ضعف عضلانی در افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (amyotrophic lateral sclerosis; ALS) که بهعنوان بیماری نورون حرکتی (motor neuron disease; MND) تیز شناخته میشود، بسیار شایع است. یک عضله ضعیف در صورت کار بیشازحد ممکن است آسیب ببیند زیرا نزدیک به حداکثر محدودیت خود عمل میکند. به همین دلیل، برخی از کارشناسان انجام برنامههای ورزشی را برای افراد مبتلا به ALS مجاز نمیدانند. بااینحال، اگر یک فرد مبتلا به ALS فعال نباشد، تحلیل رفتن (از دست دادن عملکرد عضلانی) و ضعف ناشی از عدم استفاده از عضله رخ میدهد، علاوهبر این تحلیل رفتن و ضعف ناشی از خود بیماری رخ میدهد. اگر کاهش سطح فعالیت ادامه یابد، بسیاری از سیستمهای اندام تحت تاثیر قرار میگیرند و فرد مبتلا به ALS میتواند دچار تحلیل شده و ضعف عضلانی بیشتر شود و گرفتگی عضلات و مفاصل ممکن است منجر به انقباض (تغییر شکل غیرطبیعی و کوتاه شدن عضلات) و درد شود. همه این وقایع انجام فعالیتهای روزانه را سختتر میکنند. این مرور فقط دو مطالعه تصادفیسازی شده را از ورزش در افراد مبتلا به ALS پیدا کرد. کارآزماییها یک برنامه ورزشی را با مراقبتهای معمول (ورزشهای کششی) مقایسه کردند. با ترکیب نتایج حاصل از دو کارآزمایی (43 شرکتکننده)، ورزش توانست میانگین بهبودی در عملکرد (که با استفاده از مقیاس اندازهگیری خاص ALS اندازهگیری میشود) را نسبت به مراقبت معمولی افزایش دهد. هیچ تفاوت دیگری میان این دو گروه وجود نداشت. بروز هیچ عارضه جانبی ناشی از ورزش گزارش نشد. مطالعات برای تعیین اینکه ورزش تا چه حد برای افراد مبتلا به ALS مفید است یا اینکه ورزش مضر است یا خیر، بسیار کوچک بودند. وقتی جستوجوها را در سال 2012 بهروز کردیم، کارآزماییهای جدیدی را نیافتیم. انجام پژوهشهای بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
Read the full abstract
علیرغم بروز بالای ضعف عضلانی در افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (amyotrophic lateral sclerosis; ALS) یا بیماری نورون حرکتی (motor neuron disease; MND)، تاثیرات ورزش در این جمعیت از بیماران بهخوبی شناخته نشدهاند. این یک نسخه بهروزشده از مروری است که نخستینبار در سال 2008 منتشر شد.
اهداف
مرور سیستماتیک مطالعات تصادفیسازی شده و شبه-تصادفیسازی شده از انجام ورزش در افراد مبتلا به ALS یا MND.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماریهای عصبیعضلانی در کاکرین (2 جولای 2012)، CENTRAL (2012، شماره 6 در کتابخانه کاکرین)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا جون 2012)، EMBASE (ژانویه 1980 تا جون 2012)، AMED (ژانویه 1985 تا جون 2012)، CINAHL Plus (ژانویه 1938 تا جون 2012)، LILACS (ژانویه 1982 تا جون 2012)، Ovid HealthSTAR (ژانویه 1975 تا دسامبر 2012) را جستوجو کردیم. ما همچنین پایاننامهها و تزهای ProQuest A&I (2007 تا 2012) را جستوجو کردیم، فهرست منابع همه مقالات انتخاب شده برای مرور را بررسی کرده و با نویسندگان متخصص در این زمینه تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای تصادفیسازی یا شبه-تصادفیسازی و کنترلشده را با حضور افرادی با تشخیص قطعی، احتمالی، احتمالی با پشتیبانی آزمایشگاهی، یا امکانپذیر ALS، همانطور که با معیارهای ال اسکوریال (El Escorial) تعریف شدند، وارد کردیم. ما ورزشهای مقاومتی یا تقویتی پیشرونده، و ورزشهای استقامتی یا هوازی را وارد کردیم. شرایط کنترل عبارت بودند از ورزش نکردن یا مدیریت بازتوانی استاندارد. معیار پیامد اولیه، بهبودی در توانایی عملکردی، کاهش ناتوانی یا کاهش در نرخ بدتر شدن بیمار بودند که توسط یک ابزار معتبر پیامد در سه ماه اندازهگیری شد. معیارهای پیامد ثانویه، بهبودی در وضعیت روانشناختی یا کیفیت زندگی، کاهش خستگی، افزایش یا کاهش میزان کاهش قدرت عضلانی (مطالعات تقویت یا مقاومت)، افزایش یا کاهش میزان کاهش استقامت هوازی (مطالعات هوازی یا استقامتی) در سه ماه و فراوانی عوارض جانبی بودند. مطالعات را براساس سنجش پیامدها حذف نکردیم.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و دادهها را استخراج کردند. دادههای عوارض جانبی را از کارآزماییهای واردشده جمعآوری کردیم. نویسندگان مرور برای به دست آوردن اطلاعاتی که در مقالات منتشرشده موجود نبودند، با نویسندگان مطالعات واردشده تماس گرفتند.
نتایج اصلی
ما دو کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده را شناسایی کردیم که با معیارهای ورود ما مطابقت داشتند، و وقتی جستوجوها را در سال 2012 بهروز کردیم، کارآزمایی جدیدی را نیافتیم. نخستین مطالعه، یک مطالعه با خطر سوگیری (bias) نامشخص، تاثیرات انجام یک برنامه ورزشی را دو بار در روز از ورزشهای استقامتی با شدت متوسط در مقایسه با «فعالیتهای معمول» در 25 فرد مبتلا به ALS بررسی کرد. مطالعه دوم، یک مطالعه با خطر پائین سوگیری، تاثیرات انجام سه بار در هفته از ورزشهای مقاومتی را با بار متوسط و شدت متوسط در مقایسه با مراقبتهای معمول (ورزشهای کششی) در 27 فرد مبتلا به ALS بررسی کرد. پساز سه ماه، زمانی که نتایج دو کارآزمایی با هم ترکیب شدند (43 شرکتکننده)، میانگین بهبودی قابل توجه در مقیاس رتبهبندی عملکردی اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (Amyotrophic Lateral Sclerosis Functional Rating Scale; ALSFRS) به نفع گروههای ورزش (تفاوت میانگین (MD): 3.21؛ 95% فاصله اطمینان: 0.46 تا 5.96) مشاهده شد. هیچ تفاوتی با اهمیت آماری در کیفیت زندگی، خستگی یا قدرت عضلانی یافت نشد. در هر دو کارآزمایی عوارض جانبی، محققان بروز عوارض جانبی را مانند افزایش گرفتگی عضلات، درد عضلانی یا خستگی گزارش نکردند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
مطالعات واردشده برای تعیین اینکه ورزشهای تقویتی برای افراد مبتلا به ALS تا چه حد مفید هستند، یا اینکه ورزش مضر است یا خیر، بسیار کوچک بودند. نبود کامل کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی شده یا شبه-تصادفیسازی شده برای بررسی ورزش هوازی در این جمعیت از بیماران مشهود است. انجام پژوهشهای بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.