شواهد کمی برای درمان سندرم پیش‌از قاعدگی با پروژسترون وجود دارد. پنج درصد از زنان یا بیشتر فقط در روزهای منتهی به دوره قاعدگی خود دچار نشانه‌هایی می‌شوند، که به اندازه‌ای شدید هستند که به کار و روابط آن‌ها آسیب می‌زند. سطح پروژسترون خون معمولا پس‌از تخمک‌گذاری افزایش یافته و پیش‌از قاعدگی دوباره کاهش می‌یابد. پیشنهاد شده که سندرم پیش‌از قاعدگی (premenstrual syndrome; PMS) ممکن است به دلیل کم بودن پروژسترون یا کاهش سطح آن ایجاد شود.
این مرور شواهدی را برای بهبودی این سندرم با پروژسترون یافت، اما کارآزمایی‌ها در روش تجویز، دوز، مدت درمان و انتخاب زنان شرکت‌کننده متفاوت بودند. پیامدها نیز متفاوت بودند. مطالعات دارای نواقصی در روش‌های انجام یا در مدیریت داده‌های پیامد یا هر دو بودند.
عوارض جانبی که ممکن است نتیجه درمان بوده یا نباشند، عموما خفیف بودند.
انجام تحقیقات بیشتری برای بررسی ادعاهای مبنی بر اثربخشی دوزهای بالاتر پروژسترون مورد نیاز است. آن‌ها هنوز نه رد شده و نه تایید شده‌اند. استفاده از نشانه‌های خود هر زن برای انتخاب شرکت‌کنندگان و قضاوت در مورد تاثیرات درمان، دقیق‌تر از کاربرد چک‌لیست با نشانه‌های عمدتا نامرتبط است. دانستن اینکه چند زن روزهای کمتری را با نشانه‌های این سندرم سپری کردند، دچار نشانه‌های کمتر یا خفیف‌تر شدند، یا برعکس، از محاسبات مبتنی بر داده‌های ذهنی برای گروه‌هایی از زنان ارزشمندتر است.
کارآزمایی‌ها نشان ندادند که پروژسترون یک درمان موثر برای PMS است یا تاثیری ندارد. این کارآزمایی زیرگروهی از زنان را که از درمان سود بردند، متمایز نکرد و موفقیت درمان را با دوزهای بالا بررسی نکرد.
حدود 5% از زنان دچار نشانه‌های شدیدی به نام سندرم پیش‌از قاعدگی (premenstrual syndrome; PMS)، فقط در دو هفته پیش‌از دوره قاعدگی خود می‌شوند. درمان با پروژسترون ممکن است کمبود را جبران کند، سطح هورمون قاعدگی را متعادل کرده یا تاثیرات کاهش سطح پروژسترون را بر مغز یا الکترولیت‌های خون کاهش دهد.
هدف تعیین این بود که پروژسترون یک درمان موثر برای همه یا برخی از نشانه‌های پیش‌از قاعدگی است و عوارض جانبی مرتبط با این درمان رخ داد یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه اختلالات قاعدگی و ناباروری در کاکرین؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE و PsycINFO را تا فوریه 2011 جست‌وجو کردیم. برای اولین نسخه از این مرور، به منظور کسب اطلاعات در مورد کارآزمایی‌ها منتشرنشده، با شرکت‌های داروسازی تماس گرفتیم.
رشته‌های جست‌وجو در پیوست 2 هستند.
ما کارآزمایی‌های کنترل‌شده با دارونما (placebo)، تصادفی‌سازی شده، و دوسو کور (double-blind) را در مورد تجویز پروژسترون برای زنان مبتلا به PMS که حداقل در دو چرخه آینده‌نگر تشخیص داده شده بودند، بدون ابتلا به اختلال روان‌پزشکی دیگر، وارد کردیم.
دو مرورگر (BM و OF) به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و کارآزمایی‌های واجد شرایط را وارد کردند. برای به‌دست آوردن داده‌های ازدست‌رفته، به محققان کارآزمایی نامه نوشتیم.
از 17 مطالعه، فقط دو مورد معیارهای ورود را برآورده کردند. آن‌ها در مجموع، 280 شرکت‌کننده بین 18 و 45 سال داشتند. صد و پانزده بیمار نتایج قابل آنالیز داشتند. هر دو مطالعه شدت علائم را با استفاده از مقیاس‌های سابجکتیو اندازه‌گیری کردند. وجود تفاوت در طراحی مطالعه، شرکت‌کنندگان، دوز پروژسترون و نحوه مصرف، مانع از ترکیب مطالعات در متاآنالیز شدند.
عوارض جانبی که ممکن است عوارض جانبی درمان بوده یا خیر، خفیف توصیف شدند.
در هر دو کارآزمایی نواقصی شناسایی شدند. آن‌ها قصد داشتند زنانی را حذف کنند که نشانه‌های قاعدگی آن‌ها پس‌از قاعدگی ادامه یافتند. وقتی در یک کارآزمایی داده‌های مربوط به زنان غیر واجد شرایط از آنالیز حذف شدند، مشخص شد که زنان، بیشتر از پروژسترون سود بردند تا دارونما. مطالعه کوچک‌تر هیچ تفاوت آماری معنی‌داری را میان پروژسترون خوراکی، پروژسترون قابل جذب از واژینال و دارونما پیدا نکرد، اما پیامدها را ناقص گزارش کرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.