سقط مکرر با اختلالات ارثی لخته شدن خون همراه است که می‌توانند در گردش خون جفت اختلال ایجاد کنند. سقط مکرر می‌تواند بدون علت شناخته‌شده نیز باشد. داروهای ضدانعقاد مانند آسپرین یا هپارین با وزن مولکولی پائین ممکن است به زنان دچار سقط مکرر و مبتلا به چنین مشکل اساسی در لخته شدن خون، کمک کنند. این داروها همچنین ممکن است باعث خونریزی (از جمله خونریزی بینی و هماتوم) در مادر شوند، البته نه در نوزاد. داده‌های نه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (شامل 1228 زن) که در این مرور آنالیز شدند، هیچ شواهدی را برای حمایت از استفاده از داروهای ضدانعقاد در زنان دچار سقط مکرر، بدون توجه به وجود اختلالات ارثی انعقاد خون (ترومبوفیلی)، ارائه نکردند.
صرف نظر از نوع یا ترکیب داروی ضدانعقاد، هیچ فایده‌ای از درمان ضدانعقاد برای تولد زنده نوزادان یافت نشد. عوارض مامایی به وضوح تحت تاثیر نوع رژیم درمانی قرار نگرفتند. تزریق هپارین با وزن مولکولی پائین باعث بروز واکنش‌های پوستی موضعی (درد، خارش، تورم) در یک مطالعه شد (عوارض جانبی به‌طور منظم در همه مطالعات گزارش نشدند). در نه مطالعه بررسی‌شده با کیفیت متفاوت، درمان‌های مختلفی مورد مطالعه قرار گرفتند. سه مطالعه در معرض خطر بالای سوگیری در نظر گرفته شدند. تعداد مطالعات در مورد این موضوع محدود است.
ترومبوفیلی به اختلالات لخته شدن خون مرتبط با مستعد بودن به ایجاد ترومبوز و در نتیجه افزایش خطر حوادث ترومبوتیک اشاره دارد. این وضعیت می‌تواند ارثی و اکتسابی باشد، همانطور که در سندرم آنتی‌فسفولیپید دیده می‌شود. هم ترومبوفیلی ارثی و هم اکتسابی با ترومبوز عروقی، همچنین عوارض بارداری از جمله سقط مکرر و زایمان زودرس همراه هستند.
تعداد محدودی مطالعه در مورد اثربخشی و بی‌خطری آسپرین و هپارین در زنان دارای سابقه حداقل دو سقط جنین غیرقابل توضیح با یا بدون ابتلا به ترومبوفیلی ارثی وجود دارد. از نه مطالعه بررسی‌شده که کیفیت متفاوتی داشتند، درمان‌های مختلف مورد مطالعه قرار گرفتند و از مطالعاتی که در معرض خطر پائین سوگیری بودند، فقط یکی با دارونما کنترل شد. هیچ تاثیر مفیدی از داروهای ضدانعقاد در مطالعات با خطر پائین سوگیری یافت نشد. بنابراین، این مرور از استفاده از داروهای ضدانعقاد در زنان دچار سقط مکرر غیرقابل توضیح پشتیبانی نمی‌کند. تاثیر داروهای ضدانعقاد در زنان دچار سقط جنین مکرر غیرقابل توضیح و ترومبوفیلی ارثی باید در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بیشتری ارزیابی شود؛ در حال حاضر شواهدی از تاثیر مفید آنها وجود ندارد.
از آنجایی که انعقاد بیش از حد (hypercoagulability) ممکن است منجر به سقط مکرر شود، استفاده از داروهای ضدانعقاد یا آنتی‌کوآگولانت‌ها به‌طور بالقوه می‌توانند شانس تولد زنده را در بارداری‌های بعدی در زنان دچار سقط مکرر غیرقابل توضیح، با یا بدون ابتلا به ترومبوفیلی ارثی، افزایش دهند.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) داروهای ضدانعقاد، مانند آسپرین و هپارین، در زنان دارای سابقه حداقل دو سقط جنین غیرقابل توضیح با یا بدون ابتلا به ترومبوفیلی ارثی.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (1 اکتبر 2013) را جست‌وجو کرده و کتاب‌شناختی (bibliography) همه مقالات موجود را برای یافتن هر مقاله شناسایی‌نشده اسکن کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای واجد شرایط بودند که تاثیر درمان ضدانعقادی را بر تولد زنده در زنان دارای سابقه حداقل دو سقط غیرقابل توضیح، با یا بدون ابتلا به ترومبوفیلی ارثی، ارزیابی کردند. مداخلات شامل آسپرین، هپارین تجزیه‌‌نشده (unfractionated heparin; UFH)، و هپارین با وزن مولکولی پائین (low molecular weight heparin; LMWH) برای پیشگیری از وقوع سقط جنین بودند. درمان‌ها با یکدیگر یا با دارونما (placebo) یا با عدم درمان مقایسه شدند.
دو نویسنده مرور (PJ و SK) مطالعات را برای گنجاندن در مرور ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. در صورت لزوم برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر، با نویسندگان تماس گرفتیم. داده‌ها را دو مرتبه بررسی کردیم.
نه مطالعه، شامل داده‌های 1228 زن، در مرور ارزیابی‌کننده تاثیر LMWH (انوکساپارین (enoxaparin) یا نادروپارین (nadroparin) در دوزهای مختلف) یا آسپرین یا ترکیبی از هر دو، بر شانس تولد زنده در زنان دچار سقط مکرر، با یا بدون ابتلا به ترومبوفیلی ارثی، وارد شدند. مطالعات از نظر طراحی مطالعه و رژیم درمانی ناهمگون بوده و سه مطالعه با خطر بالای سوگیری (bias) در نظر گرفته شدند. دو مورد از این سه مطالعه دارای خطر بالای سوگیری، مزایای یک درمان را نسبت به دیگری نشان دادند، اما در آنالیز‌های حساسیت (sensitivity) (که در آن، مطالعات در معرض خطر بالای سوگیری حذف شدند)، داروهای ضدانعقاد، بدون توجه به اینکه کدام یک بررسی شدند، تاثیر مفیدی بر تولد زنده نداشتند (خطر نسبی (RR) برای تولد زنده در زنانی که آسپرین را در مقایسه با دارونما دریافت کردند: 0.94 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 1.11، n = 256)، RR در زنانی که LMWH را در مقایسه با آسپرین دریافت کردند: 1.08 (95% CI؛ 0.93 تا 1.26؛ n = 239)، و RR در زنانی که LMWH و آسپرین را در مقایسه با عدم درمان دریافت کردند: 1.01 (95% CI؛ 0.87 تا 1.16؛ n = 322)).
عوارض مامایی مانند زایمان زودرس، پره‌اکلامپسی، محدودیت رشد داخل رحمی و ناهنجاری‌های مادرزادی، تحت تاثیر نوع رژیم درمانی قرار نگرفتند. در مطالعات واردشده، آسپرین خطر خونریزی را افزایش نداد، اما درمان با LWMH و آسپرین خطر خونریزی را به‌طور قابل توجهی در یک مطالعه بیشتر کرد. بروز واکنش‌های پوستی موضعی (درد، خارش، تورم) به تزریق LMWH در تقریبا 40% از بیماران همان مطالعه گزارش شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.