دستورالعمل‌های بالینی در توصیه به استفاده از دوز اولیه کورتیکواستروئید استنشاقی (inhaled corticosteroid; ICS) برای آسم متفاوت است. این مرور دوزهای اولیه ICS را برای آسم مقایسه کرد. نتایج نشان دادند که شروع درمان با با دوز متوسط ICS به اندازه شروع با دوز بالای ICS و سپس کاهش دوز حین پایش نشانه‌ها موثر است. این نتایج هم‌چنین نشان می‌دهند که ICS با دوز اولیه متوسط ممکن است موثرتر از ICS با دوز اولیه پائین باشد. با دو برابر یا چهار برابر کردن دوز اولیه ICS هیچ مزیت بیشتری به دست نیامد. افراد مبتلا به آسم باید درمان خود را با دوزهای پائین تا متوسط ICS شروع کنند.
برای بیماران مبتلا به آسم که نیاز به درمان با ICS دارند، شروع با دوز متوسط ICS معادل شروع با دوز بالای ICS و سپس کاهش تدریجی دوز آن است. مزایای کوچک و قابل‌توجه شروع درمان با دوز بالای ICS در مقایسه با دوز متوسط یا پائین آن، مزایای بالینی کافی را برای تضمین استفاده از آن ندارد. به نظر می‌رسد دوز اولیه متوسط ICS موثرتر از دوز اولیه پائین آن باشد. ICS با دوز بالا ممکن است برای افزایش پاسخ‌دهی راه‌های هوایی موثرتر از ICS با دوز متوسط یا پائین باشد. دو برابر یا چهار برابر کردن ICS در افراد مبتلا به آسم پایدار هیچ مزیتی ندارد.
کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (inhaled corticosteroid; ICS) اساس درمان نگهدارنده را در آسم تشکیل داده و اثربخشی آنها به خوبی ثابت شده است. با این حال، دوز بهینه ICS برای شروع به وضوح مشخص نیست. مطالعات مروری اخیر منحنی اثربخشی نسبتا مسطحی را برای ICS و افزایش عوارض جانبی را با افزایش دوز ICS نشان می‌دهند. دوزهای بالا اغلب تجویز می‌شوند و در حال حاضر گزارش‌هایی از عوارض جانبی قابل‌توجه وجود دارند که با استفاده از دوز بالای ICS رخ می‌دهند. این مسائل نیاز را به ایجاد دوز بهینه برای شروع ICS در آسم نشان می‌دهد.
تعیین دوز بهینه برای شروع درمان با ICS از طریق ارزیابی اثربخشی ICS با دوز اولیه بالا و پائین در افراد مبتلا به آسم، که در حال حاضر ICS مصرف نمی‌کنند.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه راه‌های هوایی در کاکرین (Cochrane Airways Group) و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو: ژانویه 2003.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده از دو دوز مختلف از یک ICS در بزرگسالان و کودکان مبتلا به آسم بدون استفاده هم‌زمان از ICS یا OCS.
کیفیت کارآزمایی مورد ارزیابی قرار گرفت و داده‌ها توسط دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم استخراج شدند. برای تائید آنها، با نویسندگان مطالعه تماس گرفته شد. کارآزمایی‌ها با توجه به مقایسه‌های دوز ICS زیر آنالیز شدند: دوز کاهش-یابنده (step down) ICS در برابر دوز ثابت (n = 7)؛ دوز بالا در برابر متوسط (n = 11)؛ دوز بالا در برابر پائین (n = 9)؛ دوز متوسط در برابر پائین (n = 11)؛ تغییر چند برابری دوز (همه مطالعات).
تعداد 31 مقاله که نتایج 26 کارآزمایی را گزارش کردند، وارد مرور شدند. برای مطالعاتی که رویکرد کاهش-یابنده را با دوز ثابت متوسط/پائین از ICS مقایسه کردند، تفاوت قابل‌توجهی در عملکرد ریه، نشانه‌ها، نیاز به داروهای نجات یا کنترل آسم بین دو رویکرد درمانی وجود نداشت. بهبودهای قابل‌توجه اما از نظر بالینی کوچک در درصد FEV1 پیش‌بینی شده (WMD: 5.32؛ 95% CI؛ 0.65 تا 9.99) و بهبودهای غیر-قابل‌توجه در تغییر PEF صبحگاهی برای ICS با دوز بالا در مقایسه با ICS با دوز متوسط یافت شد. تفاوت معنی‌داری در اثربخشی مداخله بین ICS با دوز بالا و پائین دیده نشد. برای ICS با دوز متوسط، در مقایسه با ICS با دوز پائین، بهبودهای قابل‌توجهی در تغییر PEF صبحگاهی بر حسب لیتر/دقیقه نسبت به خط پایه (WMD: 11.14؛ 95% CI؛ 1.34 تا 20.93) و نشانه‌های شبانه (SMD: -0.29؛ 95% CI؛ 0.53- تا 0.06-) مشاهده شد. شروع ICS با دوز دو یا چهار برابری متوسط یا پائین پایه تاثیر بیشتری نسبت به شروع با دوز پایه نداشت. چندین مطالعه بهبود بیشتری را در افزایش پاسخ‌دهی (hyperresponsiveness) راه‌های هوایی برای ICS با دوز بالا گزارش کردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.