بیماری مننگوکوک یک بیماری مسری باکتریایی است که توسط باکتری نایسریا مننژیتیدیس (N meningitidis) با میزان مرگ‌ومیر بالا ایجاد می‌شود: تا 15% برای بیماران مبتلا به عفونت سیستم عصبی مرکزی (مننژیت) و تا 50% تا 60% بین بیماران مبتلا به عفونت جریان خون و شوک؛ تا 15% بازماندگان دچار نقایص شدید عصبی می‌شوند. مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها به منظورریشه‌کنی باکتری‌ها و در نتیجه پیشگیری از بیماری، در افرادی که تماس نزدیک با شخص مبتلا به عفونت مننگوکوک و جمعیت‌هایی با میزان بالای ناقلین آنها داشته‌اند، توصیه می‌شوند.
داده‌های به دست آمده از 24 مطالعه، اغلب با کیفیت بالا، شامل 6885 شرکت‌کننده نشان دادند که ریفامپین (rifampin) (ریفامپیسین (rifampicin) نیز نامیده می‌شود)، سیپروفلوکساسین (ciprofloxacin)، سفتریاکسون (ceftriaxone) و پنی‌سیلین (penicillin) عوامل موثری برای ریشه‌کن کردن ناقل بودن N meningitidis هستند. با این وجود، استفاده از ریفامپین ممکن است با آسیب همراه باشد زیرا ایجاد مقاومت به آنتی‌بیوتیک پس از درمان ذکر شده است. عوارض جانبی خفیف با آنتی‌بیوتیک‌های مختلف مورد استفاده مربتط هستند. امکان ارزیابی پیشگیری از بیماری به‌طور مستقیم در این مرور وجود نداشت، زیرا فقط داده‌های مربوط به ریشه‌کنی باکتری‌ها در دسترس بودند. دوره‌های مختلف پیگیری در مطالعات گزارش شدند. شواهد در این مرور تا جون 2013 به‌روز هستند.
استفاده از ریفامپین هنگام طغیان بیماری می‌تواند منجر به انتشار ایزوله‌های مقاوم شود. استفاده از سیپروفلوکساسین، سفتریاکسون یا پنی‌سیلین نیز باید مورد بررسی قرار گیرند. هر چهار عامل دارویی تا دو هفته پیگیری موثر بودند، اگرچه کارآزمایی‌های بیشتری که به مقایسه اثربخشی این عوامل برای ریشه‌کنی N. meningitidis بپردازند، اطلاعات مهمی را ارائه خواهند کرد.
بیماری مننگوکوک یک عفونت مسری باکتریایی است که توسط باکتری نایسریا مننژیتیدیس (N meningitidis) ایجاد می‌شود. تماس‌های خانگی بیشترین خطر ابتلا را به این بیماری در طول هفته اول تشخیص یک مورد دارد. پروفیلاکسی برای تماس نزدیک با افراد مبتلا به عفونت مننگوکوک و جمعیت با میزان بالای حاملین در نظر گرفته شده است.
بررسی اثربخشی، عوارض جانبی و توسعه مقاومت در برابر داروهای آنتی‌بیوتیکی مختلف به عنوان رژیم‌های درمانی پروفیلاکتیک برای عفونت مننگوکوک.
ما CENTRAL 2013؛ شماره 6؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا هفته اول جون 2013)؛ Embase (1980 تا جون 2013) و LILACS (1982 تا جون 2013) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) یا شبه-RCTهایی که به اثربخشی آنتی‌بیوتیک‌های مختلف برای (الف) پروفیلاکسی در برابر بیماری مننگوکوک؛ (ب) ریشه‌کنی N meningitidis پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را بررسی کرده و داده‌ها را از کارآزمایی‌های وارد شده استخراج کردند. ما داده‌های دو حالتی را با استفاده از محاسبه خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) برای هر کارآزمایی تجزیه‌وتحلیل کردیم.
هیچ کارآزمایی جدیدی برای گنجاندن در این به‌روزرسانی یافت نشد. ما 24 مطالعه را وارد کردیم؛ 19 مطالعه شامل 2531 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده و پنج مطالعه شامل 4354 شرکت‌کننده خوشه‌ای-تصادفی‌سازی شده بودند. هیچ موردی از بیماری مننگوکوک در طول پیگیری در کارآزمایی‌ها وجود نداشت، بنابراین ارزیابی اثربخشی مربوط به پیشگیری از بیماری بعدی به‌طور مستقیم ممکن نبود.
مورتالیتی در یک مطالعه گزارش شد که مرتبط با بیماری یا درمان مننگوکوک نبود. اثربخشی سیپروفلوکساسین (RR: 0.04؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.12)، ریفامپین (ریفامپیسین) (RR: 0.17؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.24)، ماینوسیکلین (RR: 0.28؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.37) و پنی‌سیلین (RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.94) در ریشه‌کنی N meningitidis یک هفته پس از درمان در مقایسه با دارونما (placebo) اثبات شد. ریفامپین (0.20 :RR؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.29)، سیپروفلوکساسین (RR: 0.03؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.42) و پنی‌سیلین (RR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.79) همچنان در یک تا دو هفته موثر بودند. ریفامپین در مقایسه با دارونما تا چهار هفته پس از درمان موثر بود اما ایزوله‌های مقاوم پس از درمان پروفیلاکتیک مشاهده شد. هیچ کارآزمایی سفتریاکسون را در برابر دارونما ارزیابی نکرد اما ریفامپین پس از یک تا دو هفته پیگیری کمتر از سفتریاکسون موثر بود (RR: 5.93؛ 95% CI؛ 1.22 تا 28.68). عوارض جانبی خفیف همراه با درمان مشاهده شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.