اختلالات طیف اوتیسم (autism spectrum disorders; ASD) با مشکلاتی در تعامل اجتماعی و ارتباط کلامی و غیرکلامی، هم‌چنین علایق و رفتارهای محدود و تکراری مشخص می‌شوند. داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای (tricyclic antidepressants; TCA) داروهایی هستند که سطح سروتونین، انتقال‌دهنده عصبی، را تغییر داده و در درمان نشانه‌های اوتیسم، اضطراب و رفتارهای نوع وسواسی-اجباری مورد استفاده قرار گرفته‌اند. ما سه کارآزمایی را پیدا کردیم که دو TCA مختلف - کلومیپرامین (clomipramine) و تیانپتین (tianeptine) - را بررسی کردند. یکی از مطالعات کلومیپرامین، شامل کودکان و بزرگسالان جوان بود؛ دو مطالعه دیگر فقط کودکان را وارد کردند. هر سه کارآزمایی کوچک بوده و میان 12 و 32 شرکت‌کننده داشتند. شواهد محدودی برای حمایت از استفاده از کلومیپرامین یا تیانپتین در درمان افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم وجود دارد، و برخی شواهد از بروز عوارض جانبی خبر دادند که مفید بودن آن‌ها را محدود می‌کند. پزشکانی که استفاده از TCAها را در ASD در نظر می‌گیرند، باید هنگام بحث در مورد این گزینه درمانی با بیماران مبتلا به ASD و مراقبان آن‌ها، از شواهد محدود و متناقض در مورد تاثیر و عوارض جانبی TCAها آگاه باشند. پیش‌از اینکه بتوان TCAها را برای استفاده در ASD توصیه کرد، انجام پژوهش‌های بیشتری لازم است.
پزشکانی که استفاده از TCAها را در نظر می‌گیرند، باید هنگام بحث در مورد این گزینه درمانی با افراد مبتلا به ASD و مراقبان آن‌ها، از شواهد محدود و متناقض تاثیر و عوارض جانبی آن آگاه باشند. پیش‌از اینکه بتوان TCAها را برای درمان افراد مبتلا به ASD توصیه کرد، انجام پژوهش بیشتری مورد نیاز است.
اختلالات طیف اوتیسم (autism spectrum disorders; ASD) گروهی ناهمگون از اختلالات تکامل سیستم عصبی هستند که از نظر شدت متفاوت بوده و با شروع زودهنگام تاخیر و انحراف در رشد تعامل (interaction) اجتماعی و ارتباط کلامی و غیرکلامی مشخص می‌شوند. ASD با علایق یا رفتارهای محدود و/یا کلیشه‌ای مرتبط است. داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای (tricyclic antidepressants; TCA) بازجذب نورآدرنالین و سروتونین را مسدود کرده و در نتیجه، میزان این انتقال‌دهنده‌های عصبی را در سیستم عصبی مرکزی افزایش می‌دهند. TCAها از طریق تاثیر بر سروتونین، در درمان نشانه‌های اوتیسم و بیماری‌های همراه در افراد مبتلا به ASD مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
تعیین اینکه درمان با داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای:
1) ویژگی‌های اصلی اوتیسم را، از جمله تعامل اجتماعی محدود، ارتباط محدود و رفتارهای کلیشه‌ای و تکراری، بهبود می‌بخشد.
2) ویژگی‌های غیراصلی را مانند رفتارهای چالش‌برانگیز، بهبود می‌بخشد؛
3) بیماری‌های همراه را، مانند افسردگی و اضطراب، بهبود می‌بخشد؛
4) عوارض جانبی را ایجاد می‌کند.
آخرین جست‌وجوها را برای این مرور در 23 می 2011 انجام دادیم. به جست‌وجو در پایگاه‌های زیر پرداختیم: پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، شماره 2، 2011؛ MEDLINE (1948 تا هفته دوم ماه می، 2011)؛ EMBASE (1980 تا هفته دوم 2011)؛ PsycINFO (1887 تاکنون)، CINAHL (1937 تاکنون). ما هم‌چنین Dissertation Abstracts International را از طریق Dissertation Express، و متارجیستر کارآزمایی‌های کنترل‌شده (metaRegister of Controlled Trials) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با هر دوز، مدت زمان و فراوانی مصرف TCAهای خوراکی، در مقایسه با دارونما (placebo)، در کودکان و نوجوانان مبتلا به ASD که در آن‌ها حداقل از یک معیار پیامد استاندارد استفاده شد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود و خطر سوگیری (bias)، انتخاب کرده و ارزیابی کردند. همه داده‌ها پیوسته (continuous) بودند.
سه مطالعه معیارهای ورود را برای این مرور داشتند. دو مطالعه از کلومیپرامین (clomipramine) و یک مطالعه از تیانپتین (tianeptine) استفاده کردند. هر سه کارآزمایی کوچک بوده و میان 12 و 32 شرکت‌کننده داشتند. یکی از کارآزمایی‌های کلومیپرامین، شامل کودکان و بزرگسالان جوان بود، درحالی‌که دو کارآزمایی دیگر فقط کودکان را وارد کردند. با توجه به ناهمگونی (heterogeneity) در ویژگی‌های شرکت‌کنندگان در مطالعه، داروهای TCA مورد بررسی و معیارهای پیامد مورد استفاده، نتوانستیم هیچ متاآنالیزی را انجام دهیم.
در فقط یکی از سه مطالعه، اندیکاسیونی وجود داشت که نشان داد تجویز تیانپتین در کودکان می‌تواند در کوتاه‌مدت موثر باشد. در این مطالعه، والدین و معلمان گزارش دادند که این روش باعث کاهش تحریک‌پذیری، بیش‌فعالی، تماس چشمی ناکافی و گفتار نامناسب شد، اما رتبه‌بندی پزشکان هیچ تاثیر معنی‌داری را از مداخله بر این نشانه‌ها نشان نداد. هم‌چنین هنگام درمان با تیانپتین، عوارض جانبی قابل توجهی از جمله افزایش خواب‌آلودگی و کاهش سطوح فعالیت در این افراد مشاهده شدند. شواهد مربوط به تاثیر کلومیپرامین در دو مطالعه متناقض است. شواهدی از بهبودی در نشانه‌های اوتیسم، تحریک‌پذیری و نشانه‌های نوع اختلال وسواسی-اجباری وجود داشت، اما شواهد متناقضی در رابطه با بیش‌فعالی در دو مطالعه به دست آمد و هیچ تغییر قابل توجهی در گفتار نامناسب مشاهده نشد. هم‌چنین عوارض جانبی با استفاده از کلومیپرامین رخ دادند. اگرچه رتبه‌بندی عوارض جانبی تفاوت معنی‌داری با دارونما نداشت، در بازوی کلومیپرامین در یک مطالعه، میزان خروج بیماران از مطالعه قابل توجه بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.