شناسایی زنانی که بارداری آنها در معرض خطر بالاتر از حد میانگین زایمان زودرس قرار دارد، امکان ارائه مراقبت‌های دوران بارداری را در سطح بالاتری، با هدف پیشگیری از زایمان زودرس به زنان می‌دهد. زایمان زودرس (پیش از 37 هفته کامل بارداری) یک مشکل عمده سلامت عمومی در سراسر جهان است، و در 6% تا 10% از تولدها در کشورهای با درآمد بالا رخ می‌دهد. نسبتی از بارداری‌هایی که به‌طور نارس، بین 20 تا 36 هفته خاتمه می‌یابد، در سال‌های اخیر کاهش نیافته است. مداخلات پری‌ناتال، هم پیش از تولد (انتقال زنان به مراقبت‌های ثالثیه، تجویز استروئیدهای پیش از زایمان)، و هم پس از تولد (مراقبت‌های ویژه، سورفاکتانت) به‌طور قابل‌توجهی پیامدهای پری‌ناتال را بهبود بخشیده‌اند. تعدادی از سیستم‌های رتبه‌بندی عوامل خطرساز مرتبط با زایمان زودرس مورد استفاده قرار گرفتند. معیارهای سیستماتیک و عینی می‌توانند شامل سن، وضعیت تاهل، عوامل اجتماعی-اقتصادی، استعمال دخانیات، تهدید به سقط جنین، سابقه قبلی تولد نوزاد کم-‌وزن، سابقه مرده‌زایی، وزن و قد مادر باشند. توانایی آنها برای شناسایی زنانی که در معرض خطر زایمان زودرس بوده، و متعاقبا پیشگیری از زایمان زودرس، در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده ارزیابی نشده است. جست‌وجو در منابع علمی برای این مرور هیچ کارآزمایی را در مورد استفاده از سیستم‌های رتبه‌بندی خطر در پیشگیری از زایمان زودرس نشان نداد. تعدادی از مشکلات اخلاقی در تصمیم‌گیری برای اجرای رتبه‌بندی خطر وجود دارد که ارزیابی نشده‌اند؛ به عنوان مثال، مداخله‌ای با عوارض بالقوه که ممکن است استفاده شود، یا بدون شواهدی از پیامدهای مطلوب‌تر به میزان بیشتری مورد استفاده قرار گیرد، یا ممکن است مادر ترجیح دهد برخی از اطلاعات حساس وارد شده را در معیارها فاش نکند. نیاز به انجام مطالعات آینده‌نگری وجود دارد که استفاده از سیستم‌های رتبه‌بندی خطر را در پیشگیری از بروز زایمان زودرس ارزیابی ‌کنند، از جمله ارزیابی تاثیر آنها بر بهزیستی (well-being) زنان. اگر این مطالعات امیدوارکننده باشند، باید توسط یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده با توان کافی و با طراحی خوب دنبال شوند.