موضوع چیست؟
باکتری‌های موجود در ادرار گیرندگان پیوند کلیه بدون وجود نشانه‌ای از عفونت ادراری، باکتریوری بدون نشانه نامیده می‌شود. یک فرد از هر دو فرد گیرنده پیوند کلیه، زمانی پس از دریافت پیوند دچار عفونت باکتریایی در ادرار (باکتریوری) خواهند شد. باکتریوری با نشانه‌هایی مانند تب، لرز، ادرار کردن دردناک، درد شکم و دیده شدن خون در ادرار، عفونت مجاری ادراری (urinary tract infection; UTI) است. باکتریوری اغلب بدون نشانه است و اغلب با آنتی‌بیوتیک‌هایی درمان می‌شود که ممکن است به پیشگیری از UTI بعدی کمک کنند. اجتناب از UTI ممکن است بیمار و بقای پیوند را بهبود ببخشد. با این حال، مشخص نیست که چگونه نشانه‌های UTI در بسیاری از افراد مبتلا به باکتریوری بدون نشانه پیشرفت می‌کند؛ یا اینکه درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها به راستی از UTI پیشگیری می‌کند یا خیر؛ یا اینکه هنگامی که نشانه‌ای وجود ندارد درمان باعث بهبودی بقای بیمار و کلیه می‌شود یا خیر. هم‌چنین، ممکن است که استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها دارای مضراتی باشند. مصرف منظم آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است به این معنی باشد که باکتری‌ها نسبت به آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم می‌شوند و مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است منجر به اسهال و سایر حوادث جانبی شود. هزینه‌های آنتی‌بیوتیک نیز باید در نظر گرفته شوند. این مرور به بررسی این موضوع پرداخت که درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها مفید است یا مضر.
ما چه کاری را انجام دادیم؟
منابع علمی را تا سپتامبر 2017 جست‌وجو کردیم و دو مطالعه (212 شرکت‌کننده) را که در این مرور ارزیابی شدند، شناسایی کردیم. این مطالعات آنتی‌بیوتیک‌ها را در برابر عدم درمان مقایسه کردند.
ما چه چیزی یافتیم؟
عفونت باکتریایی اغلب در ادرار باقی می‌ماند، چه آنتی‌بیوتیک‌ها مصرف شوند، چه مصرف نشوند. به دلیل داده‌های بسیار کم و محدودیت‌های متعدد موجود در مطالعات وارد شده، اینکه آنتی‌بیوتیک‌ها از نشانه‌های عفونت ادراری پیشگیری می‌کنند یا خیر، یا خطر انتخاب باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک‌ها را افزایش می‌دهند یا خیر، نامطمئن است. هم‌چنین، مشخص نیست که استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در مورد عفونت ادراری بدون نشانه، خطر رد پیوند، نیاز به بستری شدن در اثر نشانه‌های عفونت ادراری یا مرگ‌ومیر را کاهش می‌دهد، یا اینکه آنتی‌بیوتیک‌ها باعث بهبود عملکرد پیوند کلیه می‌شوند یا خیر. یک مطالعه با 112 شرکت‌کننده نشان داد که هیچ واکنش شدید مضر ناشی از درمان آنتی‌بیوتیکی وجود نداشت و حوادث جانبی نه‌چندان شدید به ندرت دیده شد.
نتیجه‌گیری‌ها
این موضوع که آنتی‌بیوتیک‌ها در گیرندگان پیوند کلیه که در ادرار آنها باکتری‌هایی وجود دارد اما هیچ نشانه‌ای ندارند، مفید است یا خیر، نامطمئن است. در یک مطالعه، شرکت‌کنندگان با استفاده از روشی که تصادفی‌سازی نبود (یعنی بر اساس کد پیوند بیمار) به دریافت آنتی‌بیوتیک یا عدم درمان اختصاص داده شدند. در هر دو مطالعه، شرکت‌کنندگان می‌دانستند که چه درمان‌هایی دریافت می‌کنند (یعنی آنتی‌بیوتیک یا عدم درمان)، که این موضوع ممکن بود نتایج را تحت تاثیر قرار دهد. در نهایت، ما داده‌های کافی برای را تخمین دقیق برخی از تاثیرات آنتی‌بیوتیک‌ها در اختیار نداشتیم. پژوهش‌های بیش‌تری مورد نیاز است.
در حال حاضر، شواهد کافی برای حمایت از درمان معمول برای گیرندگان پیوند کلیه با آنتی‌بیوتیک‌ها در مورد باکتریوری بدون نشانه پس از پیوند وجود ندارد، اما داده‌ها نادر هستند. مطالعات بیش‌تر که به ارزیابی درمان آنتی‌بیوتیک معمول بپردازند اطلاعاتی را برای به‌کارگیری عملی فراهم خواهند کرد و ما منتظر نتایج سه مطالعه تصادفی‌سازی شده در حال انجام هستیم، که ممکن است به حل‌و‌فصل عدم قطعیت‌های موجود کمک کند.
باکتریوری بدون نشانه (asymptomatic bacteriuria)، که به صورت باکتریوری بدون علائم یا نشانه‌های عفونت مجاری ادراری (urinary tract infection; UTI) تعریف شده، در 17% تا 51% از گیرندگان پیوند کلیه رخ می‌دهد و به نظر می‌رسد خطر ابتلا به UTI متعاقب را افزایش می‌دهد. هیچ توافقی در مورد نقش آنتی‌بیوتیک‌ها در درمان باکتریوری بدون نشانه در پیوند کلیه وجود ندارد.
ارزیابی مزایا و آسیب‌های درمان باکتریوری بدون نشانه در گیرنده‌های پیوند کلیه با عوامل آنتی‌باکتریال برای پیشگیری از نشانه‌های UTI، مورتالیتی به هر علتی و تاثیرات غیر-مستقیم UTI (رد حاد، از دست دادن پیوند، بدتر شدن عملکرد پیوند).
پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه و پیوند در کاکرین را تا 1 سپتامبر 2017 از طریق تماس با متخصص اطلاعات با استفاده از کلیدواژه‌های جست‌وجوی مرتبط به این مرور جست‌وجو کردیم. مطالعات موجود در مرکز ثبت از طریق جست‌وجو در CENTRAL؛ MEDLINE؛ و EMBASE؛ مجموعه مقالات کنفرانس؛ پورتال جست‌وجوی پایگاه ثبت بین‌المللی کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) و ClinicalTrials.gov شناسایی شدند.
تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه-RCTها به هر زبان که به ارزیابی درمان باکتریوری بدون نشانه در گیرندگان پیوند کلیه در هر نقطه زمانی پس از پیوند پرداختند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم واجد شرایط بودن مطالعه را تعیین کرده، به ارزیابی کیفیت مطالعه و استخراج داده‌ها پرداختند. پیامدهای اولیه بروز نشانه‌های UTI و بروز مقاومت آنتی‌باکتریالی بود. پیامدهای دیگر عبارت بود از مورتالیتی به هر علتی، از دست دادن پیوند، رد پیوند، عملکرد پیوند، بستری شدن به دلیل UTI، واکنش‌های جانبی به عوامل آنتی‌باکتریال و عود یا مقاومت باکتریوری بدون نشانه. پیامدهای دو-حالتی را به صورت تفاوت خطر (RD) مطلق یا خطر نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) و داده‌های پیوسته را به صورت تفاوت میانگین (MD) با 95% فاصله اطمینان (CI) بیان کردیم. داده‌ها با استفاده از مدل اثرات تصادفی تجمیع شد.
دو مطالعه (212 شرکت‌کننده) را وارد کردیم که به مقایسه آنتی‌بیوتیک‌ها در برابر عدم درمان پرداختند، و سه مطالعه در حال انجام را شناسایی کردیم. به‌طور کلی، میزان بروز UTI علامت‌دار بین گروه‌هایی که برای باکتریوری بدون نشانه درمان نشوند بین 19% تا 31% متغیر بود. درمان آنتی‌بیوتیکی دارای تاثیرات نامطمئنی بر پیشگیری از UTI علامت‌دار بود (2 مطالعه؛ 200 شرکت‌کننده: RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.45). خطر برای انتخاب ارگانیسم‌های مقاوم در برابر چندین دارو با درمان آنتی‌بیوتیکی نامطمئن بود (1 مطالعه؛ 112 شرکت‌کننده: RR: 1.21؛ 95% CI؛ 0.60 تا 2.41). مقاومت باکتریوری بدون نشانه بدون توجه به درمان بالا بود. آنتی‌بیوتیک‌ها تاثیرات نامطمئنی بر سایر پیامدهای مهم بیمار و پیوند دارند، به عنوان مثال در مورد مورتالیتی به هر علتی (1 مطالعه؛ 112 شرکت‌کننده: RR: 2.23؛ 95% CI؛ 0.21 تا 23.86)، از دست دادن پیوند (1 مطالعه؛ 112 شرکت‌کننده: RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.07 تا 17.36)، رد حاد (1 مطالعه؛ 112 شرکت‌کننده: RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.97)، بستری شدن به دلیل UTI (1 مطالعه؛ 112 شرکت‌کننده: RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.13 تا 4.27)، عملکرد پیوند (2 مطالعه؛ 200 شرکت‌کننده: MD در غلظت سرمی کراتینین: 0.06- میلی‌گرم/دسی‌لیتر؛ 95% CI؛ 0.19- تا 0.08) و واکنش‌های جانبی (1 مطالعه؛ 112 شرکت‌کننده: بدون حادثه جانبی شدید ناشی از درمان آنتی‌بیوتیکی). کیفیت شواهد برای تمام پیامدها پائین بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.