بیماران مبتلا به نارسایی حاد تنفسی، اغلب برای زنده ماندن به لوله‌گذاری داخل تراشه و ونتیلاسیون مکانیکی (ونتیلاسیون فشار-مثبت تهاجمی) نیاز دارند. عوارض ونتیلاسیون مکانیکی عبارتند از ضعف عضلات تنفسی، آسیب مجاری هوایی فوقانی، پنومونی مرتبط با ونتیلاتور، سینوزیت و مرگ‌ومیر ناشی از آن. به همین دلایل، مهم است که مدت زمان استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی، به حداقل برسد. ونتیلاسیون فشار-مثبت غیر-تهاجمی، با استفاده از یک ماسک بینی-دهانی، بینی یا پوشاننده کل صورت، متصل به دستگاه ونتیلاتور فشار-مثبت حاصل می‌شود و نیازی به جایگذاری ثابت راه هوایی مصنوعی ندارد.
نتایج از 16 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده، عمدتا با کیفیت متوسط تا خوب، و با حضور 994 شرکت‌کننده منتخب به دست آمدند؛ تقریبا دو-سوم بیماران مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه بودند که نارسایی تنفسی داشتند و به‌طور خودبه‌خودی شروع به تنفس کردند، آنها نشان می‌دهند که حمایت تنفسی با ونتیلاسیون غیر-تهاجمی، می‌تواند مرگ‌ومیر، شکست در جداسازی از ونتیلاتور، پنومونی و مدت زمان بستری در بخش مراقبت‌های ویژه و بستری در بیمارستان را کاهش دهد. از سوی دیگر، جداسازی غیر-تهاجمی از ونتیلاتور، موجب کاهش کل مدت زمان ونتیلاسیون و مدت زمان سپری شده روی ونتیلاسیون تهاجمی، هم‌چنین کاهش تعداد شرکتکنندگانی شد که تراکئوستومی دریافت کردند. اگرچه جداسازی غیر-تهاجمی، تاثیری بر مدت زمان ونتیلاسیون مکانیکی مرتبط با جداسازی از ونتیلاتور نداشت، میزان نیاز را به لوله‌گذاری مجدد افزایش نداد. داده‌های کافی برای ارزیابی تاثیر آنها بر کیفیت زندگی در دسترس نبود. جداسازی غیر-تهاجمی، باعث کاهش قابل توجه مورتالیتی در مطالعات مرتبط با بیماری مزمن انسدادی ریه در برابر مطالعات روی جمعیت‌های مختلط می‌شود.
برآورد خلاصه از 16 کارآزمایی با کیفیت متوسط تا خوب که عمدتا شامل شرکتکنندگان مبتلا به COPD بودند، نشان می‌دهد که یک استراتژی جداسازی از ونتیلاتور که شامل روش NPPV است، ممکن است میزان مورتالیتی و پنومونی ناشی از ونتیلاتور را بدون افزایش در خطر شکست در جداسازی یا نیاز به لوله‌گذاری مجدد، کاهش دهد.
ونتیلاسیون فشار-مثبت غیر-تهاجمی (noninvasive positive-pressure ventilation; NPPV)، بدون نیاز به یک راه هوایی تهاجمی، حمایت تنفسی ایجاد می‌کند. علاقه به استفاده از NPPV جهت تسهیل خارج کردن سریع‌تر لوله داخل تراشه و کاهش عوارض مرتبط با اینتوبه شدن طولانی‌مدت، افزایش یافته است.
ما مطالعاتی را بررسی کردیم که در آنها بزرگسالان مبتلا به نارسایی تنفسی به هر علتی (بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD)، غیر-COPD، پس از جراحی، غیر-جراحی) که به روش تهاجمی ونتیله شدند، جداسازی از ونتیلاتور برای آنها با ابزار خارج کردن زودرس لوله تراشه و به دنبال آن، استفاده فوری از روش NPPV یا ادامه روش IPPV، صورت گرفت. هدف اولیه، تعیین این موضوع بود که استراتژی ونتیلاسیون فشار-مثبت غیر-تهاجمی (NPPV)، در مقایسه با ونتیلاسیون فشار-مثبت تهاجمی (invasive positive-pressure ventilation; IPPV)، موجب کاهش مورتالیتی به هر علتی می‌شود یا خیر. اهداف ثانویه عبارت بودند از تعیین تفاوت‌ها میان استراتژی‌ها در رابطه با شکست در جداسازی از ونتیلاتور و پنومونی مرتبط با ونتیلاتور (ventilator-associated pneumonia; VAP)، مدت زمان بستری در واحد مراقبت‌های ویژه و بستری در بیمارستان (length of stay; LOS)، کل مدت زمان نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی، مدت زمان استفاده از حمایت مکانیکی مرتبط با جداسازی از دستگاه، مدت زمان ونتیلاسیون اندوتراکئال مکانیکی (endotracheal mechanical ventilation; ETMV)، فراوانی عوارض جانبی (مرتبط با جداسازی) و کیفیت کلی زندگی. ما برنامه‌ریزی کردیم که برای ارزیابی (1) تاثیر مداخله بر مورتالیتی و VAP، با خارج کردن کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده، و (2) تاثیرات مداخله بر مورتالیتی و شکست در جداسازی ناشی از دلایل مختلف نارسایی تنفسی (COPD در برابر جمعیت‌های مختلط)، حساسیت و زیرگروه را آنالیز کنیم.
پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین، شماره 5، 2013)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا می 2013)، EMBASE (ژانویه 1980 تا می 2013)، خلاصه‌های چهار کنفرانس، وب‌سایت‌های ثبت کارآزمایی و پرونده‌های شخصی را جست‌وجو کردیم؛ با نویسندگان تماس گرفتیم تا کارآزمایی‌هایی را شناسایی کنیم که به مقایسه جداسازی از ونتیلاتور به روش NPPV در برابر IPPV پرداختند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی شده که به مقایسه خارج کردن زودهنگام لوله با استفاده فوری از روش NPPV در برابر جداسازی با روش IPPV در بزرگسالان اینتوبه شده مبتلا به نارسایی تنفسی، پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و داده‌ها را بر اساس معیارهای از پیش تعیین شده، استخراج کردند. آنالیزهای حساسیت و زیرگروه، (1) تاثیر حذف کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده، و (2) تاثیرات آن بر پیامدهای انتخابی ذکر شده با دلایل مختلف نارسایی تنفسی، را ارزیابی کردند.
ما 16 کارآزمایی را وارد کردیم، که عمدتا از کیفیت متوسط تا خوبی برخوردار بودند، با حضور 994 شرکت‌کننده، که بیشتر آنها مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه بودند. جداسازی از دستگاه به روش NPPV، در مقایسه با جداسازی به روش IPPV، به‌طور قابل توجهی مورتالیتی را کاهش داد. مزایای آن برای مورتالیتی در کارآزمایی‌هایی که به‌طور انحصاری شرکتکنندگان مبتلا به COPD را وارد کرده بودند (خطر نسبی (RR): 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.24 تا 0.56) در برابر جمعیت‌های مختلط (RR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.40)، به‌طور قابل توجهی بیشتر بود. NPPV به‌طور قابل توجهی شکست را در جداسازی از ونتیلاتور (RR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.42 تا 0.96) و پنومونی ناشی از ونتیلاتور (RR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.43) را کاهش داد؛ مدت زمان بستری را در واحد مراقبت‌های ویژه (تفاوت میانگین (MD): 5.59- روز؛ 95% CI؛ 7.90- تا 3.28-)؛ و مدت زمان بستری را در بیمارستان (MD؛ 6.04-؛ 95% CI؛ 9.22- تا 2.87-) و کل مدت زمان ونتیلاسیون را کاهش داد (MD؛ 5.64-؛ 95% CI؛ 10.34- تا 4.55-) و ناهمگونی را به‌طور قابل توجهی کاهش داد. هم‌چنین، جداسازی غیر-تهاجمی، منجر به کاهش قابل توجه در میزان تراكئوستومی (RR: 0.19؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.47) و لوله‌گذاری مجدد (RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.97) شد. جداسازی غیر-تهاجمی، تاثیری بر مدت زمان ونتیلاسیون مربوط با جداسازی از ونتیلاتور نداشت. حذف یک کارآزمایی شبه-تصادفی‌سازی شده، این نتایج را تغییر نداد. آنالیز زیرگروه پیشنهاد می‌کند که مزایای آن برای مورتالیتی در کارآزمایی‌هایی که به‌طور انحصاری شرکتکنندگان مبتلا به COPD را وارد کرده بودند، در برابر جمعیت‌های مختلط، به‌طور قابل توجهی بیشتر هستند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.