پیشینه
افراد سیگاری هنگامی که در دایره اجتماعی افرادی که سیگار را ترک کرده‌اند قرار می‌گیرند، احتمال بیش‌تری دارد که سیگار کشیدن را ترک کنند. آنها هم‌چنین هنگام دریافت حمایت فعال برای ترک، بیشتر احتمال دارد که موفق به ترک سیگار شوند. شریک زندگی، اعضای خانواده، دوستان و دیگران همگی منابع حمایت مناسبی هستند. این مرور به بررسی این موضوع پرداخت که مداخلات طراحی شده برای آموزش یا هدایت افراد برای حمایت از افراد سیگاری در تلاش برای ترک، نسبت به برنامه‌های ترک سیگار بدون عنصر حمایت شریک به افراد سیگاری بیشتر کمک می‌کند تا سیگار را ترک کنند یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
این یک نسخه به‌روز از مرورهای قبلی است. ما به جست‌وجو برای یافتن مطالعات منتشر شده تا اپریل 2018 پرداختیم و سه مطالعه جدید یافتیم که توانستیم آنها را وارد کنیم، در مجموع 14 مطالعه را با 3370 شرکت‌کننده وارد کردیم. مطالعات باید به صورت کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده باشند که افراد سیگاری را که برای ترک سیگار تلاش می‌کنند به کار گیرند، و شرکت‌کنندگانی را که حداقل شش ماه پس از شروع مطالعه، سیگار کشیدن را ترک کردند اندازه‌گیری کنند. این مطالعه باید حداقل شامل یک گروه که جزو بخشی از برنامه ترک سیگار برای افزایش حمایت شریک باشند و حداقل یک گروه که یک برنامه ترک سیگار قابل مقایسه بدون حمایت شریک دریافت کنند، باشد. بیشتر مطالعات در ایالات متحده انجام شدند. در به کارگیری، میانگین مصرف روزانه شرکت‌کنندگان بین 13 تا 29 نخ سیگار بود. وضعیت سیگار کشیدن شرکای ارائه دهنده حمایت متنوع بود، اما بیشتر آنها افراد غیر-سیگاری بودند. تکنیک‌های مداخله دارای شدت پائین تا بالا بودند؛ در بعضی موارد از جزوه خود-یاری و در موارد دیگر نیز از مشاوره رو-در-رو کمک می‌گرفتند. در برخی مطالعات محققان تماس مستقیمی با «شرکا» نداشتند و افراد سیگاری خودشان را تشویق به یافتن یک «دوست» می‌کردند، اما در مطالعات دیگر هم افراد سیگاری و هم «دوستان» آنها حمایت رو-در-رو دریافت کردند.
نتایج کلیدی
ما 12 مطالعه (2818 شرکت‌کننده) را برای اندازه‌گیری ترک موفق در پیگیری شش تا نه ماهه و هفت مطالعه (2573 شرکت‌کننده) را برای اندازه‌گیری ترک در پیگیری 12 ماهه ترکیب کردیم. حمایت شریک، احتمال کنار گذاشتن سیگار را در هر نقطه زمانی افزایش نداد. هم‌چنین مطالعات را در هر تجزیهوتحلیل بر اساس نوع حمایت دریافت شده از طرف شریک (خویشاوندان/دوستان/همکاران در برابر همسران/شرکای زندگی مشترک در برابر سایر شرکت‌کنندگان دریافت کننده برنامه ترک) تقسیم‌بندی کردیم. تفاوتی از نظر نرخ ترک بین گروه‌های مطالعه، صرف‌نظر از نوع شریک ارائه دهنده حمایت، وجود نداشت. فقط یک مطالعه نشان داد که حمایت شریک منجر به بهبود بیش‌تری در گروه دریافت کننده مداخله حمایت شریک نسبت به گروهی شد که در آن مداخله حمایت شریک دریافت نکردند. مطالعه دیگری نشان داد که حمایت شریک منجر به بهبود بیش‌تری در مداخله حمایتی شدید شریک نسبت به مداخله حمایتی شریک با شدت کم‌تر شد.
کیفیت شواهد
کیفیت کلی شواهد را پائین رتبه‌بندی کردیم. این امر به دلیل مشکلاتی بود که در طراحی برخی از مطالعات وجود داشت. تعدادی از مطالعات مهم فقط از معیارهای گزارش شده توسط خود شرکت‌کنندگان، در صورتی که افراد سیگار کشیدن را ترک کردند، استفاده کردند و این احتمال وجود دارد این گزارش‌ها نادرست باشند. هم‌چنین، مطالعات بسیار کمی نشان دادند که این مداخله در واقع سطح حمایت شریک را که شرکت‌کنندگان دریافت کردند، افزایش داد. بنابراین این مرور نمی‌تواند به ما بگوید که دریافت حمایت بیشتر از طرف یک شریک می‌تواند به فرد کمک کند تا سیگار را ترک کند یا خیر.
مداخلاتی که هدف آنها بالا بردن حمایت شریک هستند به نظر می‌رسد هیچ تاثیری در افزایش پرهیز از سیگار کشیدن در طولانی‌مدت ندارند. با این حال، اکثر مداخلاتی که حمایت شریک را ارزیابی کردند هیچ شواهدی نیافتند که نشان دهد این مداخلات در واقع به هدف خود دست یافتند و حمایت از شرکای خود را برای ترک سیگار افزایش می‌دهد. بنابراین پژوهش‌های آینده باید بر توسعه مداخلات رفتاری تمرکز کنند که در واقع حمایت شریک را افزایش می‌دهند و پیش از اینکه کارآزمایی‌های بزرگ تاثیر را بر ترک سیگار ارزیابی کنند، باید این موضوع را در مطالعات با مقیاس کوچک تست کنند.
درحالی که برنامه‌های ترک بسیاری برای کمک به افراد سیگاری وجود دارد، پژوهش‌ها نشان می‌دهد که حمایت شرکای زندگی فرد، اعضای خانواده یا «دوستان» ممکن است افراد را تشویق به ترک کند.
تعیین اینکه مداخله افزایش حمایت شریک زندگی به صورت تک به تک برای افراد سیگاری که سعی در ترک آن دارند، در مقایسه با مداخلات ترک که فاقد مولفه حمایت شریک هستند، پیامدهای ترک سیگار را بهبود می‌بخشد.
ما جست‌وجو را به پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین که در اپریل 2018 به‌روز شد، محدود کردیم. این شامل نتایج جست‌وجوهای پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE (via OVID)؛ Embase (via OVID) و PsycINFO (via OVID) بود. اصطلاحات جست‌وجو عبارت بودند از سیگار کشیدن (پیشگیری، کنترل، درمان)، ترک سیگار و حمایت (خانواده، ازدواج، همسر، شریک، شریک جنسی، دوست، شریک زندگی مشترک و همکار). هم‌چنین کتاب‌شناختی‌های تمام مقالات وارد شده را برای یافتن کارآزمایی‌های اضافی مرور کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که افراد سیگاری را به کار گرفتند. کارآزمایی‌هایی برای ورود واجد شرایط بودند که حداقل یک بازوی درمان داشتند و مداخله ترک سیگار با مولفه حمایت شریک را در مقایسه با یک وضعیت کنترل ارائه دهنده حمایت رفتاری با شدت مشابه، بدون مولفه حمایت شریک وارد کردند. کارآزمایی‌ها گزارش ترک سیگار را در شش ماه پیگیری یا بیشتر نیز به کار گرفتند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات وارد شده را از طریق جست‌وجوی نتایج شناسایی و داده‌ها را با استفاده از فرم ساختار یافته استخراج کردند. نویسنده سوم مرور به حل اختلافات، مطابق با روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین کمک کرد. پرهیز از سیگار کشیدن، میزان معتبری از نظر بیوشیمیایی در جایی که امکان‌پذیر بوده، معیار پیامد اولیه بود و در جایی که امکان‌پذیر بوده، در دو دوره پس از درمان استخراج شدند: در شش تا نه ماه و در 12 ماه یا بیشتر. از یک مدل اثرات-تصادفی برای تجمیع خطر نسبی در هر مطالعه استفاده کردیم و خلاصه تاثیر را تخمین زدیم.
جست‌وجوی به‌روز شده ما 465 استناد را شناسایی کرد، که ما آنها را برای ورود ارزیابی کردیم. سه مطالعه جدید معیارهای ورود را به مطالعه داشتند، که در مجموع 14 مطالعه وارد شده (3370 = n) وجود داشت. تعریف شریک میان مطالعات متفاوت بود. ما حمایت شریک را در برابر مداخلات کنترل کننده در پیگیری‌های شش تا نه ماهه و در پیگیری 12 ماهه یا بیشتر مقایسه کردیم. هم‌چنین پیامدها را میان سه زیر-گروه بررسی کردیم: مداخلاتی که بستگان، دوستان یا همکاران را مورد هدف قرار می‌دهند؛ مداخلاتی که همسران یا شرکای زندگی مشترک را مورد هدف قرار می‌دهند و مداخلاتی که شرکت‌کنندگان را در برنامه ترک مورد هدف قرار می‌دهند. تمام مطالعات نرخ ترک سیگار گزارش شده توسط خود فرد را، با تایید بیوشیمیایی محدود شده درباره پرهیز ارائه کردند. خطر نسبی (RR) تجمعی برای پرهیز 0.97؛ (95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 تا 1.14؛ 12 مطالعه؛ 2818 شرکت‌کننده) در شش تا نه ماه و 1.04؛ (95% CI؛ 0.88 تا 1.22؛ 7 مطالعه؛ 2573 شرکت‌کننده) در 12 ماه یا بیشتر پس از درمان بود. از 11 مطالعه که حمایت شریک را در پیگیری اندازه‌گیری کردند، فقط دو مطالعه افزایش قابل ملاحظه‌ای را در حمایت شریک در گروه‌های مداخله گزارش کردند. یکی از این مطالعات افزایش قابل ملاحظه‌ای را در حمایت شریک در گروه مداخله گزارش کرد، اما گزارش‌های افراد سیگاری از دریافت حمایت شریک تفاوت قابل توجهی نداشت. یکی از مطالعات وارد شده را در معرض خطر بالای سوگیری (bias) انتخاب قضاوت کردیم، اما تجزیهوتحلیل حساسیت نشان می‌دهد که این موضوع تاثیری بر نتایج نداشت. هم‌چنین موضوع بالقوه در رابطه با سوگیری تشخیص به دلیل فقدان اعتبار درباره پرهیز در پنج مورد از 14 مطالعه وجود داشت؛ با این حال، ناهمگونی آماری نتایج میان مطالعات مشخص نیست. با استفاده از سیستم درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)، کیفیت کلی شواهد مربوط به دو پیامد اولیه را پائین رتبه‌بندی کردیم. از آن‌جایی که مطالعات با وزن بالا را در تجزیهوتحلیل در معرض خطر بالای سوگیری تشخیص قضاوت کردیم، کیفیت را با توجه به خطر سوگیری کاهش دادیم. علاوه بر این، یک مطالعه در هر دو تجزیهوتحلیل، به اندازه کافی تصادفی‌سازی نشده بود. هم‌چنین کیفیت شواهد را به دلیل غیر-مستقیم بودن کاهش دادیم، زیرا تعداد بسیار کمی از مطالعات شواهدی ارائه کردند که نشان داد مداخلات تست شده در واقع میزان دریافت حمایت شریک را توسط شرکت‌کنندگان در گروه مداخله مرتبط افزایش می‌دهد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.