آسیب‌های همسترینگ معمولا در پزشکی ورزشی با آن مواجه می‌شوند، و مدیریت بالینی این مشکل به‌طور گسترده‌ای متفاوت است. فقط دو مطالعه تصادفی‌سازی شده، شامل 104 شرکت‌کننده، پیدا شدند که برنامه‌های بازتوانی را برای این بیماری مقایسه کردند. این بدان معنی است که بسیاری از تکنیک‌های پیشنهادی مورد بررسی دقیق قرار نگرفته‌اند. شواهد محدودی از یک مطالعه وجود دارد که نشان می‌دهد میزان بهبودی را می‌توان با افزایش دفعات روزانه تمرینات کششی همسترینگ افزایش داد. شواهد اولیه از یک مطالعه کوچک دیگر روی ورزشکاران با توانایی مختلط وجود دارد که نشان می‌دهد ورزش برای اصلاح اختلال حرکتی می‌تواند زمان بازگشت به فعالیت کامل و خطر آسیب مجدد را کاهش دهد. برای بررسی این یافته‌ها و اطلاع‌رسانی در مورد عملکرد فعلی و پروتکل‌های بازتوانی که به‌طور گسترده‌ای برای مدیریت این آسیب‌ها منتشر شده‌اند، انجام مطالعات بیشتری مورد نیاز هستند.
اکثر تکنیک‌های پیشنهادی فیزیوتراپی برای بازتوانی آسیب‌های همسترینگ، با استفاده از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده ارزیابی نشده‌اند. آن‌ها فقط مطالعات منفرد با طیف محدودی از شرکت‌کنندگان و پیامدها دارند. شواهد محدودی وجود دارد که نشان می‌دهد زمان بهبودی ورزشکاران حرفه‌ای را می‌توان با افزایش دفعات روزانه تمرینات کششی همسترینگ کاهش داد. شواهد اولیه از یک مطالعه کوچک دیگر روی ورزشکاران با توانایی مختلط وجود دارد که نشان می‌دهد ورزش برای اصلاح اختلال حرکتی می‌تواند زمان بازگشت به فعالیت کامل و خطر آسیب مجدد را کاهش دهد. برای بررسی این یافته‌ها به انجام مطالعات بیشتری نیاز است. تا زمانی‌که شواهد بیشتری در دسترس نباشد، رویه فعلی و پروتکل‌های بازتوانی را که به‌طور گسترده‌ای منتشر شدند، نمی‌توان حمایت یا رد کرد.
آسیب‌های همسترینگ (hamstring injuries) یک اختلال شایع عضلانی‌اسکلتی هستند، به‌ویژه میان ورزشکاران. عوامل زیادی با این آسیب‌ها مرتبط بوده‌اند، از جمله کنترل حرکتی و قدرت، طول بافت نرم و هم‌ترازی وضعیتی. پروتکل‌های بازتوانی به‌خوبی تثبیت شده معمولا در درمان این عارضه استفاده می‌شوند، اما اثربخشی آن‌ها همچنان مورد تردید است. این مطالعه یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که اولین‌بار در سال 2007 منتشر شد.
ارزیابی اثربخشی همه راهبردهای بازتوانی به‌کار گرفته شده برای ارتقای بازگشت به قدرت کامل، دامنه حرکت و عملکرد افرادی که با همه اشکال آسیب همسترینگ مراجعه می‌کنند، صرف‌نظر از محل، شدت، شروع یا سطح مزمن بودن.
پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (تا سپتامبر 2011)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین ( کتابخانه کاکرین ، شماره 3، سال 2011)، MEDLINE (شامل استنادهای در حال فرایند و دیگر استنادات نمایه نشده: 1966 تا آگوست 2011)، EMBASE (1980 تا سپتامبر 2011)، PEDro (2006 تا جون 2012)، CINAHL (1937 تا سپتامبر 2011)، AMED (1985 تا سپتامبر 2011)، SPORTDiscus (1859 تا فوریه 2006) و پلتفرم ثبت کارآزمایی‌های بالینی بین‌المللی سازمان جهانی بهداشت (اپریل 2012) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده با بررسی تاثیر حداقل یک استراتژی بازتوانی، به‌صورت مجزا یا در ترکیب با یک استراتژی دیگر، در مقایسه با یک استراتژی یا کنترل دیگر، روی افرادی که با آسیب‌های همسترینگ مراجعه کردند.
دو نویسنده مرور انتخاب مطالعه را انجام دادند. همه نویسندگان مرور، استخراج داده‌ها را انجام دادند و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. هرگونه اختلاف‌نظری با بحث و گفت‌وگو حل شد.
دو کارآزمایی شامل 104 شرکت‌کننده در این مرور وارد شدند. یک کارآزمایی تمرینات کششی اضافی (چهار بار در روز) را در مقایسه با یک‌بار در روز بررسی کرده و دیگری انجام ورزش را برای اختلال عملکرد حرکتی در مقایسه با کشش و تقویت ارزیابی کرد. اولین کارآزمایی، شامل 80 ورزشکار حرفه‌ای، نشان داد که کشش اضافی می‌تواند زمان لازم را برای بازگشت به فعالیت کامل کاهش دهد (تفاوت میانگین (MD): 1.8- روز، 95% فاصله اطمینان (CI): 2.1- تا 1.5-، P < 0.001). کارآزمایی دوم، شامل 24 شرکت‌کننده در زمینه‌های مختلف ورزشی، شواهد قطعی را از وجود تفاوت پیدا نکرد (MD؛ 14.5- روز؛ 95% CI؛ 30.64- تا 1.64، P = 0.08). بااین‌حال، کاهش نرخ آسیب مجدد را با استفاده از ورزش برای اختلال عملکرد حرکتی به میزان 8% در مقایسه با 64% گزارش کرد (نسبت شانس (odds ratio; OR): 0.05؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.52، P = 0.01). هیچ پیامد دیگر مرتبط با این مرور در هیچ‌یک از این مطالعات گزارش نشد: مهم‌ترین آن‌ها درد و رضایت شرکت‌کنندگان بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.