سوال مطالعه مروری
شواهد حاصل از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را مرور کردیم که سووفلوران با غلظت اولیه بالا را با غلظت اولیه پائین، برای مشاهده شواهدی که از غلظت بالا برای کاهش زمان القا و عوارض برای القای تنفسی بی‌حسی طرف‌داری می‌کند، مقایسه کرده بودند. این نسخه به‌روز از مرور ابتدا در سال 2013 منتشر شد، تا فوریه 2016 به‌روز است.
پیشینه
بی‌حسی عمومی برای جراحی را می‌توان با تنفس بیمار از ترکیبی از سووفلوران (sevoflurane) (بخار یا داروی بی‌حسی تنفسی خوش‌بو) و اکسیژن با ماسک القا کرد. گزارش شده که این روش، ایمن و قابل اطمینان است و مورد قبول بیماران واقع می‌شود. غلظت اولیه سووفلوران که برای القا استفاده می‌شود، می‌تواند پائین یا بالا باشد. روش غلظت اولیه پائین شامل تزریق غلظت پائینی از سووفلوران (کمتر از 4%) و سپس افزایش تدریجی غلظت تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. روش غلظت اولیه بالا شامل تزریق غلظت بالای سووفلوران (از 4% تا 8%) از ابتدا و سپس ادامه دادن تزریق تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. بلافاصله بعد از بین رفتن هوشیاری و پیش از اینکه بی‌حسی به اندازه کافی برای جراحی عمیق شود، بیمار وارد مرحله‌ای می‌شود که در آن سرفه می‌کند، نرخ تنفس و ضربان قلب نامنظم می‌شود، بیمار نفسش را حبس می‌کند و دچار حرکت غیر-قابل کنترل می‌شود. غلظت بالا ممکن است این مرحله را کوتاه کند.
ویژگی‌های مطالعه
در این مرور 11 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را وارد کردیم (829 شرکت‌کننده). این کارآزمایی‌ها بین سال‌های 1997 و 2014 انجام شده و از نظر سن شرکت‌کنندگان (بزرگسالان در برابر کودکان)، غلظت سووفلوران مورد استفاده، اضافه کردن نیتروس اکساید (nitrous oxide) و اوپیوئید و دیگر فاکتورها با هم تفاوت داشتند. برخی از عناصر روش‌ها نشان داد که شواهد با کیفیت پائینی به دست خواهد آمد. این مطالعات را نمی‌توان باهم ترکیب کرد و با قطعیت نمی‌توان نتایج آنها را اعلام کرد.
نتایج کلیدی
روش غلظت اولیه بالا زمان القا را کوتاه کرد (شش مطالعه؛ 443 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و با نرخ‌های مشابهی از سرفه (هشت مطالعه؛ 589 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، بسته شدن ناگهانی طناب‌های صوتی که از تنفس پیشگیری می‌کند (هفت مطالعه؛ 588 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، ایست تنفسی (پنج مطالعه؛ 389 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حرکات ناگهانی (پنج مطالعه؛ 445 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) و ضربان قلب پائین (سه مطالعه؛ 199 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) همراه بود. روش غلظت اولیه بالا در مقایسه با روش غلظت اولیه پائین، ساسپنشن بیشتری را نشان داد (دو مطالعه؛ 160 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
کیفیت شواهد
مطالعات وارد شده، شواهد با کیفیت پائینی ارائه کردند و تفسیر نتایج مطالعه باید با دقت صورت گیرد. به مطالعات بیشتری برای قطعی کردن نتیجه‌گیری‌ها نیاز است.
روش غلظت اولیه بالای سووفلوران احتمالا باعث القای سریع‌تر بی‌حسی می‌شود و نرخ‌های عوارض مشابهی را به جز آپنه که ممکن است با غلظت بالا شایع‌تر باشد، ایجاد می‌کند. با این حال، این نتیجه‌گیری قطعی نیست زیرا مطالعات وارد شده شواهدی با کیفیت پائین ارائه کردند.
گزارش شده استفاده از القای سووفلوران (sevoflurane) برای بی‌حسی عمومی ایمن و قابل اطمینان بوده و توسط بیماران نیز پذیرفته شده است. برای القای سووفلوران از غلظت‌های پائین یا بالا استفاده می‌شود. روش غلظت اولیه پائین شامل تزریق غلظت پائینی از سووفلوران و سپس افزایش تدریجی غلظت دوز تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. روش غلظت اولیه بالا شامل تزریق با غلظت بالا از همان ابتدا و ادامه با همان دوزهای بالا تا زمان بی‌هوش شدن بیمار است. نسخه اصلی این مرور در سال 2013 منتشر و در سال 2016 به‌روز شده است.
هدف این مرور مقایسه زمان‌های القا و نرخ‌های عوارض بین روش‌های القای بی‌حسی با غلظت‌های بالا و پائین سووفلوران در بزرگسالان و کودکانی است که برای بی‌حسی عمومی تحت القای تنفسی قرار می‌گیرند. غلظت «بالا» را به صورت بیشتر یا مساوی و غلظت «پائین» را کمتر از 4% غلظت اولیه تعریف کردیم.
برای این مرور به‌روز شده، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 2؛ 2016)؛ MEDLINE (از 1950 تا فوریه 2016)؛ EMBASE (از 1980 تا فوریه 2016)، منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS) (از 1982 تا فوریه 2016) و موسسه اطلاعات علمی (Web of Science; ISI) (از 1946 تا فوریه 2016). هم‌چنین فهرست منابع مقالات مرتبط و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم و با نویسندگان کارآزمایی‌های وارد شده تماس گرفتیم. جست‌وجوی اصلی در سپتامبر سال 2011 انجام شده است.
برای این مرور تمامی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده منتشر شده و منتشر نشده‌ای را جست‌وجو کردیم که القای تنفسی با غلظت اولیه بالا را در برابر غلظت پائین سووفلوران مقایسه می‌کردند. پیامدهای اولیه شامل دو معیار بی‌حسی (زمان از بین رفتن رفلکس پلک (loss of the eyelash reflex; LOER) و زمان لازم برای رها شدن یک شی سنگین از دست بیمار)، زمان تعبیه موفق ماسک لارنژیال (laryngeal mask airway; LMA) و زمان لوله‌گذاری داخل تراشه بود. پیامدهای دیگر شامل عوارض این روش بود.
همان‌طور که در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات توضیح داده شده، از روش استاندارد برای انجام مرور سیستماتیک استفاده کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم جزئیات روش‌های کارآزمایی و داده‌های پیامد را از گزارش‌های تمامی کارآزمایی‌های واجد شرایط برای ورود استخراج کردند. هرجا که امکان‌پذیر بود، همه آنالیزها را بر اساس قصد درمان (intention-to-treat) انجام دادیم. هنگامی که هیچ ناهمگونی آماری وجود نداشت، تمامی تاثیرات درمان را با استفاده از یک مدل اثر-ثابت (fixed-effect model) تخمین زدیم، در حالی که در موارد وجود ناهمگونی قابل توجه از مدل اثرات-تصادفی (random-effects model) استفاده کردیم.
برای این مرور به‌روز شده دوباره به جست‌وجو پرداختیم و یک مطالعه جدید (با 100 شرکت‌کننده) را وارد کردیم. در مجموع، 11 مطالعه با 829 شرکت‌کننده را وارد کردیم، اگرچه اکثر آنالیزها مبتنی بر داده‌های حاصل از شرکت‌کنندگان کمتر و شواهد با کیفیت پائین بود. ناهمگونی چشم‌گیری در کارآزمایی‌های وارد شده وجود داشت. بنابراین، نتایج ما را باید با دقت مطالعه کرد. ترکیب کارآزمایی‌ها برای پیامد اولیه (LOER) امکان‌پذیر نبود، اما کارآزمایی‌ها به طور جداگانه زمان‌های القای سریع‌تری را (معمولا 24 تا 82 ثانیه سریع‌تر، 41 ثانیه (31.37 تا 50.62)) با غلظت اولیه بالای سووفلوران گزارش کردند (شش مطالعه؛ 443 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). به نظر می‌رسید که آپنه در گروه غلظت اولیه بالای سووفلوران شایع‌تر باشد (خطر نسبی (RR): 3.14؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.72 تا 5.7؛ دو مطالعه؛ 160 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ تفاوتی بین گروه‌ها از لحاظ بروز سرفه (نسبت شانس (OR): 1.23؛ 95% CI؛ 0.53 تا 2.81؛ هشت مطالعه؛ 589 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، لارنگواسپاسم (OR: 1.59؛ 95% CI؛ 0.16 تا 15.9؛ هفت مطالعه؛ 588 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، گرفتگی نفس (OR: 1.16؛ 95% CI؛ 0.47 تا 2.83؛ پنج مطالعه؛ 389 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین)، حرکت کردن بیمار (RR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.89؛ پنج مطالعه؛ 445 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) یا برادی‌کاردی (OR: 0.8؛ 95% CI؛ 0.22 تا 2.88؛ سه مطالعه؛ 199 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین) وجود نداشت، بروز کلی عوارض پائین بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.