در این مرور، چهار کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده را با مجموع 236 شرکت‌کننده وارد کردیم. دو کارآزمایی دارای طراحی گروه-موازی، سومین کارآزمایی دارای طراحی متقاطع دو-دوره‌ای (two‐period cross‐over) و چهارمین کارآزمایی دارای طراحی متقاطع سه-دوره‌ای (three‐period) بودند. هر چهار مطالعه را به‌طور کلی در معرض خطر نامشخص سوگیری (bias) قضاوت کردیم. سوگیری ناشی از گزارش‌دهی ناقص از جزئیات روش‌شناسی، گزارش‌دهی ناقص و انتخابی داده‌های پیامد، و ناشی از حضور شرکت‌کنندگان با رژیم‌های دارویی ناپایدار حین درمان آزمایشی در یک کارآزمایی بود. با توجه به ناهمگونی روش‌شناسی قابل‌توجه، ناهمگونی بالینی و تفاوت‌های موجود در معیارهای پیامد، انجام متاآنالیز داده‌های استخراج‌‌شده امکان‌پذیر نبود.

فقط یک مطالعه پیامد کاهش 50% یا بیش‌تر را در فراوانی تشنج گزارش کرد، در حالی که سه مطالعه به درصد کاهش فراوانی تشنج در مقایسه با دارونما اشاره کردند. یک مطالعه ادعا کرد که میانگین کاهش تشنج با فلبامات کمکی 35.8% بود در حالی که مطالعه دیگر کاهش متوسطی را معادل 4.2% نشان داد. هر دو مطالعه گزارش دادند که فراوانی تشنج با دارونمای کمکی افزایش یافته و تفاوت معنی‌داری در کاهش تشنج بین فلبامات و دارونما وجود داشت (به ترتیب، 0.0005 = P و 0.018 = P). مطالعه سوم، کاهش 14% را در فراوانی تشنج با فلبامات کمکی گزارش کرد اما اظهار داشت که تفاوت بین درمان‌ها معنی‌دار نبود. نتایج متضادی در رابطه با خروج بیماران از گروه درمان وجود داشت. یک مطالعه، میزان بالاتری را برای خروج از درمان برای شرکت‌کنندگان تصادفی‌‌سازی شده با دارونما گزارش کرد، در حالی که سه مطالعه دیگر، میزان خروج بالاتری را از گروه درمانی برای شرکت‌کنندگان تصادفی‌‌سازی شده با فلبامات گزارش کردند. نکته قابل‌توجه اینکه، نرخ خروج بیماران از گروه درمانی برای گروه‌های درمان با فلبامات در سراسر هر چهار مطالعه به‌طور منطقی پائین باقی ماند (کم‌تر از 10%)، و این نشان می‌دهد که فلبامات ممکن است به خوبی تحمل شود. شرکت‌کنندگان گروه فلبامات اغلب به دلیل عوارض جانبی از درمان خارج ‌شدند. عوارض جانبی که به‌طور هم‌سو و سازگار توسط هر چهار مطالعه گزارش شدند، عبارت بودند از: سردرد، سرگیجه و حالت تهوع. وقوع هر سه عارضه جانبی توسط 23% تا 40% از شرکت‌کنندگان درمان‌شده با فلبامات در مقابل 3% تا 15% از شرکت‌کنندگان درمان‌شده با دارونما گزارش شدند.

شواهد مربوط به تمام پیامدها را با استفاده از درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کرده و قطعیت آن‌ها را بسیار پائین یافتیم، به این معنی که اطمینان اندکی به یافته‌های گزارش‌‌شده داریم. سطح کیفیت شواهد را به علت عدم-دقت ناشی از انجام سنتز روایت‌گونه (narrative) و تعداد اندک عوارض کاهش دادیم. تاکید می‌کنیم که تاثیر واقعی فلبامات به احتمال زیاد می‌تواند تفاوت معنی‌داری با آنچه در این مرور فعلی به‌روز شده گزارش شد، داشته باشد.