انجام زایمان پیش از زمان ترم عامل اصلی بیش از نیمی از موارد مورتالیتی نوزادان تازه متولد شده است. ضعف دهانه رحم و بارداری چند-قلویی از عوامل خطر شایع هستند. تکنیک‌های مدیریتی مختلفی از جمله سفت کردن دهانه رحم با بخیه (سرکلاژ دهانه رحم) برای پیشگیری از باز شدن زودرس آن امتحان شده‌اند. اگرچه این یک جراحی ساده است، سرکلاژ دهانه رحم تهاجمی است و نیاز به بیهوشی دارد و می‌تواند عوارض خونریزی داشته و باعث عفونت و از دست دادن بارداری شود. هم‌چنین در مورد اثربخشی سرکلاژ دهانه رحم و زنانی که بیشترین سود را از این جراحی می‌برند، اختلاف‌نظر وجود دارد. بستن دهانه رحم با حلقه سیلیکونی (پساری دهانه رحم) که حدود هفته 37 برداشته می‌شود، یک روش ساده و کم‌تهاجمی است که نیازی به بیهوشی ندارد و ممکن است جایگزین عمل بخیه دهانه رحم شود. تا به امروز، داده‌های به دست آمده از یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده و با طراحی خوب نشان می‌دهد که قرار دادن پساری گردنی در پیشگیری از وقوع زایمان زودرس در 385 زن بین هفته‌های 18 و 22 بارداری نسبت به مدیریت انتظاری برتری دارد. پذیرش نوزادان در بخش مراقبت‌های کودکان در گروه پساری در مقایسه با گروه مدیریت انتظاری کاهش یافت. این زنان به دلیل کوتاه بودن گردن رحم (دهانه رحم) حاملگی تک-قلو و خطر بالای زایمان زودرس داشتند. میان زنان در گروه پساری، 27 زن نیاز به جابه‌جایی پساری بدون خارج کردن آن داشتند و در یک مورد پساری برداشته شد. نتایج کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی‌شده و کارآزمایی‌های غیر-تصادفی‌سازی شده نشان می‌دهند که مصرف‌کنندگان پساری از افزایش ترشحات واژن شکایت داشتند. برای تائید نتایج کارآزمایی مجزا که در این مرور آمده، انجام مطالعات بیشتر در شرایط مختلف، با بارداری‌های تک-قلو و چند-قلو که ضعف دهانه رحم به دلایل دیگر رخ داده، مورد نیاز است. چندین مطالعه در حال انجام هستند.
این مرور فقط شامل یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده با طراحی خوب بود که تاثیر مفید پساری گردن رحم را در کاهش زایمان زودرس در زنانی با دهانه رحم کوتاه نشان داد. نیاز به انجام کارآزمایی‌های بیشتری در محیط‌های مختلف (کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه) و با عوامل خطر متفاوت از جمله بارداری چند-قلویی وجود دارد.
زایمان زودرس یک مشکل عمده سلامت است و بیش از 50% از کل مورتالیتی پری‌ناتال را تشکیل می‌دهد. زایمان زودرس دارای عوامل خطر متعددی دارد، از جمله نارسایی دهانه رحم و بارداری چند-قلویی. استراتژی‌های مدیریتی مختلفی برای پیشگیری از وقوع زایمان زودرس امتحان شده، از جمله سرکلاژ دهانه رحم. سرکلاژ دهانه رحم یک روش تهاجمی است که نیاز به بیهوشی دارد و ممکن است با عوارضی همراه باشد. علاوه بر این، هم‌چنان در مورد اثربخشی این جراحی و گروهی از بیماران که می‌توانند از آن بهره‌مند شوند، اختلاف نظر وجود دارد. پساری دهانه رحم (cervical pessary) به عنوان یک جایگزین ساده و غیر-تهاجمی مورد آزمایش قرار گرفته که ممکن است جایگزین عمل تهاجمی بخیه دهانه رحم برای پیشگیری از وقوع زایمان زودرس شود.
بررسی اثربخشی پساری دهانه رحم در پیشگیری از وقوع زایمان زودرس در زنان دارای عوامل خطر نارسایی دهانه رحم.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (1 سپتامبر 2012)، Current Controlled Trials و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی استرالیا نیوزیلند (Australian New Zealand Clinical Trials Registry) (1 سپتامبر 2012) را جست‌وجو کردیم.
همه کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده منتشر شده و منتشر نشده‌ای را انتخاب کردیم که استفاده از پساری گردن رحم را با سرکلاژ دهانه رحم یا مدیریت انتظاری برای پیشگیری از زایمان زودرس مقایسه کردند. کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده را وارد نکردیم. کارآزمایی‌های متقاطع (cross-over) و خوشه‌ای-تصادفی‌سازی شده برای ورود به مرور واجد شرایط نبودند.
دو نویسنده مرور به طور مستقل کارآزمایی‌ها را برای گنجاندن ارزیابی کردند.
این مرور شامل یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده بود. این مطالعه شامل 385 زن باردار با دهانه رحم کوتاه 25 میلی‌متر یا کمتر بود که بین هفته‌های 18 و 22 بارداری قرار داشتند. استفاده از پساری دهانه رحم (192 زن) در مقایسه با مدیریت انتظاری با کاهش آماری قابل‌توجهی در بروز زایمان زودرس خودبه‌خودی کمتر از هفته 37 بارداری همراه بود (22% در مقابل 59%؛ به ترتیب، خطر نسبی (RR): 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27 تا 0.49). زایمان زودرس خودبه‌خودی پیش از هفته 34 به‌طور معنی‌داری در گروه پساری کاهش یافت (به ترتیب، 6% و 27%، RR: 0.24؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.43). میانگین سن بارداری در زمان زایمان در گروه پساری 2 + 37.7 هفته و در گروه مدیریت انتظاری 4 + 34.9 هفته بود. زنان در گروه پساری نسبت به گروه مدیریت انتظاری کمتر از توکولیتیک‌ها (RR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.81) و کورتیکواستروئیدها (RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.81) استفاده کردند. ترشحات واژن در گروه پساری شایع‌تر بود (RR: 2.18؛ 95% CI؛ 1.87 تا 2.54). میان زنان در گروه پساری، 27 زن نیاز به جابه‌جایی پساری بدون خارج کردن آن داشتند و در یک مورد پساری برداشته شد. نود و پنج درصد از زنان در گروه پساری این مداخله را به افراد دیگر توصیه کردند. میزان بستری نوزادان در بخش مراقبت‌های ویژه نوزاد در گروه پساری در مقایسه با گروه مدیریت انتظاری کاهش یافت (RR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.07 تا 0.42).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.