تیوتروپیوم (اسپیریوا (Spiriva)) یک داروی برونکودیلاتور است که برای باز کردن موثر راه‌های هوایی در ریه‌ها با دوز یک‌بار در روز توسعه یافته است. اهداف اصلی درمان در COPD، کاهش تشدید و بستری شدن ناشی از آن در بیمارستان، بهبود کیفیت زندگی و کاهش نرخ افت عملکرد ریه هستند. شواهد حاصل از کارآزمایی‌ها در این مرور نشان می‌دهد که تیوتروپیوم در مقایسه با دارونما و ایپراتروپیوم، تشدید و بستری شدن ناشی از آن را کاهش داده و کیفیت زندگی و نشانه‌ها را در افراد مبتلا به COPD نسبتا شدید بهبود می‌بخشد، اگرچه شواهد مربوط به کاهش عملکرد ریه کمتر واضح است. تیوتروپیوم باعث خشکی دهان شد. در مقایسه با دیگر داروهای شایع مورد استفاده در COPD، مانند بتا-آگونیست‌های طولانی‌اثر (از جمله سالمترول)، شواهد کافی برای نتیجه‌گیری قابل اعتماد وجود ندارد. برای درک بهتر تاثیرات این دارو، به انجام مطالعات طولانی‌مدت (در طول چندین سال)، مطالعات انجام‌شده در COPD خفیف و شدید و مطالعات بیشتر که پیامدها را در رابطه با دیگر عوامل مورد استفاده در درمان این بیماری اندازه‌گیری کنند، نیاز داریم.
تیوتروپیوم در مقایسه با دارونما و ایپراتروپیوم، تشدید COPD و بستری شدن ناشی از آن را کاهش داد. هم‌چنین کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و نمرات نشانه را میان بیماران مبتلا به بیماری متوسط و شدید بهبود بخشید، و ممکن است میزان کاهش FEV1 را کم کند. انجام مطالعات طولانی‌مدت بیشتر برای ارزیابی تاثیر آن بر مرگ‌ومیر و تغییر در FEV1 مورد نیاز هستند تا نقش آن در مقایسه با یا در ترکیب با ß2-آگونیست‌های طولانی‌اثر و ارزیابی اثربخشی آن در COPD خفیف و بسیار شدید مشخص شود.
تیوتروپیوم (tiotropium) یک درمان آنتی‌کولینرژیک جدید برای بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) است که با انتخاب نسبی عملکرد آن برای زیرگروه‌های گیرنده موسکارینی، با ایپراتروپیوم (ipratropium) متفاوت است و امکان دوز یک‌بار در روز را فراهم می‌کند.
تعیین کارآمدی تیوتروپیوم در نقاط پایانی (endpoint) بالینی مانند تشدید و بستری شدن در بیمارستان، مقیاس نشانه بیماری و عملکرد ریوی در مقایسه با دارونما (placebo) و دیگر برونکودیلاتورهای مورد استفاده برای مدیریت بالینی COPD پایدار.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) با جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی گروه مرور راه هوایی در کاکرین، مجموعه‌ای از جست‌وجوهای سیستماتیک در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE؛ EMBASE و CINAHL، و جست‌وجوی دستی در 20 مجله تنفسی شناسایی شدند. کتاب‌شناختی‌ها (bibliography) از مطالعات واردشده و مرورها جست‌وجو شدند. تاریخ آخرین جست‌وجو اکتبر 2004 بود.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده که تیوتروپیوم را با دارونما، ایپراتروپیوم بروماید، یا ß2-آگونیست‌های طولانی‌اثر برای مدت زمان بیشتر، یا مساوی با، یک ماه مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور مستقل از هم، داده‌ها را استخراج کردند. داده‌های ازدست‌رفته از نویسندگان یا سازنده تیوتروپیوم به دست آمدند. داده‌ها با استفاده از Cochrane Review Manager RevMan 4.2 آنالیز شدند. مطالعات برای به دست آوردن تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (weighted mean differences; WMD) یا نسبت شانس (OR) تجمیع شده و با استفاده از 95% فواصل اطمینان (CI) گزارش شدند.
از 69 منبع شناسایی شده، نه RCT (6,584 بیمار) معیارهای ورود را داشتند. تیوتروپیوم، شانس تشدید COPD (OR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.66 تا 0.83) و بستری شدن ناشی از آن (OR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.82) را در مقایسه با دارونما یا ایپراتروپیوم کاهش داد. در صورت اعمال خطر پایه سالانه 45% برای تشدید و 10% برای بستری شدن در بیمارستان، تعداد بیماران مورد نیاز برای درمان با تیوتروپیوم برای یک سال 14 نفر (95% CI؛ 11 تا 22) به منظور پیشگیری از یک تشدید و 30 نفر (95% CI؛ 22 تا 61) برای پیشگیری از یک‌بار بستری شدن در بیمارستان در مقایسه با دارونما و ایپراتروپیوم بودند. میزان کاهش در این نقاط پایانی در مقایسه با ß2-آگونیست‌های طولانی‌اثر اهمیت آماری نداشتند. الگوهای مشابهی برای مقیاس‌های کیفیت زندگی و نشانه‌ها مشهود بودند. افزایش FEV1 و FVC نسبت به ابتدای مطالعه با تیوتروپیوم به‌طور قابل توجهی بیشتر از دارونما، ایپراتروپیوم و ß2-آگونیست‌های طولانی‌اثر طی 6 تا 12 ماه بودند. کاهش سطح FEV1 از حالت پایدار با تیوتروپیوم نسبت به دارونما یا ایپراتروپیوم در طول یک سال 30 میلی‌لیتر (95% CI؛ 7 تا 53 میلی‌لیتر) بود؛ هیچ داده‌ای در مورد کاهش FEV1 از حالت پایدار برای ß2-آگونیست‌های طولانی‌اثر در دسترس نبودند. خشکی دهان با تیوتروپیوم افزایش یافت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.