این مرور سیستماتیک از داده‌های فردی بیماران از هشت کارآزمایی و داده‌های منتشرشده از شش کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده دیگر استفاده می‌کند. ما دریافتیم که تجویز شیمیدرمانی پیش‌از جراحی منجر به بقای (survival) طولانی‌تر بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم مری، ناحیه اتصال میان مری و معده، و معده می‌شود. یافته‌ها نشان می‌دهند بیمارانی که تومور آنها در محل اتصال میان مری و معده قرار دارد، و بیماران جوان‌تر، از مزیت بیشتر شیمیدرمانی بهره‌مند می‌شوند. علاوه‌بر این، به‌نظر می‌رسد افزودن رادیوتراپی به شیمیدرمانی، حداقل در تومورهای مری و محل اتصال میان مری و معده، مزیت بیشتری برای بیماران داشته باشد. شیمیدرمانی پیش‌از جراحی، خطر بروز عوارض حین یا پس‌از جراحی را افزایش نمی‌دهد.
شیمیدرمانی پیش‌از جراحی برای آدنوکارسینوم گاستروازوفاژیال قابل برداشت، در مقایسه با جراحی به‌تنهایی، بقای بیماران را افزایش می‌دهد. بنابراین این مداخله باید به همه بیماران واجد شرایط ارائه شود. برای تومورهای ناحیه اتصال GE در مقایسه با نواحی دیگر، همچنین، برای شیمیدرمانی-رادیوتراپی در مقایسه با شیمیدرمانی در تومورهای مری و ناحیه اتصال GE، تمایلی به سمت مزیت بقای بیشتر دیده می‌شود. به‌همین ترتیب، یک اثر متقابل (interaction) میان سن و تاثیر درمان وجود دارد، به‌طوری که بیماران جوان‌تر بقای بیشتری داشته و بیماران مسن‌تر، هیچ مزیتی از بقا ندارند.
پیامد بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم موضعی پیشرفته گاستروازوفاژیال (gastroesophageal adenocarcinoma) (آدنوکارسینوم مری، ناحیه اتصال مری و معده (gastroesophageal; GE) و معده) ضعیف است. شواهد متناقضی در مورد تاثیرات شیمیدرمانی پیش‌از جراحی بر بقا (survival) بیمار و دیگر پیامدها وجود دارد.
ارزیابی تاثیر انجام شیمیدرمانی پیش‌از جراحی برای آدنوکارسینوم گاستروازوفاژیال بر بقا و دیگر پیامدهای مرتبط از نظر بالینی در کل جمعیت شرکت‌کنندگان در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) و در زیرگروه‌های از پیش تعیین‌شده.
جست‌وجوهای رایانه‌ای در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ Database of Abstracts of Review of Effectiveness (DARE)؛ بانک اطلاعاتی مرورهای سیستماتیک کاکرین (Cochrane Database of Systematic Reviews; CDSR) از کتابخانه کاکرین ، MEDLINE (1966 تا می 2011)؛ EMBASE (1980 تا می 2011)، و LILACS (Literatura Latinoamericana y del Caribe en Ciencias de la Salud)، را با ترکیبی از روش‌های جست‌وجوی بسیار حساس کاکرین و با استفاده از عبارات و اصطلاحات جست‌وجوی خاص انجام دادیم. علاوه‌بر این، چندین بانک اطلاعاتی آنلاین، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها، و فهرست منابع مقالات بازیابی‌شده را به صورت دستی جست‌وجو کردیم.
RCTهایی را وارد کردیم که بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم گاستروازوفاژیال را در غیاب متاستازهای دور، برای دریافت شیمیدرمانی با یا بدون رادیوتراپی، و به دنبال آن جراحی، یا جراحی به‌تنهایی، تصادفی‌سازی کردند.
دو نویسنده مستقل مرور، کارآزمایی‌های واجد شرایط را شناسایی کردند. داده‌های فردی بیمار (individual patient data; IPD) را از همه کارآزمایی‌های منتخب جمع‌آوری کردیم. متاآنالیزها را براساس جمعیت‌های قصد درمان (intention-to-treat; ITT) و با استفاده از روش دو-مرحله‌ای برای ترکیب IPD با داده‌های تجمیع‌شده از RCTهایی که IPD برای آنها در دسترس نبود، انجام دادیم. داده‌های حاصل از همه کارآزمایی‌های ارائه‌دهنده IPD را در مدل خطرات متناسب کاکس (Cox proportional hazards model) ترکیب کردیم تا تاثیر چندین متغیر کمکی را بر بقای کلی (overall survival; OS) بیمار بررسی کنیم.
تعداد 14 RCT را با 2422 بیمار واجد شرایط شناسایی کردیم. در هشت RCT با 1049 بیمار (43.3%)، توانستیم IPD را به دست آوریم. شیمیدرمانی پیش‌از جراحی با افزایش قابل توجه بقای کلی بیماران همراه بود (نسبت خطر (HR): 0.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 تا 0.89). این یافته با 19% افزایش نسبی در میزان بقا یا 9% افزایش مطلق در میزان بقا طی پنج سال مطابقت دارد. مزیت مداخله برای بقای بیمار در اکثر زیرگروه‌ها هم‌سو و سازگار بود. گرایشی به سمت برجسته‌تر بودن تاثیر درمانی برای تومورهای ناحیه اتصال GE در مقایسه با مکان‌های دیگر، و برای شیمیدرمانی ترکیبی در مقایسه با شیمیدرمانی در تومورهای مری و ناحیه اتصال GE وجود داشت. رزکسیون تومور با حاشیه منفی، یک پیش‌بینی‌کننده قوی برای بقا بود. آنالیز چندمتغیره (multivariable analysis) نشان داد که محل تومور، وضعیت عملکرد، و سن، تاثیر مستقل و قابل توجهی بر میزان بقای بیماران دارند. علاوه‌بر این، اثر متقابل (interaction) معنی‌داری بین تاثیر شیمیدرمانی پیش‌از جراحی و سن بیماران وجود داشت (تاثیر درمان بزرگتر در بیماران جوان‌تر). همچنین شیمیدرمانی پیش‌از جراحی تاثیر قابل توجهی را بر چندین پیامد ثانویه نشان داد. این روش با افزایش بقای بدون بیماری (disease-free survival)، نرخ بالاتر رزکسیون R0، و مرحله مطلوب‌تر تومور پس از رزکسیون مرتبط بود، در حالی که هیچ ارتباطی با موربیدیتی و مورتالیتی پیش‌از جراحی دیده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.