جست‌وجوی به‌روزشده هیچ مطالعه دیگری را نیافت که معیارهای ورود ما را داشته باشد. بنابراین تعداد مطالعات واردشده همان 10 مورد با تعداد شرکت‌کنندگان تصادفی‌سازی شده 283 مورد است.

یک مطالعه که کاربامازپین را با دارونما به ‌عنوان تنها درمان اسکیزوفرنی مقایسه ‌کرد، به ‌دلیل نرخ بالای عود، با 26 مورد از 31 شرکت‌کننده که تا سه ماه عود کردند، زودهنگام متوقف شد. تاثیر کاربامازپین بدون شواهدی از تفاوت در عود میان دو گروه مشهود بود (1 RCT؛ n = 31؛ RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.78 تا 1.45). مطالعه دیگر، کاربامازپین را با داروهای آنتی‌سایکوتیک به عنوان تنها درمان اسکیزوفرنی مقایسه کرد. هیچ تفاوتی از نظر وضعیت روانی هنگام مقایسه 50% کاهش در نمرات (Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS یافت نشد (1 RCT؛ n = 38؛ RR: 1.23؛ 95% CI؛ 0.78 تا 1.92). تاثیر مطلوب کاربامازپین زمانی یافت شد که تعداد بیشتری از افرادی که آنتی‌سایکوتیک (پرفنازین (perphenazine)) دریافت کردند، پارکینسونیسم داشتند (1 RCT؛ n = 38؛ RR: 0.03؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.043). هشت مطالعه کاربامازپین کمکی را با دارونمای کمکی مقایسه کردند، ما توانستیم از GRADE برای بررسی کیفیت شواهد این نتایج استفاده کنیم. افزودن کاربامازپین به درمان آنتی‌سایکوتیک به اندازه افزودن دارونما قابل قبول بود، بدون آنکه تفاوتی میان تعداد افرادی وجود داشته باشد که مطالعه را زودتر ترک کردند (8 RCT؛ n = 182؛ RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.16 تا 1.35، شواهد با کیفیت بسیار پائین ). افزودن کاربامازپین در مقایسه با مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک به تنهایی از نظر بهبود کلی بیمار برتر بود، اما تعداد شرکت‌کنندگان اندک بودند (2 RCT؛ n = 38؛ RR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.37 تا 0.88). هیچ تفاوتی برای پیامد وضعیت روانی به صورت کاهش 50% در نمرات BPRS وجود نداشت (6 RCT؛ n = 147؛ RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.67 تا 1.12، شواهد با کیفیت پائین ). افراد کمتری در گروه دریافت کاربامازپین نسبت به افرادی که فقط ‌هالوپریدول (haloperidol) مصرف ‌کردند، دچار اختلالات حرکتی شدند (1 RCT؛ n = 20؛ RR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.14 تا 1.02). هیچ داده‌ای در مورد تاثیرات کاربامازپین بر زیرگروه‌هایی از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و رفتار پرخاشگرانه، نشانه‌های منفی یا ناهنجاری‌های EEG یا مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو در دسترس نبود.