بیمارانی که فقط سوزش سر دل خفیف یا متناوب دارند، ممکن است با اصلاح سبک زندگی و مصرف آنتی‌اسیدها تسکین کافی داشته باشند، اگرچه گزینه‌های دیگری نیز در دسترس هستند. دو داروی شایع برای درمان سوزش سر دل، آنتاگونیست‌های گیرنده H2 (H2-receptor antagonists; H2RA) و مهارکننده‌های پمپ پروتون (proton pump inhibitors; PPIs) هستند. این داروها با سرکوب ترشح اسید از معده عمل می‌کنند. این مرور نشان داد که در کوتاه‌‌مدت، PPIها سوزش سر دل را در بیمارانی که بدون انجام تست تشخیصی خاصی درمان می‌شوند، بهتر از H2RAها تسکین می‌دهند. اگرچه این تفاوت کمتر است، این موضوع در مورد بیماران مبتلا به بیماری ریفلاکس معده به مری (gastro-oesophageal reflux disease; GORD) که در آندوسکوپی فوقانی، مشکلی ندارند نیز صادق است. به‌طور خلاصه، به نظر می‌رسد داروهای مهارکننده پمپ پروتون برای تسکین سوزش سر دل موثرتر از آنتاگونیست‌های گیرنده H2 هستند.
Read the full abstract
تقریبا 25% از بزرگسالان مرتبا دچار سوزش سر دل می‌شوند که نشانه‌ای است از بیماری ریفلاکس معده به مری (gastro-oesophageal reflux disease; GORD). بیشتر بیماران به صورت تجربی (بدون ارزیابی تشخیصی خاص مانند آندوسکوپی) درمان می‌شوند. میان بیمارانی که آندوسکوپی فوقانی انجام می‌دهند، یافته‌ها از ظاهر طبیعی، اریتم خفیف تا ازوفاژیت شدید همراه با ایجاد تنگی، متغیر هستند. بیمارانی که آسیب قابل مشاهده‌ای به مری ندارند، مبتلا به بیماری ریفلاکس منفی در آندوسکوپی (endoscopy negative reflux disease; ENRD) هستند. پاتوژنز ENRD و پاسخ آن به درمان ممکن است با GORD همراه با ازوفاژیت متفاوت باشد.
اهداف
کارآمدی استفاده کوتاه‌‌مدت از مهارکننده‌های پمپ پروتون (proton pump inhibitors; PPI)، آنتاگونیست‌های گیرنده H2؛ (H2-receptor antagonists; H2RA) و پروکینتیک‌ها در بزرگسالان مبتلا به GORD که به صورت تجربی درمان شدند، و در افرادی که بیماری ریفلاکس منفی آندوسکوپی (ENRD) دارند، خلاصه شد، کمّی‌سازی شد، و مقایسه شد.
روش‌های جست‌وجو
ما MEDLINE (ژانویه 1966 تا نوامبر 2011)، EMBASE (ژانویه 1988 تا نوامبر 2011) و EBMR را در نوامبر 2011 جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که پیامد دارای علامت را پس‌از درمان کوتاه‌‌مدت برای GORD با استفاده از مهارکننده‌های پمپ پروتون، آنتاگونیست‌های گیرنده H2 یا عوامل پروکینتیک گزارش کردند. شرکتکنندگان می‌بایست از یک گروه درمان تجربی (بدون استفاده از آندوسکوپی در تخصیص (allocation) درمان) یا از یک گروه بیماری ریفلاکس منفی با آندوسکوپی (بدون علائم ازوفاژیت فرسایشی (erosive oesophagitis)) بودند.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و به استخراج داده‌ها پرداختند.
نتایج اصلی
سی و چهار کارآزمایی (1314 شرکت‌کننده) وارد شدند: پانزده مورد در گروه درمان تجربی، پانزده مورد در گروه ENRD و چهار مورد در هر دو گروه. در گروه درمان تجربی GORD، خطر نسبی (RR) برای بهبودی در سوزش سر دل (متغیر اولیه کارآمدی درمان) در کارآزمایی‌های کنترل‌شده با دارونما (placebo) برای PPI؛ 0.37 (دو کارآزمایی، 95% فاصله اطمینان (CI): 0.32 تا 0.44)، برای H2RAها 0.77 (دو کارآزمایی؛ 95% CI؛ 0.60 تا 0.99) و برای پروکینتیک‌ها 0.86 (یک کارآزمایی؛ 95% CI؛ 0.73 تا 1.01) گزارش شد. در یک مقایسه مستقیم، PPIها نسبت به H2RAها (هفت کارآزمایی، RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.60 تا 0.73) و پروکینتیک‌ها (دو کارآزمایی، RR: 0.53؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.87) موثرتر بودند.
در درمان ENRD؛ RR برای بهبودی در سوزش سر دل برای PPI در مقایسه با دارونما 0.71 (ده کارآزمایی؛ 95% CI؛ 0.65 تا 0.78) و برای H2RA در مقایسه با دارونما 0.84 (دو کارآزمایی؛ 95% CI؛ 0.74 تا 0.95) بود. RR برای PPI در مقایسه با H2RA؛ 0.78 (سه کارآزمایی؛ 95% CI؛ 0.62 تا 0.97) و برای PPI در مقابل پروکینتیک، 0.72 (یک کارآزمایی؛ 95% CI؛ 0.56 تا 0.92) به دست آمد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
داروهای PPI در تسکین سوزش سر دل در بیماران مبتلا به GORD که به صورت تجربی درمان می‌شوند و در بیماران مبتلا به ENRD موثرتر از H2RAها هستند، اگرچه میزان مزیت برای کسانی که به صورت تجربی درمان می‌شوند، بیشتر است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
