اینطور فرض می‌شود که پروستاتیت مزمن/سندرم درد مزمن لگن (chronic prostatitis/chronic pelvic pain) به دلیل درد ناشی از اعصاب داخل یا اطراف پروستات ایجاد می‌شود. پرگابالین (pregabalin) یک مسکّن خاص برای دردهای عصبی است. بنابراین، جست‌وجویی را در متون علمی برای ارزیابی استفاده از پرگابالین در این بیماری و اینکه بهتر از دارونما (placebo) بود یا خیر، انجام دادیم.
ما به این نتیجه رسیدیم که پرگابالین موثرتر از دارونما نبوده و با عوارض جانبی همراه است.
اگرچه شواهد قطعی برای استفاده از پرگابالین وجود نداشت، انجام تحقیقات بیشتر توصیه می‌شود.
شواهدی از یک RCT به‌دست آمد که پرگابالین نشانه‌های CP/CPPS را بهبود نمی‌بخشد و در درصد زیادی از مردان عوارض جانبی ایجاد می‌کند. بااین‌حال، برای ارزیابی بیشتر اینکه پرگابالین نقشی در کنترل نشانه‌های بیماران مبتلا به CP/CPPS دارد یا خیر، انجام تحقیقات بیشتر لازم است.
پروستاتیت مزمن (chronic prostatitis)/سندرم درد مزمن لگن (chronic pelvic pain syndrome; CP/CPPS) وضعیتی است که سطح کیفیت زندگی مردان را کاهش می‌دهد. شواهد نشان می‌دهد که این مشکل ممکن است منشا نوروپاتی داشته باشد و بنابراین داروهایی مانند پرگابالین (pregabalin) ممکن است در کنترل نشانه‌ها نقش داشته باشند.
هدف اصلی، مقایسه پرگابالین با دیگر روش‌های تسکین درد برای کاهش نشانه‌های CP/CPPS در مردان بود.
هدف ثانویه، ارزیابی بی‌خطری (safety) و اثربخشی پرگابالین برای بهبود نشانه‌های فردی مختلف مطابق با CP/CPPS بود.
ما پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE (1966 تا می 2012)، EMBASE (1980 تا می 2012)، CINAHL؛ clinicaltrials.gov؛ Google Scholar، و فهرست منابع مقالات و چکیده‌های خلاصه‌مقالات کنفرانس‌ها را، بدون اعمال محدودیت در زبان، برای درمان پروستاتیت Class III و CP/CPPS با پرگابالین، جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که پرگابالین را با دارونما (placebo) یا دیگر انواع ضددردها برای مدیریت بالینی بیماران مبتلا به CP/CPPS مقایسه کردند. بیماران با علل شناخته شده درد/ناراحتی از مطالعه حذف شدند.
فقط یک RCT وارد شد. این کارآزمایی پرگابالین را با دارونما برای بیماران مبتلا به CP/CPPS مقایسه کرد.
برای مردانی که از نظر بالینی به درمان پاسخ دادند (بهبودی ≥ 6 امتیاز)، هیچ تفاوتی میان بازوهای درمان با پرگابالین (103/218؛ 47.2%) و دارونما (38/106؛ 35.8%) وجود نداشت (خطر نسبی (RR): 1.32؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.76). درد کمتر با بهبودی بیشتر در گروه پرگابالین در مقایسه با گروه دارونما به‌دست آمد (به‌ترتیب؛ 4.2 امتیاز در مقابل 1.7 امتیاز؛ تفاوت میانگین (MD): 2.3- امتیاز؛ 95% CI؛ 4.0- تا 0.7- امتیاز).
اگرچه 59% (191/324) از بیماران دچار عوارض جانبی شدند، هیچ موردی از عارضه جدی مشاهده نشد. عوارض جانبی عصبی بسیار بیشتری در گروه پرگابالین در مقایسه با گروه دارونما (به‌ترتیب؛ 38.5% (84/218) در مقابل 22.6% (24/106)؛ RR 1.7؛ 95% CI؛ 1.15 تا 2.51)، و درد کمتری در گروه پرگابالین نسبت به گروه دارونما (به‌ترتیب؛ 17.4% (38/218) در مقایسه با 33.3% (35/106)؛ RR: 0.53؛ 95% CI؛ 0.36 تا 0.78) مشاهده شد. بااین‌حال، هیچ تفاوت معنی‌داری میان گروه‌های پرگابالین و دارونما از نظر اختلالات گوارشی (به‌ترتیب؛ 18.3% (40/218) در مقابل 18.9% (20/106)؛ RR 0.97؛ 95% CI؛ 0.60 تا 1.58)، نشانه‌های چشمی/بینایی (به‌ترتیب؛ 6.9% (15/218) در مقایسه با 2.8% (3/106)؛ RR: 2.43؛ 95% CI؛ 0.72 تا 8.22)، و نشانه‌های کلیوی/ادراری-تناسلی (به‌ترتیب؛ 5.5% (12/218) در مقابل 1.9% (2/106)؛ RR: 3.03؛ 95% CI؛ 0.67 تا 13.79) دیده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.