برخی از افراد مبتلا به آسم باید برای کنترل آسم خود به داروهای کورتیکواستروئیدی نیاز دارند. کورتیکواستروئیدها التهاب (تورم) راه‌های هوایی (راه‌های عبوری به ریه‌ها) را کاهش می‌دهند. استفاده طولانی‌مدت از آنها عوارض جانبی جدی به همراه دارد، بنابراین گاهی اوقات راه‌هایی برای کاهش نیاز به کورتیکواستروئیدها امتحان می‌شوند. متوتروکسات هم‌چنین ممکن است بتواند التهاب را کاهش دهد، و گاهی برای آرتریت استفاده می‌شود. عوارض جانبی آن شامل سردرد، سرگیجه، خستگی و تغییر خلق‌وخو، و عوارض معده، ریوی و کبدی است. مرور کارآزماییها نشان داد که متوتروکسات تاثیر تسکینی کمی برای آسم دارد و عوارض جانبی خود را اضافه می‌کند.
مصرف متوتروکسات در بزرگسالان مبتلا به آسم که به کورتیکواستروئیدهای خوراکی وابسته هستند، ممکن است تاثیری اندک در کاهش دوز استروئیدها داشته باشد. با این حال، کاهش کلی در مصرف روزانه استروئید احتمالا به اندازه کافی نیست که عوارض جانبی ناشی از مصرف استروئید را کاهش دهند. این پتانسیل کوچک برای کاهش تاثیر عوارض جانبی استروئیدی احتمالا برای جبران عوارض جانبی متوتروکسات کافی نیست.
مصرف مداوم کورتیکواستروئید خوراکی می تواند منجر به بروز عوارض شود، بنابراین علاقه به شناسایی عواملی وجود دارد که می توانند مصرف استروئید خوراکی را در افراد مبتلا به آسم کاهش دهند. متوتروکسات (methotrexate) به عنوان یک عامل احتمالی کاهش دهنده دوز استروئید در بیماران مبتلا به آسم مزمن وابسته به استروئید خوراکی مورد توجه قرار گرفته است.
هدف از انجام این مرور، ارزیابی تاثیرات افزودن متوتروکسات به کورتیکواستروئیدهای خوراکی در بزرگسالان مبتلا به آسم پایدار و وابسته به کورتیکواستروئیدهای خوراکی بود.
پایگاه ثبت تخصصی گروه راه‌های هوایی در کاکرین و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوها تا فوریه 2006 به‌روز هستند.
کارآزمایی‌‌های تصادفی‌سازی شده که افزودن متوتروکسات را در مقایسه با دارونما (placebo) در بزرگسالان مبتلا به آسم وابسته به استروئید بررسی کردند. طول دوره درمان لازم بود حداقل 12 هفته باشد.
کیفیت کارآزمایی مورد ارزیابی قرار گرفت و استخراج داده‌ها توسط دو محقق به‌طور مستقل از هم انجام شد. برای دریافت اطلاعات ازدست‌رفته، با نویسندگان کارآزماییها تماس گرفته شد.
ده کارآزمایی با مجموع 185 شرکتکننده وارد شدند. طراحی و کیفیت مطالعه، دوزبندی کورتیکواستروئید و پیامدها بسیار متفاوت بودند. مصرف متوتروکسات منجر به کاهش دوز کورتیکواستروئید خوراکی در کارآزماییها موازی (تفاوت میانگین وزن‌دهی شده: 4.1- میلی‌گرم در روز، 95% فاصله اطمینان: 6.8- تا 1.3-) و هم‌چنین در کارآزمایی‌‌های متقاطع (cross-over) (تفاوت میانگین وزن‌دهی شده: 2.9- میلی‌گرم در روز، 95% فاصله اطمینان: 5.-9 تا 0.2-) شد. هیچ تفاوتی میان متوتروکسات و دارونما برای حجم بازدمی اجباری در یک دقیقه وجود نداشت (تفاوت میانگین وزن‌دهی شده: 0.12 لیتر، 95% فاصله اطمینان: 0.21- تا 0.45). سمیّت کبدی یک عارضه جانبی شایع با متوتروکسات در مقایسه با دارونما بود (نسبت شانس: 6.9، 95% فاصله اطمینان: 3.1 تا 15.5).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.