موضوع چیست؟
عفونت‌های مثانه و کلیه (عفونت مجاری ادراری-UTI) در کودکان، به ویژه دختران، شایع است. این عفونت‌ها منجر به بیماری ناراحت کننده‌ای از جمله استفراغ، تب و خستگی می‌شوند. در برخی از کودکان آسیب کلیوی ممکن است رخ دهد، که می‌تواند بیماری‌ها را تکرار کند. با عفونت‌های مکرر، خطر آسیب کلیوی افزایش می‌یابد. برخی از پزشکان در تلاش برای پیشگیری از عفونت‌های مکرر، آنتی‌بیوتیک‌های طولانی‌مدت را تجویز می‌کنند، اما این ممکن است باعث شود که کودک به روش‌های دیگر بیمار شود، به‌طور مثال استفراغ.
ما چه کاری انجام دادیم؟
ما پایگاه‌های اطلاعاتی الکترونیکی و فهرست منابع را برای شناسایی و خلاصه کردن یافته‌های به دست آمده از تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای جست‌وجو کردیم که به مقایسه دوز پایین آنتی‌بیوتیک‌ها حداقل به مدت 2 ماه، با عدم درمان یا دارونما (placebo) در کودکان در معرض خطر UTI پرداخته بودند. ما همچنین مطالعاتی را شناسایی کردیم که به مقایسه انواع و دوزهای مختلف آنتی‌بیوتیک‌ها پرداختند.
ما چه چیزی را یافتیم؟
ما 16 مطالعه را وارد کردیم (2036 کودک تصادفی‌سازی شدند، 1977 مورد تجزیهوتحلیل شدند). این مرور نشان داد که آنتی‌بیوتیک‌های طولانی‌مدت ممکن است خطر عفونت‌های علامت‌دار راجعه را کاهش دهند اما این منفعت احتمالا کوچک است و و باید در برابر این احتمال که عفونت‌های آینده احتمالا توسط باکتری‌هایی ایجاد می‌شوند که نسبت به آنتی‌بیوتیک تجویزی مقاوم هستند، وزن‌دهی شوند.
نتیجه‌گیری‌ها
آنتی‌بیوتیک‌های طولانی‌مدت با دوز پایین برای پیشگیری از UTI راجعه باید در آن دسته از کودکانی در نظر گرفته شود که در معرض خطر ابتلا به عفونت راجعه قرار دارند، مانند نوزادان کم سن و در کودکانی که پزشکان کودکان شدیدا خواستار کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های بیشتر در آنها هستند، مانند کودکان مبتلا به ناهنجاری‌های کلیوی.
آنتی‌بیوتیک‌های طولانی‌مدت ممکن است خطر ابتلا به UTI علامت‌دار راجعه را در کودکانی که مبتلا به یک یا چند UTI قبلی بودند، کاهش دهند اما این منفعت ممکن است کوچک بوده و باید همراه با افزایش خطر مقاومت میکروبی در نظر گرفته شوند.
عفونت مجاری ادراری (UTI) در کودکان شایع است. علائم عبارتند از تب، بی‌حالی، بی‌اشتهایی، و استفراغ. UTI در بیش از 80% موارد ناشی از اشریشیا کلی (Escherichia coli) بوده و درمان شامل استفاده از یک دوره آنتی‌بیوتیک است. با توجه به بیماری حاد ناشی از UTI و خطر آسیب دائمی کلیوی ناشی از پیلونفریت، برای بسیاری از کودکان، آنتی‌بیوتیک‌های طولانی‌مدت (چند ماه تا دو سال)، با هدف جلوگیری از عود بیماری، تجویز می‌شود. این سومین بهروزرسانی از مروری است که برای اولین بار در سال 2001 منتشر و در سال 2006، و 2011 بهروزرسانی شد.
ارزیابی اینکه پروفیلاکسی طولانی‌مدت آنتی‌بیوتیکی در پیشگیری از عود UTI در کودکان موثرتر از دارونما (placebo)/عدم درمان بود یا خیر، و اگر چنین است کدام نوع آنتی‌بیوتیک در استفاده بالینی موثرترین نوع بود. ما همچنین به ارزیابی آسیب‌های درمان طولانی‌مدت با آنتی‌بیوتیک پرداختیم.
ما پایگاه ثبت مطالعات گروه کلیه و پیوند در کاکرین را تا 30 جولای 2018 از طریق تماس با متخصص اطلاعات کاکرین و استفاده از اصطلاحات جست‌وجوی مربوط به این مرور جست‌وجو کردیم. مطالعات موجود در پایگاه ثبت از طریق جست‌وجوها در CENTRAL؛ MEDLINE؛ و EMBASE؛ مجموعه مقالات کنفرانس، پورتال جست‌وجوی پایگاه ثبت بین‌المللی کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) و ClinicalTrials.gov شناسایی شده‌اند.
مقایسه‌های تصادفی‌سازی شده از آنتی‌بیوتیک‌ها با دیگر آنتی‌بیوتیک‌ها، دارونما یا عدم درمان برای پیشگیری از UTI راجعه در کودکان.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم اطلاعات را برای به‌روزرسانی‌های اولیه و قبلی، ارزیابی و استخراج کردند. برای برآورد خطر نسبی (RR) و تفاوت خطر (RD) برای UTI راجعه با 95% فواصل اطمینان (CI) از مدل اثرات تصادفی استفاده شد.
در این بهروزرسانی شانزده مطالعه وارد شدند (2036 کودک تصادفی‌سازی شده و 1977 مورد تجزیهوتحلیل شدند). هفت مطالعه (612 کودک) دو یا چند نوع آنتی‌بیوتیک را مقایسه کردند، شش مطالعه (1088 کودک) آنتی‌بیوتیک‌ها را با دارونما یا عدم درمان مقایسه کردند، یک مطالعه چهار بازویی به مقایسه ختنه (circumcision) با و بدون درمان آنتی‌بیوتیکی پرداخت، یک مطالعه دوز آنتی‌بیوتیک را، و یک مطالعه سه بازویی دو نوع آنتی‌بیوتیک مختلف و همچنین عدم درمان را با هم مقایسه کرد. از شانزده مطالعه وارد شده فقط یک مطالعه در تمام دامنه‌ها در معرض خطر پایین سوگیری (bias) در نظر گرفته شد، و اکثر مطالعات به دلیل گزارش بسیار ضعیف از روش‌شناختی، در معرض خطر نامشخص سوگیری قضاوت شدند. تعدادی از مطالعات در معرض خطر پایین سوگیری در نظر گرفته شدند که عبارت بودند از: سوگیری انتخاب (7)؛ سوگیری عملکرد (4)؛ سوگیری تشخیص (1)؛ سوگیری ریزش (6)؛ سوگیری گزارش‌دهی (7)؛ و سایر سوگیری‌ها (2). تعدادی از مطالعات در معرض خطر بالای سوگیری در نظر گرفته شدند که عبارت بودند از: سوگیری انتخاب (0)؛ سوگیری عملکرد (5)؛ سوگیری تشخیص (1)؛ سوگیری ریزش (4)؛ سوگیری گزارش‌دهی (6)؛ و سایر سوگیری‌ها (1).
در مقایسه با دارونما/عدم درمان، آنتی‌بیوتیک‌ها منجر به کاهش متوسطی در تعداد UTIهای علامت‌دار راجعه در کودکان می‌شوند؛ با این حال برآوردی از ترکیب تمام مطالعات مشخص نبود و فاصله اطمینان نشان می‌دهد که دقت پایین نشان دهنده این است که آنتی بیوتیک‌ها ممکن است تفاوت اندک یا عدم تفاوت را در خطر عفونت راجعه ایجاد کنند (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.28 تا 1.98). هنگامی که ما فقط داده‌های حاصل از مطالعاتی را ترکیب کردیم که پنهان‌سازی تخصیص درمان داشتند، کاهش مشابهی در خطر UTI علامت‌دار راجعه در کودکان مصرف کننده آنتی‌بیوتیک وجود داشت (RR: 0.68) و به دلیل طراحی‌های قوی‌تر مطالعه، فاصله اطمینان کوچک‌تر و به دلیل اینکه دربرگیرنده نقطه عدم تاثیر نبود، ما قطعیت بیشتری به این برآورد داشتیم (95% CI؛ 0.48 تا 0.95). کاهش برآورد شده در خطر UTI علامت‌دار راجعه برای کودکان مصرف کننده آنتی‌بیوتیک‌ها در کودکان مبتلا به ریفلاکس وزیکواورتریک (VUR) (RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.07)، در مقایسه با کودکان بدون VUR، مشابه بود (RR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.15 تا 2.12)، با این حال به دلیل عدم دقت ناشی از عوارض کمتر در گروه کوچک‌تر با کودکان مبتلا به VUR، عدم قطعیت قابل توجهی وجود داشت. با توجه به یک مطالعه که عوارض بیشتری را در گروه دارونما نشان داد و مطالعه دوم که عوارض بیشتری را در گروه آنتی‌بیوتیک‌ها نشان داد، هیچ توافقی درباره وقوع عوارض جانبی وجود نداشت. سه مطالعه داده‌هایی را در رابطه با مقاومت آنتی‌بیوتیکی با تجزیهوتحلیل برآورد خطر UTI ناشی از یک باکتری مقاوم به آنتی‌بیوتیک پروفیلاکتیک گزارش کردند که در کودکان دریافت کننده آنتی‌بیوتیک‌ها تقریبا 2.5 برابر بیشتر از کودکان دریافت کننده دارونما یا عدم درمان بود (RR: 2.40؛ 95% CI؛ 0.62 تا 9.26). با این حال فاصله اطمینان گسترده است که نشان‌دهنده عدم دقت بوده و ممکن است تفاوت اندک یا عدم تفاوت بین دو گروه وجود داشته باشد.
هشت مطالعه شامل 659 کودک به مقایسه یک نوع آنتی‌بیوتیک با نوع دیگر پرداختند اما مطالعات کمی به مقایسه ترکیب مشابه برای پیامد مشابه پرداختند بنابراین داده‌های کمی توانستند ترکیب شوند. دو مطالعه که داده‌های مربوط به مقاومت میکروبی را گزارش و تجزیهوتحلیل کردند، نشان دادند که درمان با نیتروفورانتوئین (nitrofurantoin) ممکن است در مقایسه با کودکان دریافت‌کننده تری‌متوپریم-سولفامتوکسازول (trimethoprim-sulphamethoxazole) به عنوان درمان پروفیلاکتیک آنها منجر به کاهش خطر UTI ناشی از یک باکتری مقاوم به درمان دارویی شود (RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.92).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.