سوال مطالعه مروری
آیا یک دوره مشاهده، درمان با موادی که بلعیده می‌شوند، یا درمان با موادی که از طریق خون تجویز می‌شوند، می‌توانند به خارج کردن غذاهای نرم که بین گلو و معده گیر افتاده‌اند، کمک کنند تا از نیاز به انجام پروسیجر آندوسکوپی برای درآوردن آنها جلوگیری شود؟
پیشینه
گاهی اوقات ممکن است غذا در مری، لوله‌ای که گلو را به معده متصل می‌کند و از درون قفسه سینه عبور می‌کند، گیر کند. این غذا اغلب به‌خودی‌خود، بدون هیچ‌گونه کمک پزشکی جابه‌جا می‌شود، اما گاهی برای خارج کردن آن نیاز به کمک پزشک وجود دارد. خارج کردن یا جابه‌جا کردن این توده‌های غذایی با استفاده از یک دوربین انعطاف‌پذیر یا یک ابزار سفت و سخت، به نام آندوسکوپ، قابل انجام است، اما پروسیجرهای اندوسکوپیک می‌توانند منجر به عوارض جدی، مانند ایجاد سوراخ در مری، شوند. با این وجود، انتظار طولانی برای خارج شدن خودبه‌خودی مواد غذایی نیز می‌تواند خطر سوراخ شدن مری را افزایش دهد و ممکن است منجر به وارد شدن بزاق یا مواد غذایی به داخل ریه‌ها، و در نتیجه بروز عفونت‌های جدی شود. در حال حاضر از درمان‌های مختلفی برای خارج کردن مواد غذایی، بدون انجام اندوسکوپی، استفاده می‌شود، بسیاری از آنها عوارض جانبی بالقوه‌ای نیز دارند، از جمله مشکلات تنفسی، افزایش سطوح قند خون، فشار خون پائین، و ضربان قلب نامنظم. ما می‌خواستیم بدانیم که استفاده از هر یک از این درمان‌ها بهتر از این است که فقط منتظر بمانیم تا مواد غذایی به‌خودی خود، قبل از تلاش برای جابه‌جا کردن آنها با کمک ابزار، خارج شوند یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا آگوست 2019 به‌روز است. ما یک کارآزمایی مناسب را برای پاسخ به این سؤال پیدا کردیم، که تزریق وریدی دو دارو (دیازپام و گلوکاگون) را با دارونما (placebo) (مایعات شفافی که شبیه به دارو بودند اما هیچ تاثیری بر بدن نداشتند) مقایسه کرد. ما به دنبال درمان برای گیرکردن اشیاء تیز یا سفت و سخت نبودیم، زیرا آنها به روش‌های متفاوتی درمان می‌شوند.
نتایج کلیدی
برای اینکه بتوانیم با اطمینان بگوئیم کدام درمان برای جابه‌جایی غذایی که در مری گیر کرده، ایمن یا موثر است، شواهد کافی وجود نداشت.
کیفیت شواهد
ما قطعیت کلی شواهد را در سطح پائین ارزیابی کردیم. برای اینکه بتوان به سؤال مطالعه مروری پاسخ داد، انجام مطالعات بیشتری با شرکت‌کنندگان بیشتر مورد نیاز است.
در حال حاضر داده‌های کافی برای توصیه به استفاده از هرگونه درمان روده‌ای یا تزریقی برای مدیریت گیر کردن حاد قطعات کوچک مواد غذایی در مری وجود ندارد. هم‌چنین در مورد حوادث جانبی بالقوه ناشی از استفاده از این درمان‌ها، یا ناشی از تاخیرهای بالقوه در مدیریت قطعی اندوسکوپی، داده‌های کافی وجود ندارد. در استفاده از هرگونه راهکارهای مدیریت محافظه‌کارانه برای این بیماران باید احتیاط کرد.
گیر کردن قطعات کوچک غذاهای نرم در مری باعث ایجاد دیسفاژی (اختلال بلع) و رگورژیتاسیون (بازگشت مواد غذایی از معده به مری) می‌شود. اگر قطعات کوچک مواد غذایی به‌طور خودبه‌خودی عبور نکنند، بیمار در معرض خطر آسپیراسیون، دهیدراسیون، پرفوراسیون، و مرگ‌ومیر قرار می‌گیرد. مدیریت قطعی با مداخله اندوسکوپیک همراه است، که طی 24 ساعت توصیه می‌شود. پیش از انجام اندوسکوپی، بسیاری از بیماران تحت یک دوره مشاهده، یعنی انتظار برای رفع خودبه‌خودی (spontaneous disimpaction) این قطعات قرار می‌گیرند، یا ممکن است در تلاش برای جابه‌جا کردن قطعات غذا، با درمان‌های روده‌ای یا تزریقی مدیریت شوند. در مورد اینکه کدام یک از این استراتژی‌های محافظه‌کارانه برای استفاده در این دوره اولیه، پیش از به کارگیری مدیریت قطعی آندوسکوپی، برای رفع گیرکردن پایدار مواد غذایی، ایمن و موثر است، توافق نظر چندانی وجود ندارد.
ارزیابی اثربخشی درمان‌های محافظه‌کارانه غير-اندوسكوپیک در مديريت قطعات کوچک مواد غذایی نرم كه در مری گیر کرده‌اند.
ما با استفاده از اصطلاحات جست‌وجوی مرتبط، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ Embase؛ و CINAHL. تاریخ جست‌وجو 18 آگوست 2019 بود. ما فهرست منابع مطالعات و مرورهای مرتبط را با موضوع، برای شناسایی مطالعات بیشتر غربالگری کردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده را درباره مدیریت گیر کردن حاد قطعات کوچک مواد غذایی نرم در مری، در بزرگسالان و کودکان وارد کردیم، که گزارشی را از بروز تخلیه (تائید شده از نظر رادیولوژیکی یا بالینی با بازگشت به رژیم غذایی خوراکی) بدون نیاز به مداخله اندوسکوپی ارائه کردند. ما مطالعاتی را وارد نکردیم که روی گیر کردن یک جسم تیز یا جامد متمرکز بودند.
ما از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی توصیه شده توسط کاکرین استفاده کردیم.
ما 890 رکورد منحصربه‌فرد را از طریق جست‌وجوهای الکترونیکی شناسایی کردیم. ما 809 رکورد کاملا نامرتبط را از مرور خارج و 81 رکورد را برای ارزیابی بیشتر بازیابی کردیم. پس از آن، یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را وارد کردیم که معیار واجد شرایط بودن را داشت، این کارآزمایی در چهار مرکز سوئدی انجام شده و 43 شرکت‌کننده را به‌طور تصادفی برای دریافت دیازپام داخل وریدی و به دنبال آن گلوکاگون یا دارونمای داخل وریدی در نظر گرفتند. تاثیر مواد فعال در مقایسه با دارونما (placebo) بر میزان تخلیه غذا بدون نیاز به مداخله نامطمئن است، زیرا تعداد دفعات آن در این مطالعه واحد اندک، و میزان آن یکسان بود (38% در برابر 32%؛ خطر نسبی: 1.19؛ 95% فاصله اطمینان: 0.51 تا 2.75؛ P = 0.69). قطعیت شواهد برای این پیامد با استفاده از درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) در سطح پائین است. هیچ داده‌ای از حوادث جانبی وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.