آپنه (apnea) عبارت است از یک مکث در تنفس که بیش‌از 20 ثانیه طول می‌کشد. این وضعیت ممکن است به‌طور مکرر در نوزادان نارس (پیش‌ا‌ز هفته 34 بارداری) رخ دهد. متیل‌گزانتین‌ها (methylxanthine) (مانند کافئین (caffeine) و تئوفیلین (theophylline)) داروهایی هستند که تلاش‌های تنفسی را تحریک کرده و برای کاهش آپنه استفاده می‌شوند. پیشنهاد شده که نوزادان نارس مبتلا به آپنه باید کافئین پروفیلاکتیک را به‌عنوان یک اقدام پیشگیرانه دریافت کنند.
دو مطالعه کوچک و یک مطالعه بزرگ شناسایی شدند. در این دو مطالعه کوچک، نوزادانی وارد شدند که کافئین را به‌عنوان یک اقدام پیشگیرانه دریافت کردند. هیچ‌یک از این مطالعات کاهش را در آپنه یا دیگر عوارض کوتاه‌مدت نشان ندادند.
یک مطالعه بزرگ شامل یک گروه ناهمگون از نوزادانی بود که برای اندیکاسیون‌های مختلف (پیشگیری، درمان و اجتناب از آپنه ناشی از نارس بودن پس‌از خارج کردن لوله داخل تراشه) درمان را دریافت کردند. در این جمعیت کلی، بهبودی در پیامد بالینی نوزادان هنگام ترخیص از بیمارستان و پیامد رشد در 18 تا 21 ماهگی دیده شد؛ بااین‌حال، این مزایا را نمی‌توان در زیرجمعیتی ثابت کرد که کافئین پیشگیرانه را دریافت کردند. کاهش PDA در این زیرجمعیت مشاهده شد.
نتایج این مرور، استفاده پیشگیرانه را از کافئین برای نوزادان نارس در معرض خطر آپنه تائید نمی‌کند.
انجام هر مطالعه‌ای در آینده نیاز به بررسی تاثیرات استفاده پیشگیرانه از متیل‌گزانتین در نوزادان نارس و در معرض خطر بالای ابتلا به آپنه دارد. این مطالعات باید شامل بررسی پیامدهای بالینی مهم مانند نیاز به IPPV، عوارض نوزادی، طول مدت بستری در بیمارستان و رشد و تکامل طولانی‌مدت نوزاد باشند.
بروز آپنه مکرر در نوزادان نارس شایع است. این اپیزودها می‌توانند منجر به هیپوکسمی و برادی‌کاردی شوند، که ممکن است به اندازه‌ای شدید باشند که نیاز به استفاده از تهویه با فشار مثبت ایجاد شود. در نوزادان مبتلا به آپنه، درمان با متیل‌گزانتین (methylxanthine) با موفقیت برای پیشگیری از حملات بعدی استفاده شده است. این امکان وجود دارد که ارائه درمان پیشگیرانه برای همه نوزادان بسیار نارس بلافاصله پس‌از تولد ممکن است از بروز آپنه و نیاز به دریافت حمایت بیشتر از ونتیلاتور جلوگیری کند.
تعیین اثر درمان پیشگیرانه با متیل‌گزانتین بر آپنه، برادی‌کاردی، دوره‌های هیپوکسمی، استفاده از تهویه مکانیکی، و عوارض در نوزادان نارس در معرض خطر ابتلا به آپنه ناشی از نارس بودن (apnoea of prematurity).
در آگوست 2010، از روش‌های جست‌وجوی استاندارد گروه مرور نوزادان استفاده شد. این روش‌ها شامل جست‌وجو در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، Oxford Database of Perinatal Trials؛ MEDLINE؛ EMBASE و CINAHL بودند.
تمام کارآزمایی‌های استفاده‌کننده از تخصیص (allocation) تصادفی یا شبه-تصادفی بیمار که در آن‌ها متیل‌گزانتین (کافئین یا تئوفیلین) پیشگیرانه با دارونما (placebo) یا عدم درمان در نوزادان نارس مقایسه شدند، واجد شرایط بودند.
از روش‌های استاندارد سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) و گروه مرور نوزادان در کاکرین استفاده شد.
سه مطالعه برای ورود به این مرور واجد شرایط بودند. دو مطالعه کوچک (در مجموع 104 نوزاد تصادفی‌سازی شده) تاثیر مصرف پیشگیرانه کافئین را بر پیامدهای کوتاه‌مدت ارزیابی کردند. تفاوت معنی‌داری میان گروه‌های دریافت‌کننده کافئین و دارونما در تعداد نوزادان مبتلا به آپنه، برادی‌کاردی، اپیزودهای هیپوکسمی، استفاده از IPPV یا عوارض جانبی، در هیچ‌یک از مطالعات وجود نداشت. فقط دو پیامد (استفاده از IPPV و تاکی‌کاردی) در دو مطالعه مشترک بودند و متاآنالیز، تفاوت‌های اساسی را میان گروه‌ها نشان نداد. یک کارآزمایی بزرگ از درمان با کافئین (CAP 2006) در یک گروه ناهمگون از نوزادان در معرض خطر و مبتلا به آپنه ناشی از نارس بودن، نرخ بهتری را برای بقای نوزاد، بدون اختلال در رشد و تکامل در سن اصلاح‌شده 18 تا 21 ماهگی، نشان داد. گزارش‌های زیرگروه از نوزادان تحت درمان با کافئین پروفیلاکتیک، هیچ تفاوت قابل توجهی را در پیامدهای بالینی نشان ندادند، به جز کاهش در خطر بستن PDA.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.