بیماری کرون (Crohn’s disease) یک بیماری التهابی با منشاء ناشناخته است که می‌تواند هر بخشی از دستگاه گوارش را از دهان تا مقعد درگیر کند. بااین‌حال، معمولا انتهای روده کوچک و/یا کولون را درگیر می‌کند. به نظر نمی‌رسد اینترلوکین 10 برای درمان بیماری کرون فعال مفید باشد. این مرور سیستماتیک نشان داد که این دارو باعث افزایش تعداد موارد بهبودی نمی‌شود، اما تعداد بیمارانی را که به دلیل عوارض جانبی از مطالعات خارج شدند، افزایش می‌دهد. کیفیت روش‌شناسی (methodology) مطالعات واردشده بالا بود. بعید است که مطالعات بیشتری در مورد این عامل برای درمان بیماری کرون فعال انجام شود.
به نظر نمی‌رسد اینترلوکین 10 برای درمان بیماری کرون فعال مفید باشد. این مرور سیستماتیک نشان می‌دهد که اینترلوکین 10 در مقایسه با دارونما تعداد موارد بهبودی (کامل یا بالینی) را افزایش نمی‌دهد، اما میزان خروج بیماران را از مطالعه به دلیل عوارض جانبی بیشتر می‌کند. کیفیت شواهد مربوط به اثربخشی IL-10 در حد متوسط است و اگرچه تحقیقات بیشتر ممکن است بر برآوردهای نقطه‌ای اثربخشی تاثیر بگذارد، بعید است که کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی بیشتری انجام شوند.
علت ایجاد بیماری کرون (Crohn’s disease) ناشناخته باقی مانده است، با این وجود، اثبات شده که التهاب با عدم تعادل میان سیتوکین‌های پیش‌التهابی و ضدالتهابی تولید شده در مخاط روده همراه است. بیماری کرون حالتی از التهاب نامنظم را نشان می‌دهد و داروهایی که می‌توانند پاسخ ضدالتهابی را افزایش دهند و تقویت کنند، پتانسیل کاهش التهاب و در نتیجه بهبود بیماری را دارند. اثربخشی IL-10 نوترکیب در درمان بیماری کرون برای نخستین‌بار در یک مطالعه آزمایشی (pilot) نشان داده شد. از آن زمان کارآزمایی‌های دیگر نیز کارآیی آن را ارزیابی کرده‌اند، اما شواهد موجود به‌طور سیستماتیک بررسی نشده‌اند.
تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری اینترلوکین 10 (IL-10) نوترکیب انسانی برای القای بهبودی در بیماری کرون.
جست‌وجوی رایانه‌ای در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه مرور IBD/FBD در کاکرین، و بانک‌های اطلاعاتی آنلاین MEDLINE و EMBASE برای شناسایی مقالات مرتبط تا سپتامبر 2010 انجام شد. فهرست منابع جست‌وجو شده و با صنایع داروسازی و کارشناسان برای شناسایی مطالعات بیشتر تماس گرفته شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که اینترلوکین 10 نوترکیب انسانی را با دارونما (placebo) یا درمان کنترل در بیماران مبتلا به بیماری کرون فعال مقایسه کردند، وارد شدند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم، همه مقالات شناسایی‌شده را توسط روش‌های جست‌وجو ارزیابی کرده، و مطالعات مرتبط با توجه به معیارهای ورود انتخاب شدند. خطر سوگیری (bias) در هر مطالعه واردشده توسط دو نویسنده ارزیابی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار Review Manager (RevMan 5) آنالیز شدند. مدل اثرات تصادفی (random effects) برای تجمیع داده‌ها استفاده شد. همه داده‌ها بر اساس قصد درمان (intention-to-treat) تجزیه‌وتحلیل شدند. ناهمگونی (heterogeneity) میان مطالعات با استفاده از آزمون chi-square و آماره I 2 ارزیابی شد.
خطر سوگیری در مطالعات واردشده در سطح پائین قرار داشت. کیفیت کلی شواهد با استفاده از روش درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) بررسی شد. هیچ تفاوت آماری معنی‌داری میان اینترلوکین 10 و دارونما برای بهبودی کامل (CDAI < 150 با کاهش 100 امتیازی در CDAI نسبت به ابتدای مطالعه؛ RR: 1.43؛ 95% CI؛ 0.62 تا 3.29؛ I 2 = 40%) یا بهبودی بالینی (CDAI < 150؛ RR: 1.29؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.11، I 2 = 0%) یافت نشد. بیماران تحت درمان با اینترلوکین 10 به‌طور قابل توجهی بیشتر احتمال داشت که به دلیل عوارض جانبی از مطالعات خارج شوند (RR: 13.50؛ 95% CI؛ 3.89 تا 46.79؛ I 2 = 0%).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.