ما 10 کارآزمایی (در فاصله زمانی سال‌های 2000 تا 2014) را شامل مجموعا 896 کودک و جوان پنج تا 18 ساله وارد مرور کردیم. به استثنای دو کارآزمایی، شرکت‌کنندگان تمامی کارآزمایی‌ها از کلینیک‌های سرپایی (outpatient setting) آمده بودند. هشت کارآزمایی به ارزیابی ریسپریدون (risperidone)، یک کارآزمایی به ارزیابی کوئتایپین (quetiapine) و یک کارآزمایی به ارزیابی زیپراسیدون (ziprasidone) پرداخته بودند. نه کارآزمایی به ارزیابی اثربخشی سریع (در طول چهار تا 10 هفته) پرداخته بودند؛ به طوری که یکی از آنها درمان را با داروی محرک (stimulant medication) و آموزش والدین (parent training) ترکیب کرده بود. یک کارآزمایی با هدف ارزیابی نشانه‌های عود بیماری، به مدت شش ماه ادامه داشت.

کیفیت شواهد از پائین تا متوسط متغیر بود. نه کارآزمایی از درجاتی از حمایت/تامین مالی از سوی شرکت‌های دارویی برخوردار بودند.

پیامدهای اولیه

با استفاده از تفاوت میانگین (MD)، داده‌های به ‌دست آمده را از سه مطالعه (238 شرکت‌کننده) در متاآنالیز رفتار پرخاشگری که با استفاده از چک‌لیست رفتار ناهنجار (Aberrant Behaviour Checklist; ABC) -خرده مقیاس تحریک‌پذیری (Irritability subscale)- ارزیابی شده بودند، با یکدیگر ترکیب کردیم. ما دریافتیم که پرخاشگری در جوانانی که با استفاده از ریسپریدون درمان شده بودند، در مقایسه با جوانانی که با دارونما درمان شده بودند، کاهش یافته بود (MD: -6.49؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8.79- تا 4.19-؛ شواهد با کیفیت پائین). با استفاده از تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD)، داده‌های به دست آمده را از کارآزمایی‌های مربوط به ریسپریدون (190 شرکت‌کننده) که از مقیاس‌های مختلفی استفاده کرده بودند، با هم تجمیع کردیم: مقیاس تهاجم آشکار-مقیاس تعدیل شده (Overt Aggression Scale ‒ Modified; OAS-M) و مقیاس رفتار ضد-اجتماعی (Antisocial Behaviour Scale; ABS)؛ از آن‌جایی که ABS دارای دو خرده مقیاس غیر-قابل‌ ترکیب بود (پرخاشگری واکنشی (reactive) و فعالانه (proactive))، ما دو تجزیه‌وتحلیل جداگانه انجام دادیم. زمانی که ما خرده مقیاس واکنشی ABS و OAS-M را با یکدیگر ترکیب کردیم، SMD معادل 1.30- و به نفع ریسپریدون بود (95% فاصله اطمینان (CI) : 2.21- تا 0.40-؛ شواهد با کیفیت متوسط). زمانی که خرده مقیاس فعالانه ABS و OAS-M را با یکدیگر ترکیب کردیم، SMD معادل 1.12- بود (95% CI؛ 2.30- تا 0.06؛ شواهد با کیفیت متوسط)، و از آن‌جایی که فواصل اطمینان با مقدار نول (null value) همپوشانی داشت، گویای عدم قطعیت درباره تخمین تاثیر بود. به طور خلاصه، پاره‌ای از شواهد وجود داشت مبنی بر اینکه پرخاشگری می‌تواند با مصرف ریسپریدون کاهش یابد. در مورد سایر آنتی‌سایکوتیک‌های آتیپیکال مانند کوئتایپین (quetiapine) و زیپراسیدون (ziprasidone)، داده‌ای درباره تاثیرات آنها روی پرخاشگری وجود ندارد.

داده‌های به دست آمده از کارآزمایی‌های مربوط به ریسپریدون (225 شرکت‌کننده) را در یک متاآنالیز از مدیریت مشکلات که با استفاده از خرده مقیاس مدیریت مشکلات فرم ارزیابی رفتار کودک Nisonger؛ (NCBRF-CP) ارزیابی شده بودند، با یکدیگر تجمیع کردیم. حاصل این ادغام، میانگین نمره نهایی بود که در گروه تحت درمان با ریسپریدون در مقایسه با گروه دارونما، 8.61 امتیاز کمتر بود (95% CI؛ 11.49- تا 5.74-؛ شواهد با کیفیت متوسط).

به واسطه اجرای دو متاآنالیز، تاثیر دارو را بر وزن بدن بررسی کردیم. ما می‌خواستیم میان تاثیرات آنتی‌سایکوتیک به تنهایی و تاثیر ترکیب این دارو با داروهای محرک تمایز قائل شویم، زیرا داروی محرک می‌تواند از طریق سرکوب اشتها تاثیر چاق‌کنندگی داروی آنتی‌سایکوتیک را خنثی کند. با تجمیع دو کارآزمایی مربوط به ریسپریدون به تنهایی (138 شرکت‌کننده) دریافتیم که شرکت‌کنندگان دریافت کننده ریسپریدون 2.37 کیلوگرم بیشتر از شرکت‌کنندگان دریافت کننده دارونما اضافه وزن پیدا کرده بودند (95% CI؛ 0.26 تا 4.49؛ شواهد با کیفیت متوسط). زمانی که یک کارآزمایی را اضافه کردیم که در آن تمامی شرکت‌کنندگان ترکیبی را از ریسپریدون و داروهای محرک دریافت کرده بودند، دریافتیم شرکت‌کنندگان که درمان ترکیبی دریافت کرده بودند، 2.14 کیلوگرم بیشتر از آنهایی که دارونما دریافت کرده بودند، افزایش وزن داشتند (95% CI؛ 1.04 تا 3.23؛ 3 مطالعه؛ 305 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

پیامدهای ثانویه

از 10 کارآزمایی وارد شده به مرور، سه کارآزمایی به بررسی عملکرد عمومی، عملکرد اجتماعی و رضایت‌مندی والدین پرداخته بودند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها به بررسی عملکرد در خانواده یا در مدرسه نپرداخته بودند. داده‌های مربوط به عدم انطباق/نرخ ریزش (attrition rate) و سایر حوادث جانبی در تمامی 10 کارآزمایی در دسترس بودند.