رد حاد پیوند یک مشکل عمده در دوره اولیه پس از دریافت پیوند کلیه است. برای پیشگیری از بروز این مساله، از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی استفاده می‌شود. IL2Ra، یک آنتی‌بادی درمانی جدیدتر، می‌تواند به داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی بیمار اضافه شود تا خطر رد پیوند را بیشتر کاهش دهد. این مرور نشان داد که افزودن IL2Ra خطر از دست دادن پیوند یا مرگ‌ومیر را با پیوند دارای عملکرد، رد حاد، و بدخیمی زودهنگام کاهش می‌دهد، اما بقا (survival) بیمار را بهبود نمی‌بخشد. درمان با IL2Ra در مقایسه با ATG، یکی دیگر از گزینه‌های آنتی‌بادی احتمالی، باعث ابتلای کمتر به بیماری CMV و بدخیمی شد و عوارض جانبی کمتری داشت، اما اگرچه تفاوتی در رد حاد تشخیص داده شده از نظر بالینی وجود نداشت، درمان IL2Ra منجر به رد پیوند اثبات‌شده با بیوپسی در 1 سال شد.
با توجه به وجود 38% خطر رد پیوند، در هر 100 گیرنده در مقایسه با عدم درمان، نه گیرنده باید با IL2Ra درمان شوند تا از یک رد حاد پیشگیری شود، 42 نفر باید درمان شوند تا از یک مورد از دست دادن پیوند پیشگیری شود، و 38 نفر باید درمان شوند تا از ابتلای یک نفر به بیماری CMV در طول سال اول پس از پیوند پیشگیری شود. درمان با IL2Ra در مقایسه با درمان ATG، ممکن است از برخی از موارد رد حاد پیشگیری کند، اما 16 گیرنده برای پیشگیری از ابتلای یک مورد به CMV به درمان IL2Ra نیاز دارند، و 58 بیمار باید با IL2Ra درمان شوند تا از ابتلای یک مورد به بدخیمی پیشگیری شود. هیچ تفاوت آشکاری میان بازیلیکسیماب (basiliximab) و داکلیزوماب (daclizumab) وجود ندارد. IL2Ra به اندازه دیگر درمان‌های آنتی‌بادی موثر است و عوارض جانبی بسیار کمتری دارد.
آنتاگونیست‌های گیرنده اینترلوکین 2 (IL2Ra) به عنوان درمان القایی برای پروفیلاکسی از رد حاد در گیرندگان پیوند کلیه استفاده می‌شوند. از زمان معرفی IL2Ra، استفاده از آنها به‌طور پیوسته افزایش یافته، اما نسبت دریافت‌کنندگان جدید پیوند به دریافت‌کنندگان IL2Ra در سراسر جهان متفاوت است، به‌طوری که 27% از دریافت‌کنندگان جدید پیوند کلیه در ایالات متحده، و 70 % در استرالیا، IL2Ra را در سال 2007 دریافت کردند.
شناسایی و خلاصه کردن سیستماتیک‌وار تاثیرات استفاده از IL2Ra، به عنوان مکملی برای درمان استاندارد، یا به عنوان جایگزینی برای دیگر استراتژی‌های القایی سرکوب‌کننده سیستم ایمنی.
برای شناسایی موارد جدید، پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE و EMBASE را جست‌وجو کرده، و برای شفاف‌سازی، در صورت لزوم، با نویسندگان گزارش‌های ارائه‌شده تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) به همه زبان‌ها که IL2Ra را با دارونما (placebo)، عدم درمان، دیگر IL2Ra یا دیگر درمان‌های آنتی‌بادی مقایسه کردند.
داده‌ها توسط دو نویسنده به‌طور مستقل از هم استخراج و ارزیابی شده، و اختلاف‌نظرات با بحث حل شدند. پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) به صورت نسبت خطر (relative risk; RR) و پیامدهای پیوسته (continuous outcome) به صورت تفاوت میانگین (MD)، همراه با 95% فواصل اطمینان (CI)، گزارش شدند.
تعداد 71 مطالعه (306 گزارش، 10,520 شرکت‌کننده) را وارد کردیم. در جایی که IL2Ra با دارونما مقایسه شد (32 مطالعه؛ 5,854 بیمار)، از دست دادن پیوند شامل مرگ‌ومیر با پیوند دارای عملکرد تا 25% در شش ماه (16 مطالعه: RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.58 تا 0.98) و یک سال (24 مطالعه: RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.62 تا 0.90) کاهش یافت، اما نه فراتر از این زمان. در یک سال، رد حاد اثبات‌شده توسط بیوپسی تا 28% (14 مطالعه: RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.81) کاهش یافت، و کاهش 19% در بیماری CMV دیده شد (13 مطالعه: RR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.97). کاهش 64% در بدخیمی اولیه طی شش ماه گزارش شد (8 مطالعه: RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.86)، و کراتینین کمتر بود (7 مطالعه: MD؛ 8.18- میکرومول/لیتر؛ 95% CI؛ 14.28- تا 2.09-) اما این تفاوت‌ها پایدار نبودند.
هنگامی که IL2Ra با ATG مقایسه شد (18 مطالعه، 1844 شرکت‌کننده)، هیچ تفاوتی در میزان از دست دادن پیوند در هیچ نقطه زمانی، یا برای رد حاد تشخیص داده شده از نظر بالینی وجود نداشت، اما مزایای درمان ATG نسبت به IL2Ra برای رد حاد ثابت‌شده با بیوپسی در یک سال (8 مطالعه: RR: 1.30؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.67) مشهود بود، هرچند به قیمت افزایش 75% در بروز بدخیمی (7 مطالعه: RR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.07 تا 0.87) و افزایش 32% در بیماری CMV؛ (13 مطالعه: RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.93). کراتینین سرم برای بیماران تحت درمان با IL2Ra در شش ماه به‌طور قابل توجهی کمتر بود (4 مطالعه: MD؛ 11.20- میکرومول/لیتر؛ 95% CI؛ 19.94- تا 2.09-). بیماران گروه ATG به‌طور قابل توجهی بیشتر دچار تب، سندرم آزادسازی سیتوکین و دیگر واکنش‌های نامطلوب به تجویز دارو و لکوپنی شدند، اما ترومبوسیتوپنی را نداشتند. هیچ تفاوت معنی‌داری در پیامدها بر اساس مصرف سیکلوسپورین (cyclosporine) یا تاکرولیموس (tacrolimus)، آزاتیوپرین (azathioprine) یا مایکوفنولات (mycophenolate)، یا در خطر رد حاد در بدو ورود در جمعیت مورد مطالعه وجود نداشت. هیچ شواهدی وجود نداشت مبنی بر اینکه تاثیرات مداخله بر اساس استفاده از ATG اسب متفاوت از خرگوش بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.