خلاصه در انتظار انتشار است.
اگرچه کاستی‌ها و شکاف‌هایی در داده‌ها وجود دارد، به نظر می‌رسد سازگاری کلی کافی برای پیامدهای مختلف وجود دارد. نمایه اثربخشی و عوارض جانبی پنفلوریدول مشابه دیگر داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال؛ هم خوراکی و هم دپو، است. علاوه‌بر این، پنفلوریدول یک گزینه درمانی مناسب و کافی برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی است، به‌ویژه کسانی که به داروهای خوراکی روزانه پاسخ نمی‌دهند و با داروهای دپو به‌خوبی سازگار نیستند. یکی از نتایجی که مزیت پنفلوریدول را نشان می‌دهد، نرخ کمتر ترک مطالعه در میان‌مدت در مقایسه با داروهای دپو بود. هم‌چنین یک گزینه برای مبتلایان مزمن اسکیزوفرنی با نشانه‌های باقی‌مانده سایکوز است که نیاز به استفاده مداوم از داروهای آنتی‌سایکوتیک دارند. یک مزیت دیگر پنفلوریدول، کم‌هزینه بودن آن است.
نکته: ارزیابی هشت استناد موجود در بخش در انتظار طبقه‌بندی این مرور، ممکن است نتیجه‌گیری‌های نویسندگان این مرور را که یک‌بار بررسی شده‌اند، تغییر دهند.
پنفلوریدول (penfluridol) که از سال 1970 در دسترس است، یک داروی آنتی‌سایکوتیک خوراکی طولانی‌اثر غیرمعمول برای درمان اسکیزوفرنی (schizophrenia) است. داروی مذکور ممکن است یک داروی دپو (depot medication) در نظر گرفته شود زیرا هفته‌ای یک‌بار تجویز می‌شود.
مرور تاثیرات پنفلوریدول برای درمان مبتلایان به اسکیزوفرنی و بیماری‌های شبه-اسکیزوفرنی در مقایسه با دارونما (placebo)، دیگر داروهای آنتی‌سایکوتیک یا عدم انجام مداخله.
ما جست‌وجوهای الکترونیکی را در پایگاه ثبت گروه اسکیزوفرنی در کاکرین (2005)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (5-2003) و LILACS (1982-2005) را انجام دادیم. ما منابع تمام مطالعات شناسایی‌شده را جست‌وجو کرده و استنادهای این مطالعات را در Science Citation Index بررسی کردیم. با نویسندگان کارآزمایی‌ها و سازندگان پنفلوریدول تماس گرفتیم.
این جست‌وجو را در سپتامبر 2012 به‌روز کرده و هشت کارآزمایی جدید را به بخش در انتظار طبقه‌بندی افزودیم.
همه کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده را به‌طور قابل اعتمادی انتخاب کردیم که پنفلوریدول را با دارونما یا داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال یا آتیپیکال در درمان اسکیزوفرنی یا بیماری‌های روانی جدی مقایسه کردند.
داده‌ها را به‌طور مستقل از هم استخراج کرده و براساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) آنالیز کردیم. نسبت خطر (relative risk) و 95% فاصله اطمینان (CI) را برای داده‌های دوحالتی (dichotomous data) همگن با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random effects) محاسبه کرده و در صورت امکان، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) را به‌دست آوردیم. برای داده‌های پیوسته (continuous data)، تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (weighted mean difference; WMD) را محاسبه کردیم.
بیست و پنج مطالعه را با مجموع 1024 شرکت‌کننده وارد کردیم. بیشتر این مطالعات در دهه 1970 و زمانی که پنفلوریدول معرفی شد، صورت گرفتند. ده مطالعه، با 365 بیمار، پنفلوریدول را با دارونما مقایسه کردند. در متاآنالیز مطالعات میان‌مدت، پنفلوریدول در معیارهای اثربخشی اصلی برتر از دارونما بود: «بهبودی در وضعیت کلی (improvement in global state)» (n=159؛ 4 RCT؛ RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.6 تا 0.8؛ NNT: 3؛ 95% CI؛ 2 تا 10) و «نیاز به آنتی‌سایکوتیک بیشتر» (n=138؛ 5 RCT؛ RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.2 تا 0.8؛ NNT: 3؛ 95% CI؛ 1.8 تا 20).
در مجموع 449 بیمار از یازده مطالعه، به‌طور تصادفی به پنفلوریدول یا داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال خوراکی اختصاص یافتند. هیچ تفاوت خاصی میان پنفلوریدول در مقایسه با کلرپرومازین، فلوفنازین، تری‌فلوپرازین، تیوریدازین یا تیوتیکسن برای معیارهای پیامد اصلی در کارآزمایی‌های میان‌مدت وجود نداشت: «بهبودی در وضعیت کلی» (2 مطالعه)، «ترک زودهنگام مطالعه» (6 مطالعه)، «نیاز به آنتی‌سایکوتیک بیشتر» (3 مطالعه)، نیاز به داروی ضدپارکینسون (2 مطالعه)، و عوارض جانبی.
شش مطالعه، با 274 بیمار، پنفلوریدول را با داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال دپو مقایسه کردند. به‌طور کلی، از نظر اثربخشی و بی‌خطری (safety) هیچ تفاوتی دیده نشد، اما پنفلوریدول در حفظ بیماران در گروه درمانی خود بهتر عمل کرد: «ترک زودهنگام مطالعه» (n=218؛ 5 RCT؛ RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.3 تا 0.97؛ NNT: 6؛ 95% CI؛ 3.4 تا 50).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.