استفاده از متیل‌گزانتین‌ها (methylxanthines) برای کمک به جدا کردن نوزادان از دستگاه تهویه مکانیکی، ممکن است به برخی از نوزادان کمک کند.
متیل‌گزانتین‌ها داروهایی (مانند کافئین) هستند که می‌توانند به بهبود تنفس در نوزادان نارس (نوزادانی که زودتر از موعد متولد می‌شوند) کمک کنند. می‌توان آن‌ها را برای نوزادان نارس، زمانی که برنامه‌ریزی برای جدا شدن از دستگاه تنفس کمکی (خارج کردن لوله داخل تراشه از دستگاه تهویه مکانیکی) انجام می‌شود، تجویز کرد. نکته مهم این است که، به نظر می‌رسد متیل‌گزانتین‌ها شانس رشد طبیعی مغز را در نوزادان نارس که از ونتیلاتور جدا می‌شوند، بهبود می‌بخشند.
Read the full abstract
جدا کردن و خارج کردن لوله داخل تراشه در نوزادان نارس تحت تهویه با فشار مثبت متناوب (intermittent positive pressure ventilation; IPPV) به دلیل نارسایی تنفسی، ممکن است دشوار باشد. یک عامل موثر و قابل توجه در ایجاد آن، ممکن است تلاش تنفسی نسبتا ضعیف و گرایش به بروز هیپرکاربی (hypercarbia) و آپنه (apnea)، به‌ویژه در نوزادان بسیار نارس، باشد. درمان با متیل‌گزانتین (methylxanthine) که پیش‌از خارج کردن لوله داخل تراشه آغاز می‌شود، ممکن است تنفس را تحریک کرده و شانس جداسازی موفقیت‌آمیز را از IPPV افزایش دهد.
اهداف
تعیین تاثیرات درمان پیشگیرانه با متیل‌گزانتین بر استفاده از لوله‌گذاری داخل تراشه و IPPV و دیگر عوارض جانبی بالینی مهم در نوزادان نارس که از IPPV جدا می‌شوند و در کسانی که خارج کردن لوله داخل تراشه در آن‌ها برنامه‌ریزی شده است.
روش‌های جست‌وجو
روش‌های جست‌وجوی استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین مورد استفاده قرار گرفتند. جست‌وجوها در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL، کتابخانه کاکرین ، شماره 2، 2010)، بانک اطلاعاتی کارآزمایی‌های پری‌ناتال آکسفورد، MEDLINE (1966 تا جولای 2010)، CINAHL (1982 تا جولای 2010) و EMBASE (1988 تا جولای 2010) انجام شدند.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزمایی‌های منتشرشده‌ای وارد شدند که از تخصیص تصادفی یا شبه-تصادفی بیمار استفاده کرده و در آن‌ها درمان با متیل‌گزانتین‌ها (تئوفیلین (theophylline) یا کافئین (caffeine)) با دارونما (placebo) یا عدم درمان برای بهبود شانس خارج کردن موفقیت‌آمیز لوله داخل تراشه نوزادان نارس یا کم‌وزن هنگام تولد مقایسه شد.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
از روش‌های استاندارد سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) و گروه مرور نوزادان در کاکرین استفاده شد.
نتایج اصلی
هفت مطالعه برای ورود به مطالعه شناسایی شدند. درمان با متیل‌گزانتین موفقیت‌آمیز نبودن خارج کردن لوله داخل تراشه را در عرض یک هفته کاهش داد (RR جمع‌بندی شده: 0.48؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.71؛ RD جمع‌بندی شده: 0.27-؛ 95% CI؛ 0.39- تا 0.15-؛ NNT: 4؛ 95% CI؛ 3 تا 7؛ شش کارآزمایی، 172 نوزاد). ناهمگونی (heterogeneity) قابل توجهی در متاآنالیز RD وجود دارد که شاید مربوط به تنوع زیاد در میزان پایه در گروه‌های کنترل باشد (محدوده 20 تا 100%).
کارآزمایی CAP بیشترین تعداد نوزادان را وارد کرد، اما میزان خارج‌سازی لوله داخل تراشه را گزارش نکرد. در گروه کافئین، میزان کمتری از دیسپلازی برونکوپولمونری (bronchopulmonary dysplasia)، بستن PDA، فلج مغزی و مرگ یا ناتوانی عمده در 18 تا 21 ماهگی مشاهده شد. نوزادانی که کافئین دریافت کردند، در زمان قطع اکسیژن‌درمانی، تهویه با فشار مثبت و لوله‌گذاری داخل تراشه، سن پس‌از قاعدگی کمتری داشتند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
متیل‌گزانتین‌ها احتمال خارج کردن موفقیت‌آمیز لوله داخل تراشه را در نوزادان نارس ظرف یک هفته افزایش می‌دهند. پیامدهای مهم تکامل سیستم عصبی با درمان متیل‌گزانتین بهبود می‌یابند. هریک از کارآزمایی‌های آینده، نیاز به طبقه‌بندی نوزادان بر اساس سن بارداری (شاخص بهتری برای نارس بودن نسبت به وزن هنگام تولد) دارند. کافئین، با حاشیه درمانی وسیع‌تر خود، درمان بهتری برای ارزیابی در مقایسه دارونما خواهد بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
