درمان سقط جنین مکرر در صورت وجود آنتی‌بادی در خون مادر.
سقط جنین می‌تواند برای والدین و خانواده‌هایشان بسیار ناراحت‌کننده باشد. سقط جنین گاهی با حضور موادی در خون مادر به نام «آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپید» یا «ضدانعقاد لوپوس» مرتبط است. این آنتی‌بادی‌ها با لخته شدن خون مرتبط هستند و بنابراین پیشنهاد می‌شود که مصرف داروهای ضدلخته شدن خون ممکن است مفید باشند. این مرور نشان داد که کیفیت کارآزمایی‌های واردشده کاملا متغیر بوده، و به نظر می‌رسد پردنیزون عوارض جانبی دارد، بنابراین نقشی در درمان سقط مکرر ندارد. بااین‌حال، ترکیبی از هپارین تجزیهنشده (unfractionated heparin) با آسپرین ممکن است مفید باشد، اما عوارض جانبی بالقوه‌ای را برای مادران ایجاد می‌کند. انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
ترکیب هپارین تجزیهنشده و آسپرین ممکن است سقط جنین را تا 54% کاهش دهد. برای بررسی تفاوت‌های بالقوه میان هپارین تجزیهنشده و LMWH، انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده بزرگ با پنهان‌سازی تخصیص کافی مورد نیاز است.
[نکته: ارزیابی 15 استناد موجود در بخش «در انتظار طبقه‌بندی» این مرور ممکن است نتیجه‌گیری‌ها را تغییر دهند.]
طیف وسیعی از درمان‌ها برای بهبود پیامدهای بارداری در سقط مکرر ناشی از وجود آنتی‌بادی آنتی‌فسفولیپید (antiphospholipid antibody; APL) پیشنهاد شده‌اند. مطالعات کوچک، عدم قطعیت موجود را در مورد مزایا و خطرات آن‌ها برطرف نکرده‌اند.
بررسی پیامدهای تمام درمان‌های ارائه‌شده برای حفظ بارداری در زنان با سابقه سقط جنین و APL.
ما در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (30 می 2004)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین ( کتابخانه کاکرین، 2003، شماره 2)، MEDLINE (1966 تا جون 2003)، EMBASE (1988 تا جون 2003) جست‌وجو کرده، و در لوپوس (جلد اول تا هشتم، 1991 تا 1999) و خلاصه‌مقالات برگرفته از سمپوزیوم بین‌المللی APL تا سال 1999 به‌صورت دستی جست‌وجو کردیم. ما هم‌چنین کتاب‌شناختی‌های (bibliography) تمام مقالات یافت‌شده را بررسی کرده و با متخصصان این حوزه تماس گرفتیم.
ما در 10 سپتامبر 2009 جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را به‌روزرسانی کرده و نتایج را به بخش در انتظار طبقه‌بندی اضافه کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از مداخلات در زنان باردار با سابقه سقط جنین و APL.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت داده‌ها را بررسی کرده و آن‌ها را از مطالعات تا دسامبر 1999 استخراج کردند. یکی از نویسندگان مرور این کار را برای مطالعات پس‌از سال 1999 انجام داد.
سیزده مطالعه (849 شرکت‌کننده) یافت شدند. سطح کیفیت مطالعات بالا نبود؛ 50% شواهد روشنی را از پنهان‌سازی تخصیص (allocation concealment) ارائه دادند. ویژگی‌های شرکت‌کنندگان بین کارآزمایی‌ها متفاوت بودند.
هپارین تجزیهنشده (unfractionated heparin) همراه با آسپرین (دو کارآزمایی؛ n = 140) در مقایسه با آسپرین به‌تنهایی، میزان سقط جنین را به‌طور قابل توجهی کاهش داد (نسبت خطر (relative risk): 0.46؛95% فاصله اطمینان (CI): 0.29 تا 0.71). هپارین با وزن مولکولی پائین (LMWH) همراه با آسپرین در مقایسه با آسپرین (یک کارآزمایی؛ n = 98) کاهش معنی‌داری را در سقط جنین ایجاد نکرد (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.57). هیچ مزیتی از هپارین تجزیهنشده با دوز بالا نسبت به دوز پائین، دیده نشد (یک کارآزمایی؛ n = 50). سه کارآزمایی که آسپرین را به‌تنهایی بررسی کرده بودند (n = 135) هیچ کاهش معنی‌داری را در سقط جنین نشان ندادند (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.66 تا 1.68). پردنیزون و آسپرین (سه کارآزمایی؛ n = 286) در مقایسه با دارونما (placebo)، آسپرین و هپارین همراه با آسپرین، منجر به افزایش قابل توجه در زایمان زودرس و افزایش دیابت بارداری شدند، اما هیچ مزیت قابل توجهی نداشتند. ایمونوگلوبولین داخل وریدی +/- هپارین تجزیهنشده و آسپرین (دو کارآزمایی؛ n = 58) در مقایسه با هپارین تجزیهنشده یا LMWH همراه با آسپرین، با افزایش خطر سقط جنین یا زایمان زودرس همراه بود (RR: 2.51؛ 95% CI؛ 1.27 تا 4.95). ایمونوگلوبولین داخل وریدی در مقایسه با پردنیزون و آسپرین (یک کارآزمایی؛ n = 82) تفاوت معنی‌داری را در پیامدها ایجاد نکرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.