نشت ادرار هنگام سرفه، عطسه یا ورزش (بی‌اختیاری ادراری استرسی) یک مشکل شایع در زنان است. این مسئله به ویژه پس‌از زایمان شایع‌تر است، به‌طوری‌که تقریبا از هر سه زن، یک نفر دچار نشت ادرار می‌شود. تقویت عضلات کف لگن رایج‌ترین روش درمان این مشکل است. یکی از روش‌هایی که زنان می‌توانند برای تقویت این عضلات به‌کار گیرند، قرار دادن وزنه‌های مخروطی‌شکل در واژن و سپس منقبض کردن عضلات کف لگن برای جلوگیری از خارج شدن وزنه‌ها است.
بیست و سه کارآزمایی کوچک، شامل 1806 زن، شناسایی شدند. نتایج این کارآزمایی‌ها به‌طور هم‌سو و سازگار نشان دادند که استفاده از وزنه‌های واژینال موثرتر از عدم درمان است. وقتی وزنه‌های واژینال با درمان‌های دیگر، مانند ورزش‌های تقویت عضلات کف لگن بدون وزنه، و تحریک الکتریکی کف لگن مقایسه شدند، هیچ تفاوت بارزی میان درمان‌ها مشاهده نشد. این مسئله ممکن است به دلیل تعداد کم شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌ها باشد، و ممکن است برای آشکار شدن هرگونه تفاوت در اثربخشی درمان‌ها، به تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان نیاز باشد.
برخی از زنان استفاده از وزنه‌های واژینال را ناخوشایند یا دشوار می‌دانند، بنابراین این روش درمانی ممکن است برای همه زنان مناسب نباشد.
بسیاری از زنان مبتلا به بی‌اختیاری ادراری استرسی با این درمان‌ها به‌طور کامل بهبود نمی‌یابند، بنابراین ارزیابی کیفیت زندگی حین و پس‌از درمان در کارآزمایی‌ها اهمیت دارد، اما فقط تعداد کمی از این کارآزمایی‌ها به چنین ارزیابی‌هایی پرداخته‌اند. بیشتر این کارآزمایی‌ها مدت زمان نسبتا کوتاهی داشتند، بنابراین اظهارنظر درباره وضعیت زنان مبتلا به بی‌اختیاری ادراری استرسی در طولانی‌مدت دشوار است.
این مرور شواهدی را ارائه می‌دهد مبنی بر اینکه مخروط‌های دارای وزن واژینال در زنان مبتلا به SUI بهتر از عدم درمان فعال هستند و ممکن است اثربخشی مشابهی با PFMT و تحریک الکتریکی داشته باشند. تا زمانی‌که کارآزمایی‌های بزرگتر و با کیفیت بالاتری که از پیامدهای مشابه و مرتبط استفاده کنند، انجام شوند، این نتیجه‌گیری باید با احتیاط مد نظر قرار گیرد. در صورتی‌که زنان استفاده از مخروط‌ها را قابل قبول بدانند، می‌توان آن‌ها را به عنوان یکی از گزینه‌های درمانی ارائه داد.
مدت‌زمان طولانی است که ورزش‌های تقویت عضلات کف لگن (pelvic floor muscle training; PFMT) رایج‌ترین شکل درمان محافظه‌کارانه (غیرجراحی) برای بی‌اختیاری ادراری استرسی (stress urinary incontinence; SUI) بوده‌اند. مخروط‌های دارای وزن واژینال (weighted vaginal cones) می‌توانند برای کمک به زنان در تقویت عضلات کف لگن استفاده شوند. این مخروط‌ها داخل واژن قرار می‌گیرند و عضلات کف لگن برای پیشگیری از خارج شدن آن‌ها منقبض می‌شوند.
هدف از این مرور، تعیین اثربخشی مخروط‌های واژینال در مدیریت بالینی بی‌اختیاری ادراری استرسی (SUI) در زنان است.
ما قصد داشتیم مقایسه‌های زیر را در مدیریت بی‌اختیاری استرسی بررسی کنیم:
1. مخروط‌های واژینال در مقایسه با عدم درمان؛
2. مخروط‌های واژینال در مقایسه با دیگر درمان‌های محافظه‌کارانه، مانند PFMT و تحریک الکتریکی؛
3. ترکیب مخروط‌های واژینال با یک درمان محافظه‌کارانه دیگر در مقایسه با یک درمان محافظه‌کارانه دیگر به‌تنهایی یا مخروط‌ها به‌تنهایی؛
4. مخروط‌های واژینال در مقایسه با روش‌های غیرمحافظه‌کارانه، برای مثال جراحی یا تزریق.
موضوعات فرعی مورد بررسی شامل موارد زیر بودند:
1. آموزش استفاده از مخروط‌ها به زنان، زمان کمتری نسبت به آموزش تمرینات کف لگن می‌برد یا خیر؛
2. استفاده‌ی خودآموز موثر است یا خیر؛
3. تغییر وزن سنگین‌ترین مخروطی که قابل نگه‌داشتن است، با میزان بهبودی مرتبط است یا خیر؛
4. زیرگروه‌هایی از زنان که ممکن است استفاده از مخروط برایشان به‌طور قابل ملاحظه‌ای موثر باشد، قابل شناسایی هستند یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین (جست‌وجو در 19 سپتامبر 2012)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا مارچ 2013)، EMBASE (ژانویه 1988 تا مارچ 2013) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که مخروط‌های دارای وزن واژینال را با درمان‌های جایگزین یا عدم درمان مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، مطالعات را از نظر ورود به مطالعه و کیفیت کارآزمایی ارزیابی کردند. داده‌ها توسط یک نویسنده استخراج شده و توسط نویسنده دیگر بررسی شدند. برای دریافت اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعات تماس گرفته شد.
تعداد 23 کارآزمایی را شامل 1806 زن وارد کردیم، که از این تعداد، 717 نفر مخروط را دریافت کردند. تمام کارآزمایی‌ها کوچک بودند، و در بسیاری از موارد قضاوت در مورد کیفیت آن‌ها دشوار بود. معیارهای پیامد میان کارآزمایی‌ها متفاوت بودند، که ترکیب نتایج را دشوار ساختند. برخی از کارآزمایی‌ها، میزان بالای انصراف از ادامه درمان را در هر دو گروه درمان مخروطی و درمان مقایسه‌ای گزارش کردند. هفت کارآزمایی فقط به صورت چکیده منتشر شدند.
نتایج نشان دادند که مخروط‌ها بهتر از عدم درمان فعال بودند (نسبت نرخ (rate ratio; RR) برای شکست درمان بی‌اختیاری: 0.84، 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 0.94). شواهد اندکی از تفاوت در درمان سابجکتیو میان مخروط‌ها و PFMT (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.13)، یا میان مخروط‌ها و تحریک الکتریکی (RR: 1.26؛ 95% CI؛ 0.85 تا 1.87) وجود داشت، اما فواصل اطمینان وسیع بودند. شواهد کافی برای نشان دادن تفاوت بین استفاده ترکیبی از مخروط‌ها و PFMT با استفاده از هر یک به‌تنهایی وجود نداشت. فقط هفت کارآزمایی از معیارهای کیفیت زندگی استفاده کردند و هیچ مطالعه‌ای پیامدهای اقتصادی را بررسی نکرد.
هفت مورد از این کارآزمایی‌ها زنانی را با نشانه‌های بی‌اختیاری ادرار وارد مطالعه کردند، در حالی که دیگر کارآزمایی‌ها، فقط زنانی مبتلا به بی‌اختیاری اورودینامیک استرسی را وارد کردند، به‌جز یک کارآزمایی که معیارهای ورود در آن نامشخص بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است