سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی را برای درمان تشدید حملات ریوی (شعله‌ور شدن) در عفونت ریه در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مورد بررسی قرار دادیم.
پیشینه
فیبروز سیستیک یک اختلال ژنتیکی جدی است که ناشی از مخاط غیر-طبیعی چسبنده در بخش‌های متعددی از بدن است. در ریه‌ها مخاط چسبنده می‌تواند منجر به عفونت تکرار شونده شود. تشدید حملات ریوی منجر به بروز نشانه‌های شدیدتری می‌شود. آنتی‌بیوتیک‌ها بخش مهمی از درمان هستند و ممکن است از طریق دهان، یا از طریق سوزن به جریان خون یا استنشاق دارو تجویز شوند. ما می‌خواستیم بدانیم که آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی نسبت به سایر روش‌ها سلامت عمومی را بهبود بخشیدند یا خیر.
این ممکن است به این معنا باشد که آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی می‌توانند از بستری شدن افراد مبتلا به فیبروز سیستیک به دلیل آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی و برخی از عوارض جانبی پیشگیری کنند. آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی هم‌چنین برای افرادی که دسترسی به وریدهایشان دشوار است، راحت‌تر است. این یک نسخه به‌روز شده از این مرور است.
تاریخ جستوجو
شواهد تا تاریخ زیر به‌روز است: 09 اکتبر 2018.
ویژگی‌های مطالعه
ما چهار کارآزمایی را با مجموع 167 شرکت‌کننده یافتیم، دو کارآزمایی آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی به تنهایی را با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی به تنهایی (77 شرکت‌کننده) و دو کارآزمایی ترکیبی از آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی و داخل وریدی را با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی به تنهایی (90 شرکت‌کننده) برای درمان تشدید حملات ریوی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مقایسه کردند. در تمام کارآزمایی‌ها آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی با آنتی‌بیوتیک‌های مشابه تجویز شده به صورت داخل وریدی مقایسه شدند. تعداد شرکت‌کنندگان در هر کارآزمایی بین 18 تا 62 نفر بود.
نتایج کلیدی
آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی به تنهایی در برابر آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی به تنهایی
یک کارآزمایی (18 شرکت‌کننده) بهبود درک شده در شیوه زندگی را در هر دو گروه گزارش کرد اما هیچ یک از کارآزمایی‌ها زمان غیبت از کار یا مدرسه را گزارش نکردند. هر دو کارآزمایی عملکرد ریه را اندازه‌گیری کردند، اما هیچ تفاوتی را بین گروه‌های درمان گزارش نکردند. یک کارآزمایی (18 شرکت‌کننده) هیچ تفاوتی را از نظر نیاز به آنتی‌بیوتیک‌های اضافی گزارش نکرد و کارآزمایی دوم (59 شرکت‌کننده) زمان بعدی تشدید حملات ریوی را گزارش کرد - تفاوتی بین آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی یا داخل وریدی برای هر پیامد وجود نداشت. فقط یک کارآزمایی (18 شرکت‌کننده) حوادث جانبی و میکروب‌شناسی خلط را اندازه‌گیری کرد، اما هیچ تفاوتی را بین درمان‌ها برای هر دو پیامد نیافتیم.
آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی به همراه آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی در برابر آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی به تنهایی
هیچ یک از کارآزمایی‌ها کیفیت زندگی یا زمان غیبت از کار یا مدرسه را گزارش نکردند. هر دو کارآزمایی عملکرد ریه را گزارش کردند، اما تفاوتی بین گروه‌ها نیافتند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها نیاز به آنتی‌بیوتیک‌های اضافی یا زمان بعدی تشدید حملات ریوی را گزارش نکردند؛ با این حال، یک کارآزمایی (28 شرکت‌کننده) پذیرش در بیمارستان را گزارش کرد و تفاوتی بین گروه‌ها نیافت. هر دو کارآزمایی تفاوتی را بین گروه‌ها از نظر حوادث جانبی گزارش نکردند و یک کارآزمایی (62 شرکت‌کننده) هیچ گونه تفاوتی را از نظر ظهور ارگانیسم‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک گزارش نکرد.
کیفیت شواهد
ما کیفیت شواهد را بسیار پائین درجه‌بندی کردیم. در مورد اینکه هیچ کدام از این کارآزمایی‌ها بیان نکردند که شرکت‌کنندگان مبتلا به CF چگونه تشخیص داده شدند یا اینکه تشدید حملات ریوی را چگونه تعریف کردند، نگرانی‌هایی داشتیم. محرمانه نگه داشتن گروه درمان از شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌هایی که روش‌های مختلف ارائه آنتی‌بیوتیک‌ها را مقایسه کردند، امکان‌پذیر نبود و تصور کردیم که این موضوع احتمالا برخی از نتایج را تحت تاثیر قرار خواهد داد. مطمئن نبودیم که شرکت‌کنندگان واقعا به طور تصادفی در گروه‌های مختلف قرار می‌گیرند یا خیر و نمی‌دانیم که این موضوع چگونه ممکن است بر نتایج تاثیر بگذارد.
شواهد سطح بالای مفید اندکی در مورد اثربخشی آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی برای درمان تشدید حملات ریوی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک وجود دارد. کارآزمایی‌های وارد شده برای دستیابی به اهداف خود دارای توان آزمون کافی نبودند. از این رو، ما نتوانستیم تعیین کنیم که یک درمان برتر از درمان دیگر بود یا خیر. برای تعیین اینکه توبرامایسین (tobramycin) استنشاقی می‌تواند به عنوان جایگزینی برای توبرامایسین داخل وریدی در برخی از تشدید حملات ریوی مورد استفاده قرار گیرد، پژوهش بیش‌تری مورد نیاز است.
فیبروز سیستیک یک اختلال ژنتیکی است که در آن مخاط غیر-طبیعی در ریه‌ها با استعدادپذیری به عفونت پایدار همراه است. هنگامی که نشانه‌های عفونت شدیدتر می‌شوند، تشدید حملات ریوی رخ می‌دهند. آنتی‌بیوتیک‌ها بخش مهمی از درمان‌های ارائه شده برای تشدید حملات ریوی هستند و آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی می‌توانند به تنهایی یا همراه با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی برای تشدید حملات ریوی خفیف‌تر یا با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی برای عفونت‌های شدیدتر استفاده شوند. آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی منجر به عوارض جانبی مشابه با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی نمی‌شوند و ممکن است جایگزینی برای افرادی باشد که دسترسی ضعیفی به وریدهای آنها وجود دارد. این یک نسخه به‌روز شده از مرور منتشر شده قبلی است.
تعیین اینکه درمان تشدید حملات ریوی با آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی در افراد مبتلا به فیبروز سیستیک کیفیت زندگی آنها را بهبود می‌بخشد، زمان غیبت آنها را از مدرسه یا کار کاهش می‌دهد و بقای طولانی‌مدت آنها را بهبود می‌بخشد یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های فیبروز سیستیک را در گروه فیبروز سیستیک در کاکرین جستوجو کردیم. تاریخ آخرین جستوجو: 03 اکتبر 2018.
ClinicalTrials.gov؛ پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی استرالیا و نیوزلند (Australia and New Zealand Clinical Trials Registry) و WHO ICTRP را برای یافتن کارآزمایی‌های مرتبط جستوجو کردیم. تاریخ آخرین جستوجو: 09 اکتبر 2018.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بر روی افراد مبتلا به فیبروز سیستیک با تشدید حملات ریوی که در آنها درمان با آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی با دارونما (placebo)، درمان استاندارد یا یک آنتی‌بیوتیک استنشاقی دیگر به مدت یک و چهار هفته مقایسه شد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌های واجد شرایط را انتخاب کردند، خطر سوگیری (bias) را در هر کارآزمایی ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. آنها کیفیت شواهد را با استفاده از معیارهای درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردند. برای یافتن اطلاعات بیشتر با نویسندگان کارآزمایی‌های وارد شده تماس گرفته شد.
چهار کارآزمایی با 167 شرکت‌کننده در این مرور وارد شدند. دو کارآزمایی (77 شرکت‌کننده) آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی به تنهایی را با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی تنهایی و دو کارآزمایی (90 شرکت‌کننده) ترکیبی از آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی و داخل وریدی را با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی به تنهایی مقایسه کردند. کارآزمایی‌ها از نظر طراحی ناهمگون بودند و دو کارآزمایی فقط به صورت چکیده گزارش شده بودند. ارزیابی خطر سوگیری در بسیاری از کارآزمایی‌ها دشوار بود، اما تمام کارآزمایی‌هایی که ما قضاوت کردیم در معرض خطر بالای سوگیری ناشی از عدم کورسازی و خطر نامشخص ناشی از تصادفی‌سازی قرار داشتند. نتایج به‌طور کامل گزارش نشدند و فقط داده‌های محدودی برای تجزیهوتحلیل وجود داشت.
آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی به تنهایی در برابر آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی به تنهایی
فقط یک کارآزمایی (18 = n) بهبود درک شده‌ای را در سبک زندگی (کیفیت زندگی) در هر دو گروه گزارش کرد (شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ کارآزمایی، زمان غیبت از کار یا مدرسه را گزارش نکرد. هر دو کارآزمایی، عملکرد ریه را اندازه‌گیری کردند، اما تفاوت گزارش شده‌ای بین گروه‌های درمانی وجود نداشت (شواهد با کیفیت بسیار پائین). با توجه به پیامدهای ثانویه ما، یک کارآزمایی (18 = n) تفاوتی را در نیاز به آنتی‌بیوتیک‌های بیشتر گزارش نکرد و کارآزمایی دوم (59 = n) زمان بعدی تشدید حملات ریوی را گزارش کرد. در هیچ یک از این دو مورد تفاوتی بین درمان‌ها شناسایی نشد (هر دو دارای شواهد با کیفیت بسیار پائین). یک کارآزمایی واحد (18 = n) که حوادث جانبی و میکروبیولوژی خلط را اندازه‌گیری کرد، هیچ کدام را در هر یک از دو گروه مربوط به هر دو پیامد مشاهده نکرد (شواهد با کیفیت بسیار پائین).
آنتی‌بیوتیک‌های استنشاقی به همراه آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی در برابر آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی به تنهایی
هیچ یک از کارآزمایی‌ها کیفیت زندگی یا زمان غیبت از کار یا مدرسه را گزارش نکردند. هر دو کارآزمایی، عملکرد ریه را اندازه‌گیری کردند، اما تفاوتی بین گروه‌ها در حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (یک کارآزمایی؛ 28 = n، شواهد با کیفیت بسیار پائین) یا ظرفیت حیاتی (یک کارآزمایی؛ 62 = n) نیافتند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها نیاز به آنتی‌بیوتیک‌های بیشتر یا زمان بعدی تشدید حملات ریوی را گزارش نکردند؛ با این حال، یک کارآزمایی (28 = n) پذیرش در بیمارستان را گزارش کرد و تفاوتی را بین گروه‌ها نیافت. هر دو کارآزمایی تفاوتی را بین گروه‌ها از نظر حوادث جانبی گزارش نکردند (شواهد با کیفیت بسیار پائین) و یک کارآزمایی (62 = n) تفاوتی را در ظهور ارگانیسم‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک گزارش نکرد (شواهد با کیفیت بسیار پائین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
