فقط چهار کارآزمایی مرتبط شناسایی شدند (789=n). مشخص نیست که تفاوت واقعی میان حضور افرادی که از طریق تلفن یک یا دو روز پیش‌از قرار ملاقات خواسته شدند، و افرادی که سیستم مدیریت قرار ملاقات استانداردی داشتند، وجود داشت یا خیر (2 RCT؛ n=457؛ RR برای از دست دادن قرار ملاقات: 0.84؛ 95% CI؛ 0.7 تا 1.1). درخواست‌های مبتنی بر متن در قالب یک نامه، چند روز پیش‌از روز قرار ملاقات، در مقایسه با عدم درخواست، ممکن است حضور در کلینیک را افزایش دهند (3 RCT؛ n=326؛ RR برای از دست دادن قرار ملاقات: 0.76؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.32). فقط یک مطالعه کوچک (61=n) داده‌ها را در مورد ترکیب پیام‌های تلفنی و متنی در مقایسه با عدم درخواست، گزارش کرد، و تفاوت واقعی میان گروه‌ها آشکار نبود (RR برای از دست دادن قرار ملاقات: 0.7؛ 95% CI؛ 0.4 تا 1.2). هنگامی که درخواست‌های تلفنی با اعلان‌های مبتنی بر متن مقایسه شدند (1 RCT؛ n=75)، مورد دوم، به‌صورت «بیانیه جهت‌گیری» (orientation statement) (یک پاراگراف کوتاه، که خواندن آن حدود 30 ثانیه طول می‌کشد، و برنامه مراقبت، سیستم هزینه‌ها را توضیح می‌دهد و تشویق ملایم را ارائه می‌کند) ممکن است تا حدودی موثرتر از اعلان تلفنی باشد (RR برای از دست دادن قرار ملاقات: 1.9؛ 95% CI؛ 0.98 تا 3.8). یک مطالعه (120=n)، یک نامه استاندارد را با یک نامه «بیانیه جهت‌گیری» مقایسه کرد. به‌طور کلی، نتایج به‌جای نامه‌ای ساده که حضور را تشویق می‌کند، به نفع رویکرد بیانیه جهت‌گیری بود، اما نتایج به سطوح متداول از اهمیت آماری نرسیدند (RR برای از دست دادن قرار ملاقات: 1.6؛ 95% CI؛ 0.9 تا 2.9). وقتی درخواست‌ها صرف‌نظر از نوع آنها در نظر گرفته شدند، نتایج اهمیت بیشتری داشتند و تاثیری را برای افزایش میزان حضور پیشنهاد کردند (RR برای از دست دادن قرار ملاقات: 0.80؛ 95% CI؛ 0.65 تا 0.98). وارد کردن پنج مطالعه جدید در بخش طبقه‌بندی در انتظار ممکن است نتایج را هنگام ارزیابی تحت تاثیر قرار دهند.