11 مطالعه را، شامل 9475 زن در این مرور وارد کردیم؛ سه مطالعه استفاده از پارتوگراف را در برابر عدم استفاده از آن ارزیابی کردند، هفت مطالعه طرح‌های مختلف پارتوگراف را مورد ارزیابی قرار دادند، و یکی از آنها استفاده از پارتوگراف را در برابر مقیاس زایمان ارزیابی کرد. خطر سوگیری (bias) در همه مطالعات متغیر بود. کورسازی کارکنان یا زنان نسبت به مداخله امکان‌پذیر نبود. دو مطالعه به اندازه کافی تخصیص مداخله را پنهان نکردند. از دست دادن پیگیری شرکت‌کنندگان در تمام مطالعات کم بود. ما شواهد را برای استفاده از پارتوگراف در برابر عدم استفاده از آن با رویکرد GRADE ارزیابی کردیم؛ تصمیم‌ها برای کاهش سطح شواهد به علت طراحی مطالعه، ناهمگونی، غیر-مستقیم بودن و عدم دقت تخمین اثرگذاری بود.

بیشتر کارآزمایی‌ها، نرخ زایمان سزارین و نمرات آپگار (Apgar) کمتر از 7 را در دقیقه پنج گزارش کردند؛ همه پیامدهای دیگر به طور هم‌سو و سازگار گزارش نشده‌اند (به عنوان مثال مدت زمان اولین مرحله زایمان و تجربه مادرانه زایمان).

استفاده از پارتوگراف در برابر عدم استفاده از پارتوگراف (3 کارآزمایی، 1813 زن)

اینکه تفاوت روشنی میان استفاده از پارتوگراف در برابر عدم استفاده از پارتوگراف در نرخ زایمان سزارین (میانگین خطر نسبی (RR): 0.77؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 1.46؛ n = 1813؛ 3 کارآزمایی؛ I² = 87%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، اکسی‌توسین اضافی (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.10؛ n = 1156؛ 1 کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت متوسط)، طول مدت مرحله اول زایمان (تفاوت میانگین (MD): 0.80 ساعت؛ 95% CI؛ 0.06- تا 1.66؛ n = 1156؛ 1 کارآزمایی؛ شواهد با کیفیت پائین) یا نمره آپگار کمتر از 7 در دقیقه پنج (RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.29 تا 2.03؛ n = 1596؛ 2 کارآزمایی؛ I² = 87%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) وجود داشته یا خیر، نامطمئن است.

پارتوگراف با قرارگیری‌های مختلف خطوط اکشن (4 کارآزمایی، 5051 زن)

زمانی که با یک خط اکشن چهار ساعته مقایسه شد، زنان در گروه خط اکشن دو ساعته، احتمال بیشتری داشت تا اکسی‌توسین اضافی دریافت کنند (میانگین RR؛ 2.44؛ 95% CI؛ 1.36 تا 4.35؛ n = 4749؛ 4 کارآزمایی؛ I² = 96%). هیچ تفاوت روشنی در نرخ زایمان سزارین (RR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.28؛ n = 4749؛ 4 کارآزمایی)، طول مدت مرحله اول زایمان (RR: 0.81 ساعت؛ 95% CI؛ 0.32 تا 2.04؛ n = 948؛ 1 کارآزمایی)، تجربه زایمان مادر (میانگین RR؛ 0.61؛ 95% CI؛ 0.28 تا 1.35؛ n = 2269؛ 2 کارآزمایی؛ I² = 83%) یا نمره آپگار کمتر از 7 در دقیقه پنج (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.42؛ n = 4749؛ 4 کارآزمایی) بین خط اکشن دو و چهار ساعته وجود نداشت.

مقایسه‌های زیر فقط شامل داده‌هایی از مطالعات تکی بود. تعداد زنان کمتری تجربه منفی زایمان را در گروه خط اکشن دو ساعته در مقایسه با گروه خط اکشن سه ساعته گزارش کردند (RR: 0.49؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.90؛ n = 348؛ 1 کارآزمایی). زمانی که گروه‌های خط اکشن سه و چهار ساعته مقایسه شدند، نرخ زایمان سزارین در گروه خط اکشن سه ساعته بیشتر بود (RR: 1.70؛ 95% CI؛ 1.07 تا 2.70؛ n = 613؛ 1 کارآزمایی). ما تفاوت‌های روشنی را در هیچ یک از دیگر پیامدهای این مقایسه‌ها پیدا نکردیم.

پارتوگراف با خط هشدار به تنهایی در برابر پارتوگراف با خط هشدار و خط اکشن (1 کارآزمایی، 694 زن)

نرخ زایمان سزارین در گروه خط هشدار به تنهایی کمتر بود (RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.93). تفاوت‌های روشنی بین گروه‌ها برای اکسی‌توسین اضافی، نمره پائین آپگار، زایمان واژینال با ابزار کمکی و مرگ‌ومیر پری‌ناتال وجود نداشت.

پارتوگراف با فاز نهان (ترکیبی) در برابر پارتوگراف بدون فاز نهان (تعدیل شده) (1 کارآزمایی، 743 زن)

نرخ زایمان سزارین و اکسی‌توسین اضافی در گروه پارتوگراف با یک فاز نهان بالاتر بود (RR: 2.45؛ 95% CI؛ 1.72 تا 3.50؛ و RR: 2.18؛ 95% CI؛ 1.67 تا 2.83؛ به ترتیب). تفاوت‌های روشنی بین گروه‌ها برای اکسی‌توسین اضافی و نمره آپگار کمتر از 7 در دقیقه پنج وجود نداشت.

پارتوگراف با یک خط اکشن دو ساعته در برابر پارتوگراف با خط دیستوشی تسریع شده (1 کارآزمایی، 99 زن)

زنان کمتری در گروه خط دیستوشی تسریع شده، اکسی‌توسین اضافی دریافت کردند (RR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.39 تا 0.98). هیچ تفاوت آشکاری را در هیچ کدام از پیامدهای دیگر در این مقایسه مشاهده نکردیم.

پارتوگراف در برابر مقیاس زایمان (1 کارآزمایی، 122 زن)

استفاده از پارتوگراف در مقایسه با مقیاس زایمان منجر شد به اینکه زنان کمتری اکسی‌توسین اضافی دریافت کردند (RR: 0.32؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.54)، اما هیچ تفاوت روشنی را برای هیچ یک از دیگر پیامدهای اولیه ایجاد نکرد.