مداخلات برای مجرمان مصرف کننده مواد مخدر که همزمان مبتلا به مشکلات سلامت روان هستند

هدف چیست؟

شناسایی روش‌های درمانی برای کاهش مصرف مواد مخدر و/یا فعالیت مجرمانه میان سیستم عدالت کیفری که افراد مبتلا به مشکلات سلامت روان را درگیر می‌کند

پیام کلیدی چیست؟

مداخلات جامعه‌درمانی و دادگاه‌های مربوط به درمان سلامت روان، ممکن است به افراد کمک کند تا مصرف مواد مخدر و/یا فعالیت‌ مجرمانه را کاهش دهند.

چه چیزی مورد مطالعه قرار گرفت؟

درمان‌هایی شناسایی شدند تا از عدالت کیفری که افراد مبتلا به مشکلات سلامت روان و مشکلات سوء‌استفاده از مواد مخدر را درگیر کرده، حمایت کند.

نتایج چه هستند؟

■ هنگامی که مردان در یک مداخله جامعه‌درمانی، در مقایسه با درمان معمول، شرکت می‌کنند، آنها ممکن است به‌احتمال کمتری دوباره دستگیر شده یا به زندان برگردند (قطعیت متوسط).

■ هنگامی که زنان در یک مداخله جامعه‌درمانی، در مقایسه با یک دوره شناختی-رفتاری، شرکت می‌کنند، ممکن است احتمال بیشتری برای کاهش مصرف مواد مخدر، یا درگیر شدن در فعالیت‌های جنایی/جرائم مربوط به مواد مخدر نداشته باشند (قطعیت پایین).

■ هنگامی که مردان در یک مداخله جامعه‌درمانی، در مقایسه با عدم مداخله، شرکت می‌کنند، ممکن است به‌احتمال کمتری به زندان بازگردند (قطعیت متوسط).

■ هنگامی که نوجوانان در یک دادگاه سلامت روانی، در مقایسه با درمان معمول، شرکت می‌کنند، به احتمال کمتری ممکن است مرتکب یک جرم جدید شوند، به زندان برگردند یا مواد مخدر مصرف کنند (قطعیت پایین).

■ هنگامی که نوجوانان در مصاحبه انگیزشی/ذهن‌آگاهی و مهارت‌های شناختی شرکت می‌کنند، نسبت به دریافت آموزش‌های آرام‌سازی، احتمالا کمتر مشکلات کمتری را نشان می‌دهند (قطعیت متوسط).

■ هنگامی که افراد در مصاحبه انگیزشی/ذهن‌آگاهی و مهارت‌های شناختی شرکت می‌کنند، در مقایسه با یک کنترل لیست انتظار، ممکن است احتمال بیشتری وجود نداشته باشد که کاهش یا پرهیز از مصرف مواد مخدر را گزارش دهند (قطعیت پایین).

■ ما مطمئن نیستیم که افراد شرکت‌کننده در مصاحبه انگیزشی/ذهن‌آگاهی و مهارت‌های شناختی، در مقایسه با درمان معمول، به احتمال کمتری از کاهش مصرف ماری‌جوانا، تست مثبت مواد مخدر یا دوباره دستگیر شدن گزارش می‌دهند یا خیر (قطعیت بسیار پایین).

■ هنگامی که خانواده‌ها و نوجوانان در درمان چند سیستمی شرکت می‌کنند، در مقایسه با درمان معمول یا درمان گروهی سوء‌مصرف مواد، ممکن است با احتمال بیشتری از کاهش در وابستگی به مواد مخدر یا دستگیر شدن مجدد گزارش دهند (قطعیت پایین).

■ ما مطمئن نیستیم افرادی که در روان‌درمانی بین فردی شرکت کردند، در مقایسه با یک مداخله روان‌شناختی، احتمال استفاده مجدد از مواد مخدر را نداشته باشند (قطعیت بسیار پایین).

■ ما مطمئن نیستیم افرادی که در خدمات دفاع حقوقی و خدمات مراقبت فردی درگیر شدند، در مقایسه با درگیر شدن در فقط یک خدمت حمایت حقوقی، احتمال بیشتری در ارتکاب جرائم جدید نشان ندهند (قطعیت بسیار پایین).

منابع مالی مطالعات شامل موسسات دولتی، نهادهای تحقیقاتی یا موسسات خیریه بودند.

این مطالعه مروری تا چه زمانی به‌روز‌رسانی شده‌ است؟

فوریه 2019.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان: 

مداخلات جامعه‌درمانی و دادگاه‌های مربوط به درمان سلامت روان، ممکن است به افراد کمک کند تا مصرف مواد مخدر و/یا فعالیت‌ مجرمانه را کاهش دهند. شواهد برای مداخلات دیگری مانند روان‌درمانی بین فردی، درمان چند سیستمی، خدمات مراقبت فردی دفاع حقوقی، و مصاحبه انگیزشی، نامشخص‌تر هستند. مطالعات، درجه بالایی را از تنوع نشان دادند که مستلزم رعایت درجه‌ای از احتیاط در تفسیر اندازه تاثیر و جهت سودمندی برای پیامدهای درمان است.

خلاصه کامل را بخوانید...
پیشینه: 

این مطالعه مروری یک مورد را از سه مطالعه مروری نشان می‌دهد که روی مداخلات برای مجرمان مصرف‌کننده مواد مخدر تمرکز کرده‌اند. بسیاری از افرادی که تحت مراقبت سیستم عدالت کیفری هستند، مشکلات همزمان سلامت روان و مشکلات سوء‌استفاده از مواد مخدر را نشان می‌دهند؛ این موضوع برای شناسایی موثرترین درمان‌ها برای این جمعیت آسیب‌پذیر مهم است.

اهداف: 

ارزیابی اثربخشی مداخلات برای مجرمان مصرف‌کننده مواد مخدر که به‌طور هم‌زمان مبتلا به مشکلات سلامت روان هستند، در کاهش فعالیت‌های مجرمانه یا مصرف مواد مخدر یا هر دو.

این مطالعه مروری سوالات زیر را مورد خطاب قرار می‌دهد.

آیا ارائه هر درمانی برای مجرمان مصر‌ف‌ کننده مواد مخدر که به‌طور هم‌زمان مبتلا به مشکلات سلامت روان نیز هستند، مصرف مواد مخدر را کاهش می‌دهد؟

آیا هر درمانی برای مجرمان مصر‌ف‌ کننده مواد مخدر که به‌طور هم‌زمان مبتلا به مشکلات سلامت روان هستند، فعالیت مجرمانه را کاهش می‌دهد؟

• آیا شرایط ارائه درمان (دادگاه، جامعه، زندان/قرارگاه امن) بر پیامد(ها)ی مداخله تاثیر می‌گذارد؟

• آیا نوع درمان بر پیامد(ها)ی درمان تاثیر می‌گذارد؟

روش‌های جست‌وجو: 

ما 12 پایگاه اطلاعاتی را تا فوریه 2019 جست‌وجو کرده و فهرست منابع مطالعات وارد شده را بررسی کردیم. برای کسب اطلاعات بیشتر با کارشناسان این حوزه تماس گرفتیم.

معیارهای انتخاب: 

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده‌ای را وارد کردیم که برای جلوگیری از عود مصرف مواد مخدر و/یا فعالیت مجرمانه میان مجرمان مصرف‌ کننده مواد مخدر که به‌طور هم‌زمان مبتلا به مشکلات سلامت روان نیز بودند، طراحی شدند.

گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها: 

ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی موردانتظار کاکرین استفاده کردیم.

نتایج اصلی: 

ما 13 مطالعه را با مجموع 2606 شرکت‌کننده انتخاب کردیم. مداخلات در زندان (هشت مطالعه؛ 61%)، در دادگاه (دو مطالعه؛ 15%)، در جامعه (دو مطالعه؛ 15%)، یا در یک بیمارستان با امنیت متوسط (یک مطالعه؛ 8%) انجام شدند. منابع اصلی سوگیری (bias)، خطر نامشخص سوگیری انتخاب و خطر بالای سوگیری تشخیص بودند.

چهار مطالعه به مقایسه مداخله جامعه‌درمانی در مقابل موارد زیر پرداختند: (1) درمان معمول (دو مطالعه؛ 266 شرکت‌کننده)، که شواهدی را با قطعیت متوسط فراهم کرد مبنی بر اینکه شرکت‌کنندگانی که مداخله را دریافت کردند، احتمال کمتری داشتند که درگیر فعالیت مجرمانه بعدی شوند (خطر نسبی (RR): 0.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.53 تا 0.84) یا به زندان بازگردند (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.67)؛ (2) درمان شناختی-رفتاری (یک مطالعه؛ 314 شرکت‌کننده)، که هیچ کاهش معنی‌داری را در مصرف مواد مخدر که توسط خود افراد گزارش شده باشد (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.46 تا 1.32)، بازداشت مجدد به‌دلیل هر نوع جنایت ( RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.09)، فعالیت مجرمانه (RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.05)، یا جرم مربوط به مواد مخدر (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.56 تا 1.36) نشان نداد، و شواهد با قطعیت پایین بودند؛ و (3) کنترل لیست انتظار (یک مطالعه؛ 478 شرکت‌کننده)، که کاهش معنی‌داری را در بازگشت به زندان برای آن دسته از افرادی که در جامعه‌درمانی شرکت کردند، نشان داد (RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.46 تا 0.79)، و شواهدی با قطعیت متوسط داشتند.

یک مطالعه (235 شرکت‌کننده)، دادگاه درمان سلامت روان را با مدل مدیریت موردی مطمئن در مقابل درمان معمول مقایسه کرد، که هیچ کاهش معنی‌داری را در شاخص شدت اعتیاد‌آور (ASI) خود گزارش‌دهی از مصرف مواد مخدر (تفاوت میانگین (MD): 0.00؛ 95% CI؛ 0.03- تا 0.03)، محکومیت برای یک جرم جدید (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.22)، یا حبس مجدد در زندان (RR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.62 تا 1.01) در پیگیری 12 ماه، با ارائه شواهدی با قطعیت پایین، نشان نداد.

چهار مطالعه به مقایسه مصاحبه انگیزشی/ذهن‌آگاهی و مهارت‌های شناختی با آرام‌سازی (یک مطالعه)، کنترل لیست انتظار (یک مطالعه)، یا درمان معمول (دو مطالعه) پرداختند. در مقایسه با آموزش آرام‌سازی، یک مطالعه، اطلاعات روایی را در مورد استفاده از ماری‌جوانا در ارزیابی پیگیری سه‌ماهه گزارش کرد. محققان یک تاثیر اصلی کمتر از 0.007 را با شرکت‌کنندگانی در گروه مصاحبه انگیزشی گزارش کردند که مشکلات کمتری را نسبت به شرکت‌کنندگان در گروه آموزش آرام‌سازی، با شواهدی با قطعیت متوسط، نشان داد. در مقایسه با کنترل لیست انتظار، یک مطالعه، هیچ کاهش معنی‌داری را در مصرف مواد مخدر خود گزارش‌‌‌دهی براساس ASI (MD: -0.04؛ 95% CI؛ 0.37- تا 0.29) و در پرهیز از مصرف مواد مخدر (RR: 2.89؛ 95% CI؛ 0.73 تا 11.43)، با ارائه شواهدی با قطعیت پایین در شش ماه، گزارش نکرد (31 شرکت‌کننده). در مقایسه با درمان معمول، دو مطالعه (با 40 شرکت‌کننده)، هیچ کاهش معنی‌داری را نه در فراوانی مصرف ماری‌جوانا در سه ماه پس از آزادی (MD: -1.05؛ 95% CI؛ 2.39- تا 0.29)، و نه در زمان سپری شده تا اولین دستگیری (MD: 0.87؛ 95% CI؛ 0.12- تا 1.86)، همراه با کاهش کمی در فراوانی دستگیری مجدد (MD: 0.66؛ 95% CI؛ 1.31- تا 0.01-) تا 36 ماه، با شواهدی با قطعیت پایین، پیدا نکردند؛ مطالعه دیگری با 80 شرکت‌کننده کاهش معنی‌داری را در غربالگری‌های مثبت مواد مخدر در 12 ماه (MD: -0.7؛ 95% CI؛ 3.5- تا 2.1)، با ارائه شواهدی با قطعیت بسیار پایین، پیدا نکرد.

دو مطالعه در مورد استفاده از درمان چند سیستمی مربوط به نوجوانان و خانواده‌ها در مقابل درمان معمول و درمان سوء‌مصرف مواد توسط نوجوانان، گزارشی ارائه دادند. در مقایسه با درمان معمول، محققان کاهش معنی‌داری را تا هفت ماه در وابستگی به مواد مخدر براساس نمره آزمون شناسایی اختلالات مصرف مواد مخدر (DUDIT) (MD: -0.22؛ 95% CI؛ 2.51- تا 2.07)، و در بازداشت‌ها (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.36)، با ارائه شواهدی با قطعیت پایین (156 شرکت‌کننده)، پیدا نکردند. در مقایسه با درمان سوء‌مصرف مواد مخدر توسط نوجوان، یک مطالعه (112 شرکت‌کننده) کاهش معنی‌داری را در بازداشت‌های مجدد تا 24 ماه (MD: 0.24؛ 95% CI؛ 0.76 تا 0.28)، براساس شواهدی با قطعیت پایین، پیدا نکرد.

یک مطالعه (38 شرکت‌کننده) در مورد استفاده از روان‌درمانی بین فردی در مقایسه با یک مداخله روان‌شناختی، گزارش ارائه کرد. محققان کاهش معنی‌داری را در مصرف مواد ‌مخدر خود گزارش‌‌‌دهی در سه ماه (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.30 تا 1.50)، با ارائه شواهدی با قطعیت بسیار پایین، پیدا نکردند. مطالعه نهایی (29 شرکت‌کننده)، خدمات دفاع حقوقی و خدمات مراقبت فردی کار اجتماعی را در مقابل فقط خدمات دفاع حقوقی مقایسه کرد و هیچ کاهش معنی‌داری را در تعداد جرائم جدید که در ظرف 12 ماه مرتکب شدند، با ارائه شواهدی با قطعیت بسیار پایین، پیدا نکرد (RR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.07 تا 6.01).

یادداشت‌های ترجمه: 

این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.

Tools
Information