اختلالات اضطرابی شایع هستند. آنها با زندگی عادی تداخل داشته، و بدون درمان از بین نمیروند. درمانهای موثری، از جمله درمان شناختی رفتاری (cognitive behavioural therapy)، در دسترس قرار دارند. این موارد هنگام ارائه بهصورت حضوری اثربخش هستند، اما بسیاری از افراد نمیتوانند به درمان حضوری دسترسی داشته باشند. این مرور 101 کارآزمایی بالینی خود-یاری را مورد بررسی قرار داد و 92 مورد از آنها را آنالیز آماری کرد. در این کارآزماییها، 8403 بیمار مداخله خود-یاری را دریافت کرده یا به شرایط کنترل اختصاص یافتند.
بهطور کلی، به نظر میرسد خود-یاری با حمایت یک متخصص، موثرتر از عدم درمان باشد. فقط نیمی از افرادی که از خود-یاری استفاده کردند، در پایان درمان بهتر بودند، اما خود-یاری ممکن است همچنان موثر در نظر گرفته شود زیرا افراد مبتلا به اضطراب تمایلی به بهبودی بدون درمان ندارند. خود-یاری ممکن است کمتر از درمان معمولی حضوری موثر باشد. تفسیر برخی از نتایج دشوار بود زیرا تاثیرات درمانها متفاوت بوده و خطر تخمین بیش از حد نتایج به دلیل محدودیت در روشهای مطالعه، جدی بود. ما نتیجه میگیریم که خود-یاری احتمالا بهتر از عدم درمان است، اما بسیاری از افراد مبتلا به اختلال اضطرابی نتایج بهتری را از درمان ارائهشده توسط یک روانشناس ماهر دریافت میکنند. علاوهبر این، بیشتر مواد خود-یاری مورد استفاده در این مطالعات برای پژوهش در نظر گرفته شدند و در دسترس عموم نیستند، بنابراین نتایج گزارششده در اینجا ممکن است برای محصولات تجاری موجود اعمال نشوند.
خود-یاری ممکن است برای افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی که قادر به استفاده از خدمات دیگر نبوده یا مایل نیستند آنها را دریافت کنند، مفید باشد؛ درمان شناختی رفتاری حضوری، برای افرادی که میتوانند به آن دسترسی داشته باشند، احتمالا از نظر بالینی برتر است. آنالیزهای اقتصادی فراتر از محدوده این مرور بودند.
ناهمگونی مهمی در سراسر کارآزماییها مشاهده شد. مداخلات اخیر برای مشکلات خاص که شامل حمایت پزشک است، ممکن است موثرتر از مداخلات فراتشخیصی (transdiagnostic) (یعنی مداخلات برای اختلالات متعدد) بدون هدایت باشند، اما این مسائل در کارآزماییهای موجود مخدوش شدهاند.
اگرچه بسیاری از کارآزماییهای کوچک انجام شدهاند، تعمیمپذیری یافتههای آنها محدود است. اکثر مداخلات تستشده برای مصرفکنندگان در دسترس نیستند. خود-یاری به عنوان اولین گام در درمان برخی از اختلالات اضطرابی توصیه شده، اما اثربخشی کوتاهمدت و طولانیمدت ارائه مداخلات از طریق رسانه ثابت نشدهاند. برای ارزیابی و به حداکثر رساندن مزایای مداخلات خود-یاری، انجام کارآزماییهای عملی بزرگ نیاز هستند.
اختلالات اضطرابی شایعترین مشکلات سلامت روان هستند، که بهصورت مزمن و بیوقفه تظاهر مییابند. درمانهای موثری برای آنها در دسترس هستند، اما دسترسی به خدمات محدود است. ارائه مداخلات رفتاری و شناختی رفتاری (خود-یاری) توسط رسانهها در مقایسه با درمانهای مرسوم، با هدف ارائه درمانی با ورودی کمتر از متخصصان انجام میشوند.
ارزیابی تاثیرات ارائه درمانهای رفتاری و شناختی رفتاری از طریق رسانه برای مدیریت اختلالات اضطرابی در بزرگسالان.
مطالعات منتشرشده و منتشرنشده بدون محدودیت در زبان یا تاریخ در نظر گرفته شدند. پایگاه ثبت تخصصی گروه مرور افسردگی، اضطراب و اختلال روانی کاکرین (CCDANCTR) در تمام سالها تا 1 ژانویه 2013 جستوجو شد. پایگاه CCDANCTR، کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده مرتبط را از بانکهای اطلاعاتی کتابشناختی (bibliographic) زیر وارد میکند: کتابخانه کاکرین (تمامی سالها)، EMBASE (1974 تا به امروز)، MEDLINE (1950 تا به امروز) و PsycINFO (1967 تا به امروز). جستوجوهای بیشتر در Ovid MEDLINE (1950 تا 23 فوریه 2013) و PsycINFO (1987 تا هفته 2 فوریه، 2013)، همراه با پایگاههای ثبت کارآزمایی بینالمللی (درگاه کارآزماییهای سازمان جهانی بهداشت ( ICTRP ) و ClinicalTrials.gov ) انجام شدند. فهرست منابع از متاآنالیزهای قبلی و گزارشهای کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده بررسی شده، و برای دادههای منتشرنشده با نویسندگان تماس گرفته شد.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده از ارایه درمان شناختی رفتاری یا رفتاری از طریق رسانه در بزرگسالان مبتلا به اختلالات اضطرابی (غیر از اختلال استرس پس از تروما) در مقایسه با عدم انجام مداخله (شامل کنترلهای توجه/آرامسازی) یا در مقایسه با درمان حضوری.
هر دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم عناوین و چکیدهها را غربالگری کردند. ویژگیها و پیامدهای مطالعه توسط دو نفر استخراج شدند. پیامدها با استفاده از مدلهای اثرات تصادفی (random-effects models) ترکیب شده، و تستهایی برای بررسی ناهمگونی (heterogeneity) و سوگیری (bias) مطالعات کوچک انجام شدند. ما تفاوتهای زیرگروه را بر اساس نوع اختلال، نوع مداخله ارائهشده، نوع رسانه، و روشهای وارد کردن بیماران، مورد بررسی قرار دادیم.
صد و یک مطالعه با 8403 شرکتکننده وارد شدند؛ 92 مطالعه در سنتز کمّی (quantitative synthesis) وارد شدند. این کارآزماییها انواع مختلف ارائه مداخلات توسط رسانه (با سطوح مختلف حمایت) را با عدم درمان و با مداخلات حضوری مقایسه کردند. وجود ناهمگونی و خطر سوگیری، سطح اعتماد ما را به نتایج کلی کاهش داد. برای پیامد اولیه نشانههای اضطراب، شواهدی با کیفیت متوسط، تاثیرات متوسطی را در مقایسه با عدم انجام مداخله (تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.55 تا 0.80؛ 72 مطالعه، 4537 شرکتکننده)، و شواهدی با کیفیت پائین، تاثیرات کوچک را به نفع درمان حضوری (SMD: -0.23؛ 95% CI؛ 0.36- تا 0.09-؛ 24 مطالعه، 1360 شرکتکننده) نشان دادند. انجام مداخله در این مطالعات با پاسخ بیشتری نسبت به عدم درمان همراه بود (خطر نسبی (RR): 2.34؛ 95% CI؛ 1.81 تا 3.03؛ 21 مطالعه، 1547 شرکتکننده) و بهطور قابل توجهی کمتر از درمان حضوری نبود (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.56 تا 1.09؛ 10 مطالعه، 575 شرکتکننده)، اما مقایسه اخیر شامل نسخههایی از درمانها بود که به اندازه درمانهای معمول ارائهشده در عملکرد بالینی جامع نبودند. شواهد حاکی از مزیت مداخله برای معیارهای پیامد ثانویه (افسردگی، ناتوانی مرتبط با سلامت روان، کیفیت زندگی و خروج از مطالعه) بود، اما این شواهد کیفیت پائین تا متوسط داشت. شواهدی از آسیب ناشی از مداخله به دست نیامد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.