کودک‌آزاری و غفلت از آنها، از مشکلات رایج در سراسر جهان است که پیامدهای منفی برای کودکان، خانواده‌ها و جوامع دارد. کودکانی که مورد آزار و اذیت یا بی‌توجهی قرار می‌گیرند، اغلب از منزل خارج شده و در مراکز اقامتی یا با خانواده‌های دیگر، از جمله خانواده‌های سرپرست، قرار می‌گیرند. مراقبت از خانواده به‌طور سنتی توسط افرادی ارائه شد که مددکاران اجتماعی آنها را از سطح جامعه به‌طور خاص برای مراقبت از کودکانی که والدین آنها نمی‌توانستند از آنها مراقبت کنند، استخدام کردند. این خانواده‌ها معمولا با کودکانی که نزد آنها قرار می‌گرفتند ارتباطی نداشته، و پیش از ترتیب دادن پروسه سرپرستی، آنها را نمی‌شناختند. در سال‌های اخیر بسیاری از جوامع سیاست‌هایی را ارائه کرده‌اند که به نفع قرار دادن کودکانی هستند که نمی‌توانند در منزل با دیگر اعضای خانواده خود یا با دوستان خانواده زندگی کنند. این امر به «مراقبت خویشاوندی (kinship care)» یا «مراقبت از خانواده و دوستان (families and friends care)» معروف است.  ما نمی‌دانیم دریافت چه نوع مراقبت خارج از منزل (placement) برای کودکان بهتر است. 

این مرور برای کمک به یافتن این موضوع طراحی شد که مطالعات تحقیقاتی می‌توانند به ما بگویند کدام نوع مراقبت بهتر است یا خیر. تعداد 102 مطالعه را با 666,615 کودک یافتیم که با استانداردهای روش‌شناسی (methodology) قابل قبول مطابقت داشتند. تا جایی که ممکن بود، داده‌های مطالعاتی را که پیامد مشابهی را برای کودکان مشاهده ‌کردند، ترکیب کردیم تا در مورد آنچه که تحقیق به ما می‌گوید، مطمئن‌تر باشیم. بهترین شواهد کنونی نشان می‌دهد که کودکان در مراقبت‌های خویشاوندی ممکن است از نظر رشد رفتاری، عملکرد سلامت روان، و ثبات قرارگیری بهتر از کودکان دریافت‌کننده مراقبت‌های مرسوم عمل کنند. کودکانی که در مراکز نگهداری مرسوم نگهداری می‌شوند ممکن است با توجه به فرزندخواندگی و دسترسی به خدماتی که ممکن است نیاز داشته باشند، عملکرد بهتری داشته باشند. هیچ تاثیر منفی برای کودکانی که تحت مراقبت خویشاوندی قرار گرفتند، مشاهده نشد. محدودیت اصلی این مرور سیستماتیک آن است که کیفیت تحقیق در مورد مراقبت خویشاوندی، با روش‌های ضعیف مطالعات واردشده تضعیف می‌شود. کاربردهای عملی و تحقیقات آینده مورد بحث قرار می‌گیرند.