سوال مطالعه مروری

تاثیرات توقف درمان را با داروهای آنتی‌سایکوتیک در افراد مسن مبتلا به دمانس که به مدت سه ماه یا بیشتر تحت درمان بودند، مورد بررسی قرار دادیم.

پیشینه

افراد مبتلا به دمانس ممکن است نوعی از نشانه‌ها و مشکلات رفتاری را از خود نشان دهند که مدیریت آنها برای مراقبان ناراحت کننده و دشوار است. چنین نشانه‌هایی (که اغلب تحت عنوان نشانه‌های عصبی‌روانی (neuropsychiatric symptom) یا NPS توصیف می‌شوند) شامل اضطراب، بی‌تفاوتی، افسردگی، روان‌پریشی (psychosis) (توهم و هذیان)، سرگردانی، تکرار کلمات یا صداها، فریاد زدن، و رفتار به شیوه‌های آژیته یا پرخاشگرانه، یا هر دو، هستند.

داروهای آنتی‌سایکوتیک اغلب با هدف کنترل این نشانه‌ها و رفتارها تجویز می‌شوند، اگرچه بیشتر دستورالعمل‌های کنونی پیشنهاد می‌کنند که این داروها باید فقط برای دوره‌های کوتاه-مدت و برای چالش‌برانگیزترین رفتارها استفاده شوند، چرا که تصور می‌شود این داروها دارای عوارض جانبی بوده (برخی از آنها جدی هستند)، و این که ممکن است بسیاری از مشکلات رفتاری بدون درمان بهبود ‌یابند. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به دمانس به مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک برای مدت زمان طولانی ادامه می‌دهند.

این مرور بررسی کرد که امکان دارد مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک را در افراد مسن مبتلا به دمانس و NPS پس از حداقل سه ماه متوقف کرد یا خیر. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که در سال 2013 منتشر شد.

روش‌های جست‌وجو

تا 11 ژانویه 2018 به دنبال مطالعاتی بودیم که برخی افراد مبتلا به دمانس را که داروهای آنتی‌سایکوتیک مصرف می‌کردند، به‌طور تصادفی برای ادامه این درمان و گروه مقابل را برای توقف مصرف داروها اختصاص دادند. شرکت‌کنندگان مطالعه طی یک دوره زمانی پیگیری شدند تا ببینیم چه روی می‌دهد.

نتایج

تعداد 10 مطالعه را با مجموع 632 شرکت‌کننده وارد مرور خود کردیم. در این به‌روزرسانی، یک مطالعه جدید با 19 شرکت‌کننده اضافه شد. اکثر شرکت‌کنندگان در خانه‌های سالمندان زندگی می‌کردند. این مطالعات از نظر شرکت‌کنندگان، روش‌های انجام، و پیامدهای اندازه گیری شده، بسیار متفاوت بودند.

از آنجا که مطالعات بسیار متنوع بودند، امکان ترکیب همه داده‌ها به صورت عددی وجود نداشت. شواهدی را با کیفیت پائین پیدا کردیم که افراد مسن مبتلا به دمانس ممکن است بتوانند مصرف طولانی-مدت داروهای آنتی‌سایکوتیک را بدون تشدید مشکلات رفتاری خود متوقف کنند. با این حال، در برخی از افرادی که سایکوز، آژیتاسیون یا پرخاشگری داشته و با شروع اولیه درمان آنتی‌سایکوتیک به‌طور قابل توجهی بهبود یافتند، متوجه شدیم که قطع مصرف داروها ممکن است خطر بدتر شدن مشکلات رفتاری را در پی داشته باشد. از سوی دیگر، آژیتاسیون پس از قطع مصرف داروها در برخی از شرکت‌کنندگان که NPS آنها در آغاز مطالعات نسبتا خفیف بود، کاهش یافت.

شواهد کافی را برای آگاهی از این که توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک تاثیر مفیدی بر کیفیت زندگی، تفکر و به خاطر سپردن، یا توانایی انجام کارهای روزمره بیماران دارند یا خیر، و اینکه خطر حوادث مضر را - مانند زمین خوردن - کاهش می‌دهند یا خیر، به دست نیاوردیم. ما مطمئن نیستیم که توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک منجر به عمر طولانی‌تر بیماران می‌شود یا خیر.

کیفیت شواهد

به‌طور کلی، سطح کیفیت شواهد پائین یا بسیار پائین بود. این بدان معناست که اطمینان محدود یا کمی به نتایج داریم، و این احتمال وجود دارد که دیگر تحقیقات مشابه بتوانند نتایج متفاوتی را پیدا کنند. دلایل اصلی این ارزیابی آن بود که مطالعات اندکی با تعداد کم شرکت‌کننده وجود داشتند، و این خطر که نتایج به‌طور کامل گزارش نشده باشند. همه مطالعات وارد شده نتوانستند تعداد کافی شرکت‌کننده را وارد کنند، که این امر تشخیص اثرات توقف مصرف داروهای آنتی‌سایکوتیک را دشوارتر کرد.

نتیجه‌گیری‌ها

شواهد محدودی نشان می‌دهد که توقف مصرف طولانی-مدت داروهای آنتی‌سایکوتیک در افراد مسن مبتلا به دمانس و NPS ممکن است بدون بدتر شدن رفتار آنها امکان‌پذیر باشد. این مداخله ممکن است مزایایی را به ویژه برای افراد مبتلا به NPS خفیف‌تر به همراه داشته باشد. این احتمال وجود دارد که افرادی با نشانه‌های شدیدتر از ادامه درمان سود ببرند، اما برای اطمینان از این موضوع، انجام تحقیقات بیشتر با حضور افراد مبتلا به NPS خفیف‌تر و شدیدتر لازم است. نتیجه‌گیری‌های کلی از آخرین نسخه این مرور تغییر نکرده و تعداد کارآزمایی‌های وارد شده هنوز اندک است.