن فرایند بهبودی زخم، و اینکه زنان احتمالا احساس کلی بهتری در صورت بخیه نزدن خواهند داشت، اتخاذ شود.
وقوع پارگی‌های پرینه (perineal tears) حین زایمان شایع است. در اغلب موارد، آن‌ها بخیه می‌شوند. ترمیم جراحی می‌تواند با پیامدهای نامطلوبی از قبیل درد، ناراحتی و اختلال در فعالیت‌های عادی در دوران پس‌از زایمان (puerperium) و احتمالا دوران شیردهی، همراه باشد. ترمیم جراحی بر حجم کار بالینی و منابع انسانی و مالی نیز تاثیر می‌گذارد.
ارزیابی شواهد مربوط به مدیریت جراحی در مقایسه با غیرجراحی پارگی‌های درجه یک و دو پرینه که حین زایمان رخ می‌دهند.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (1 می 2011)؛ CENTRAL ( کتابخانه کاکرین ، سال 2011، شماره 2 از 4) و MEDLINE (ژانویه 1966 تا 2 می 2011) را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین فهرست منابع مرورها، دستورالعمل‌های بالینی و دیگر مقالات و انتشارات را جست‌وجو کرده و با نویسندگان کارآزمایی‌های واجد شرایط شناسایی‌شده تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) که به بررسی تاثیر بخیه زدن در مقایسه با بخیه نزدن بر پیامدهای بالینی ترمیم پارگی‌های درجه یک و دو پرینه در طول زایمان پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را برای ورود به این مرور بررسی کرده و کیفیت آن‌ها را نیز ارزیابی کردند. سه نویسنده مرور به‌طور جداگانه، داده‌ها را استخراج کردند.
دو RCT (شامل 154 زن) را که با خطر پائین سوگیری (bias) مواجه بودند، وارد این مرور کردیم. تجمیع نتایج حاصل از مطالعات موجود، امکان‌پذیر نبود. این دو مطالعه، پیامدهای تعریف‌شده در این مرور را به‌طور هم‌سو و سازگار گزارش نکردند. بااین‌حال، هیچ تفاوت معنی‌داری میان دو گروه (ترمیم جراحی در مقایسه با غیرجراحی) از نظر بروز درد و عوارض ناشی از زخم، معیارهای خود-ارزیابی درد هنگام ترخیص از بیمارستان و پس‌از زایمان، و شروع مجدد فعالیت جنسی مشاهده نشد. تفاوت در استفاده از داروهای آنالژزی میان مطالعات، متفاوت بود، به‌طوری‌که در یک مطالعه، میزان استفاده از آن در گروه بخیه بالا بود. کارآزمایی دیگر، تفاوت‌هایی را در بسته شدن زخم و تقریب نامناسب زخم (wound approximation) در گروهی که از بخیه استفاده نکردند، نشان داد اما به‌طور اتفاقی نیز اشاره کرد که تعداد بیشتری از زنان در این گروه در حال شیردهی بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.