بیست و هشت مطالعه (2586 دست) در این مرور گنجانده شدند. بیست و سه مطالعه ECTR را با آزادسازی استاندارد کارپال تانل به روش باز (open carpal tunnel release; OCTR)، و پنج مطالعه ECTR را با OCTR با استفاده از برش اصلاح‌شده مقایسه کردند، دو مطالعه از طراحی سه بازویی برای مقایسه ECTR؛ OCTR استاندارد و OCTR اصلاح‌شده استفاده کردند.

در پیگیری کوتاه‌‌مدت (سه ماه یا کمتر)، فقط یک مطالعه داده‌هایی را در رابطه با بهبود کلی ارائه داد. هیچ تفاوتی را در مقیاس شدت نشانه (Symptom Severity Scale; SSS) (مقیاس صفر تا پنج) (پنج مطالعه، تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.13-؛ 95% CI؛ 0.47- تا 0.21) یا مقیاس وضعیت عملکردی (Functional Status Scale; FSS) (مقیاس صفر تا پنج) (پنج مطالعه، SMD: -0.23؛ 95% CI؛ 0.60- تا 0.14) طی سه ماه پس از جراحی میان ECTR و OCTR پیدا نکردیم. نمرات درد به نفع ECTR بود تا OCTR متداول (دو مطالعه، SMD: -0.41؛ 95% CI؛ 0.65- تا 0.18-). هنگام ارزیابی درد در مقیاس‌های دو حالتی (dichotomous) غیرپیوسته (non-continuous)، هیچ تفاوتی میان ECTR و OCTR (استاندارد و اصلاح‌شده) مشاهده نشد (پنج مطالعه، RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.45). از نظر بی‌حسی نیز هیچ تفاوتی دیده نشد (پنج مطالعه، RR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.71). قدرت چنگ زدن پس از ECTR در مقایسه با OCTR افزایش یافت (شش مطالعه، SMD: 0.36؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.63). این یافته مطابق است با تفاوت میانگین (MD) معادل 4 کیلوگرم (95% CI؛ 1 تا 6.9 کیلوگرم) در مقایسه با OCTR، که احتمالا از نظر بالینی قابل توجه نیست.

در طولانی‌مدت (بیش از سه ماه پس از جراحی)، تفاوت قابل توجهی در میزان بهبودی کلی میان ECTR و OCTR وجود نداشت (چهار مطالعه، RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.14). SSS و FSS نیز در هر دو گروه درمانی مشابه بودند (دو مطالعه، MD: 0.02؛ 95% CI؛ 0.18- تا 0.22 برای SSS و MD: 0.01؛ 95% CI؛ 0.14- تا 0.16 برای FSS). بین ECTR و OCTR در طولانی‌مدت از نظر میزان درد (شش مطالعه، RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.57 تا 1.38) یا بی‌حسی (چهار مطالعه، RR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.31 تا 1.35) تفاوتی دیده نشد. نتایج حاصل از تست قدرت چنگ زدن، به نفع ECTR بود (دو مطالعه، SMD: 1.13؛ 95% CI؛ 0.56 تا 1.71)، که مطابق است با MD معادل 11 کیلوگرم (95% CI؛ 6.2 تا 18.81). شرکت‌کنندگان تحت درمان با ECTR هشت روز زودتر از شرکت‌کنندگان تحت درمان با OCTR به کار یا فعالیت‌های روزانه خود بازگشتند (چهار مطالعه، MD: -8.10 روز؛ 95% CI؛ 14.28- تا 1.92- روز).

هر دو درمان به یک اندازه بی‌خطر بودند، فقط چند مورد عارضه شدید (عمدتا با سندرم درد منطقه‌ای پیچیده) گزارش شد (15 مطالعه، RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.38 تا 2.64).

نرخ عوارض خفیف با ECTR به میزان قابل توجهی کمتر بود (18 مطالعه، RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.81)، که مطابق است با کاهش نسبی 45% در احتمال بروز عوارض (95% CI؛ 62% تا 19%). ECTR اغلب منجر به مشکلات عصبی گذرا (یعنی نوروپراکسی (neurapraxia)، بی‌حسی و پاراستزی (paraesthesiae)) می‌شد، در حالی که بیشتر مشکلات ناشی از OCTR مربوط به زخم بود (یعنی عفونت، اسکار هیپرتروفیک، و حساسیت لمسی اسکار (scar tenderness)). هنگامی که تعداد کل عوارض ارزیابی شد، ECTR بی‌خطرتر از OCTR بود (20 مطالعه، RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.40 تا 90) که نشان‌دهنده کاهش نسبی احتمال بروز عوارض به میزان 40% است (95% CI؛ 60% تا 10%).

نرخ عود نشانه‌ها و نیاز به جراحی مجدد میان گروه‌های ECTR و OCTR قابل مقایسه بود.

خطر کلی سوگیری (bias) در مطالعاتی که داده‌هایی را برای این نتایج ارائه دادند، نسبتا بالا است؛ کمتر از 25% از مطالعات واردشده دارای پنهان‏‌سازی تخصیص (allocation concealment) کافی، تولید توالی تخصیص یا کورسازی (blinding) ارزیابان پیامد بودند.

کیفیت شواهد در این مرور ممکن است به‌طور کلی در سطح پائین در نظر گرفته شود. پنج مورد از مطالعات فقط به صورت چکیده ارائه شدند و اطلاعات کافی برای قضاوت در مورد خطر سوگیری آنها وجود نداشت. در سوگیری انتخاب (selection bias)، سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) یا سوگیری‌های دیگر (تفاوت‌های پایه و تضاد منافع مالی) نمی‌توانیم به قضاوت مطمئنی در مورد خطر بالا یا پائین سوگیری دست یابیم. کورسازی (blinding) شرکت‏‌کنندگان به دلیل ماهیت مداخلات غیرممکن است.

سه مطالعه بالقوه واجد شرایط دیگر را با به‌روز کردن جست‌وجوها درست پیش از انتشار شناسایی کردیم. آنها ECTR را با OCTR (دو مطالعه) یا آزادسازی کارپال تانل به روش نیمه-باز (یک مطالعه) مقایسه کردند و زمانی که مرور را به‌روز کنیم، به‌طور کامل ارزیابی می‌شوند.