موضوع چیست؟
انسداد روده در افراد مبتلا به سرطان پیشرفته درون حفره شکمی ممکن است به قدری پیشرفت کند که نتوان آن را از طریق جراحی درمان کرد. این بیماری ممکن است منجر به تهوع و استفراغ و عدم توانایی در جذب کافی مواد غذایی از طریق روده شود. هنگامی که روده کار نمی‌کند، یک جایگزین برای تغذیه متعارف، تغذیه از طریق ورید است، که تغذیه وریدی (parenteral nutrition; PN) نامیده می‌شود. این نوع تغذیه اغلب در بیمارستان برای حمایت از بیمارانی استفاده می‌شود که احتمال عود عملکرد روده وجود دارد. با این حال، هنگامی که احتمال عود عملکرد روده بعید است، این نوع تغذیه نیز می‌تواند به عنوان بخشی از درمان تسکینی در سرطان پیشرفته در نظر گرفته شود.
چرا این موضوع مهم است؟
PN در افراد مبتلا به انسداد روده به علت سرطان پیشرفته و غیر-قابل جراحی، بحث‌برانگیز است. درمان‌ها تا حد زیادی به بهترین مراقبت حمایتی محدود می‌شوند و استدلال‌هایی به نفع و علیه تغذیه مصنوعی در این شرایط وجود دارد. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این نوع تغذیه می‌تواند بقای بیمار را طولانی کند، اما این درمان ممکن است برای افرادی که کیفیت زندگی برای آن‌ها یک اولویت است، دشوار و خطرناک باشد.
ما پرسیدیم که:
آیا PN در بهبود بقا و کیفیت زندگی افراد مبتلا به انسداد روده غیر-قابل جراحی ناشی از سرطان پیشرفته موثر است؟
ما یافتیم که:
منافع PN نامشخص هستند، زیرا شواهد دارای قطعیت بسیار پائین هستند، و عمدتا توسط مطالعاتی ارائه شدند که به جای مقایسه بیماران دریافت کننده PN با بیمارانی که PN دریافت نکردند، فقط به بررسی افراد دریافت کننده PN پرداختند. از آن‌جایی که ما هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را نیافتیم، نتایج حاصل از 13 مطالعه مشاهده‌ای را با مجموع 721 شرکت‌کننده وارد کرده‌ایم. برای 12 مطالعه، فقط یک گروه درمان مناسب بدون گروه کنترل وجود داشت. بنابراین، نتایج فقط مربوط به افراد دریافت کننده PN است و ما هیچ اطلاعاتی در مورد افرادی که آن را دریافت نمی‌کنند در اختیار نداریم. متوسط زمان بقا برای افراد مبتلا به PN بین سه تا 1278 روز متغیر بود. فقط سه مطالعه کیفیت زندگی را با استفاده از معیار شناخته شده اندازه‌گیری کردند. یک مطالعه بهبود کیفیت زندگی را نشان داد و دو مطالعه تعداد مشابهی را از افراد هم بهبود یافته و هم بدتر شده یافتند. با این وجود، این سه مطالعه کیفیت زندگی را در نقاط مختلف زمانی بررسی و با روش‌های مختلف اندازه‌گیری کردند. اثرات جانبی در 12% از افراد در هشت مطالعه‌ای که آن‌ها را اندازه‌گیری کردند، رخ داد.
این موضوع به این معناست که:
انجام تحقیق بیش‌تری برای دانستن این‌که PN برای افراد مبتلا به انسداد روده ناشی از سرطان پیشرفته مفید است یا خیر، مورد نیاز است.
ما در مورد این‌که HPN باعث بهبود بقا یا کیفیت زندگی افراد مبتلا به MBO می‌شود، بسیار نامطمئن هستیم زیرا قطعیت شواهد برای هر دو پیامد بسیار پائین بود. از آن‌جایی که مبنای شواهد محدود بوده و در معرض خطر بالای سوگیری قرار دارند، انجام مطالعات آینده‌نگر بیش‌تری با کیفیت بالاتر مورد نیاز هستند.
انسداد بدخیم روده‌ای (malignant bowel obstruction; MBO) ممکن است در افراد مبتلا به سرطان پیشرفته تخمدان یا دستگاه گوارش ایجاد شود. اگر تغذیه از طریق دهان یا روده (مستقیما از طریق لوله به داخل روده) انجام شود، آن‌ها قادر به تحمل محدود تغذیه هستند. تغذیه وریدی (parenteral nutrition; PN) شامل تامین مواد مغذی، ریزمغذی‌ها، الکترولیت‌ها و مایعات تزریق شده به شکل محلول داخل وریدی و روشی را برای تغذیه این افراد ارائه می‌دهد تا مواد مغذی را دریافت کنند. استدلال‌های بالینی و اخلاقی به نفع و علیه تجویز PN برای افراد دریافت کننده مراقبت تسکینی وجود دارد.
ارزیابی اثربخشی تغذیه وریدی در منزل (home parenteral nutrition; HPN) در بهبود بقا و کیفیت زندگی افراد مبتلا به MBO غیر-قابل جراحی.
ما بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 1، 2018)؛ MEDLINE (Ovid)؛ Embase (Ovid)؛ BNI؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture؛ Web of Science و ارزیابی اقتصادی NHS و ارزیابی تکنولوژی سلامت تا ژانویه 2018؛ ClinicalTrials.gov (http://clinicaltrials.gov/) و پورتال جست‌وجوی پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت (http://apps.who.int/trialsearch). علاوه بر این، مطالعات وارد شده را به صورت دستی جست‌وجو کرده و از ویژگی «مقالات مشابه (Similar articles)» در PubMed برای مقالات وارد شده استفاده کردیم.
هر مطالعه‌ای را که به بررسی HPN در افراد بالای 16 سال مبتلا به MBO غیر-قابل جراحی پرداخته و بیش از پنج شرکت‌کننده داشتند، وارد کردیم.
داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را برای هر مطالعه ارزیابی کردیم. داده‌ها را وارد Review Manager 5 کرده و از GRADEpro برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.
ما 13 مطالعه را با مجموع 721 شرکت‌کننده در این مرور گنجاندیم. مطالعات مشاهده‌ای بودند، 12 مطالعه فقط یک بازوی مرتبط درمانی داشتند و بازوی کنترل وجود نداشت و برای یک مطالعه با بازوی کنترل، جزئیات بسیار اندکی ارائه شد. خطر سوگیری بالا و قطعیت شواهد برای تمام پیامدها بسیار پائین طبقه‌بندی شد. به دلیل ناهمگونی داده‌ها، متاآنالیز انجام نشد و بنابراین داده‌ها به صورت یک خلاصه روایت‌گونه (narrative) سنتز شدند.
کیفیت شواهد مربوط به منفعت حاصل از PN برای بقا و کیفیت زندگی بسیار پائین بود. تمام مطالعات بقای کلی (overall survival; OS) را اندازه گرفتند و در پایان مطالعه 636 شرکت‌کننده (88%) فوت کردند. با این حال تعاریف متنوعی از بقای کلی وجود داشت که نشان می‌دهد فاصله میانه (median) بقا بین 15 تا 155 روز (بین سه تا 1278 روز) بود. سه مطالعه از معیارهای معتبر کیفیت زندگی استفاده کردند. نتایج به دست آمده از ارزیابی کیفیت زندگی متضاد بودند؛ یک مطالعه بهبود را تا سه ماه و دو مطالعه تقریبا تعداد مشابهی را از بهتر و بدتر شدن شرکت‌کنندگان گزارش کردند. مقیاس‌های مختلفی برای بررسی کیفیت زندگی در هر مطالعه مورد استفاده قرار گرفت و کیفیت زندگی در نقاط زمانی مختلف اندازه‌گیری شد. با توجه به قطعیت بسیار پائین این شواهد، در مورد عوارض جانبی مرتبط با استفاده از PN بسیار نامطمئن هستیم. عوارض جانبی در نه مطالعه اندازه‌گیری و داده‌های مربوط به شرکت‌کنندگان فردی از هشت مطالعه استخراج شد. این آنالیز نشان داد که در 32 مورد از 260 بیمار (12%) عفونت کاتتر ورید مرکزی رخ داد یا به دلیل عوارض مرتبط با PN در بیمارستان بستری شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.