آکنه شایع‌ترین بیماری پوستی دوران نوجوانی است، و در بیشتر موارد به‌صورت خودبه‌خودی برطرف می‌شود. بااین‌حال، در برخی افراد تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. گزینه‌های درمانی مختلفی برای آن وجود دارند، اما شواهد خوب برای راهنمایی پزشکان و افراد در انتخاب گزینه مناسب بسیار اندک است.
مینوسیکلین (minocycline) پُرکاربردترین آنتی‌بیوتیکی بود که برای درمان آکنه تجویز می‌شد، زیرا تصور می‌شد نسبت به دیگر گزینه‌ها بهتر است، علیرغم اینکه نسخه اصلی این مرور هیچ شواهد قابل اعتمادی را مبنی بر برتری آن نسبت به دیگر روش‌های درمانی پیدا نکرد. در سال‌های اخیر، استفاده از آن کمتر شده که ناشی از نگرانی‌های جدی در مورد بی‌خطری (safety) آن است، از جمله ایجاد لک پوستی، که در برخی موارد غیرقابل برگشت است. همچنین نسبت به درمان‌های دیگر گران‌تر بود.
از زمان انتشار نسخه اولیه این مرور، هزینه مینوسیکلین کاهش یافته است. در انگلستان، هزینه روزانه استفاده از مینوسیکلین ژنریک اکنون یک‌سوم هزینه تتراسایکلین (tetracycline) است. این نسخه به‌روز شده با هدف شناسایی هرگونه شواهد جدیدی انجام شد که ممکن است نتیجه‌گیری‌های مرور اصیل را تغییر داده یا اطلاعاتی را در مورد خطرات مرتبط با درمان با مینوسیکلین ارائه دهد. دوازده RCT جدید شناسایی شدند که تعداد کل RCTها را به 39 مورد (6013 شرکت‌کننده) رساندند.
به‌طور خلاصه، هیچ شواهدی برای تایید استفاده از مینوسیکلین به‌عنوان درمان خط اول آکنه وجود ندارد. همه کارآزمایی‌ها نشان دادند که، به‌طور میانگین، بهبودی آکنه در افراد تحت درمان با مینوسیکلین دیده شد. بااین‌حال، هیچ مطالعه‌ای به‌طور قطعی تفاوت بالینی مهمی را میان مینوسیکلین یا دیگر درمان‌های شایع و پُرکاربرد نشان نداد. آنالیزها نشان دادند که مینوسیکلین ممکن است سریع‌تر از اکسی‌تتراسایکلین یا تتراسایکلین عمل کند، اما در نهایت تفاوتی کلی وجود ندارد. هیچ شواهدی وجود ندارد که مینوسیکلین در درمان آکنه مقاوم به درمان‌های دیگر موثرتر بوده یا تاثیرات آن ماندگاری بیشتری دارند. اگرچه اغلب ادعا می‌شود که داروی گران‌تر و آهسته‌رهش روزانه یک گزینه جذاب‌تر برای نوجوانان مبتلا به آکنه است، شواهد موجود در این مرور نشان نمی‌دهد که این دارو در مقایسه با دیگر آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی که نیاز به مصرف مکرر دارند، بهتر یا بی‌خطرتر باشد.
علیرغم جست‌وجوی کامل برای یافتن شواهد، هنوز هم مشخص نیست کدام‌یک از تتراسایکلین‌ها به‌طور کلی بی‌خطر هستند، زیرا همگی با عوارض جانبی همراه هستند. تنها نتیجه‌گیری‌ای که توانستیم ارائه دهیم آن بود که افرادی که برای آکنه تحت درمان با مینوسیکلین قرار داشتند، نسبت به افراد تحت درمان با تتراسایکلین یا افراد گروه عدم درمان، به‌طور قابل توجهی در معرض خطر بالای ابتلا به سندرم خودایمنی (شبه-لوپوس) قرار دارند.
مینوسیکلین یک درمان موثر برای آکنه ولگاریس التهابی با شدت متوسط تا نسبتا شدید است، اما هنوز هم هیچ شواهدی مبنی بر برتری آن نسبت به دیگر درمان‌های رایج وجود ندارد. در این مرور، هیچ شواهد قابل اعتمادی برای توجیه استفاده مجدد از آن به‌عنوان درمان خط اول یافت نشد، حتی اگر اختلاف قیمت نسبت به 10 سال پیش کمتر باشد. هنوز هم نگرانی‌هایی در مورد بی‌خطری آن در مقایسه با دیگر تتراسایکلین‌ها وجود دارد.
مینوسیکلین (minocycline) یک آنتی‌بیوتیک خوراکی است که برای درمان آکنه ولگاریس (acne vulgaris) استفاده می‌شود. استفاده از آن به دلیل نگرانی‌های مربوط به بی‌خطری (safety) (از جمله احتمال ایجاد رنگدانه‌های غیرقابل برگشت)، هزینه نسبتا بالا و عدم وجود شواهدی مبنی بر مزایای بیشتر نسبت به دیگر درمان‌های آکنه کاهش یافته است. نسخه‌ای از مینوسیکلین با آزادسازی تدریجی به‌عنوان دارویی با تاثیرات جانبی کمتر، تبلیغ می‌شود.
ارزیابی شواهد جدید در مورد تاثیرات مینوسیکلین برای درمان آکنه ولگاریس.
جست‌وجوهای انجام‌شده در بانک‌های اطلاعاتی زیر تا نوامبر 2011 به‌روز شدند: پایگاه ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین، CENTRAL در کتابخانه کاکرین ، MEDLINE (از سال 1946)، EMBASE (از سال 1974)، و LILACS (از سال 1982). همچنین پایگاه‌های ثبت کارآزمایی را جست‌وجو کرده و فهرست منابع را برای یافتن منابع بیشتر از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) مرتبط بررسی کردیم.
هماهنگ‌کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌های گروه پوست در کاکرین در فوریه 2012، جست‌وجوهایی را برای بررسی عوارض جانبی مینوسیکلین در EMBASE و MEDLINE انجام داد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را انتخاب کردیم که اثربخشی مینوسیکلین را، در هر دوزی، با یک عامل کنترل فعال یا دارونما (placebo)، در شرکت‌کنندگان مبتلا به آکنه ولگاریس التهابی مقایسه کردند. برای بررسی عوارض جانبی، مطالعات بیشتری را انتخاب کردیم که تعداد عوارض جانبی و تعداد شرکت‌کنندگان تحت درمان را گزارش کردند.
معیارهای پیامد مورد استفاده در کارآزمایی‌ها عبارت بودند از تعداد ضایعات، نمره‌های درجه/شدت آکنه، ارزیابی‌های کلی پزشکان و شرکت‌کنندگان، عوارض جانبی و نرخ خروج بیماران از گروه درمانی. دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت هر مطالعه را ارزیابی کردند. اندازه تاثیرگذاری (effect size) مداخله محاسبه شد، و در جایی که امکان‌پذیر بود، متاآنالیز صورت گرفت.
شانزده مطالعه معیارهای ورود به مرور را برای بررسی عوارض جانبی داشتند.
تعداد 12 RCT جدید را وارد این نسخه به‌روز شده کردیم که در مجموع تعداد کل آنها به 39 RCT (با 6013 شرکت‌کننده) رسید. این 12 RCT جدید، نتیجه‌گیری‌های اولیه را در مورد کارآمدی بالینی مینوسیکلین تغییر نداده‌اند.
RCTهای شناسایی‌شده عموما کوچک و با کیفیت ضعیف بودند. به دلیل کمبود داده، معیارهای متفاوت پیامد و مدت زمان کارآزمایی، انجام متاآنالیز به ندرت امکان‌پذیر بود. اگرچه نشان داده شد که مینوسیکلین یک درمان موثر برای آکنه ولگاریس متوسط تا نسبتا شدید است، هیچ شواهد وجود ندارد مبنی بر اینکه بهتر از دیگر درمان‌های شایع آکنه باشد. یک RCT تحت حمایت یک شرکت نشان داد که مینوسیکلین نسبت به درمان ترکیبی با اریترومایسین موضعی و روی (zinc)، کمتر موثر است. هیچ کارآزمایی‌ای با استفاده از مینوسیکلین روی شرکت‌کنندگانی که آکنه‌شان به درمان‌های دیگر مقاوم است، انجام نشده است. همچنین، هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد چه دوزی باید استفاده شود.
مطالعات مربوط به عوارض جانبی باید با احتیاط تفسیر شوند. شواهد موجود نشان می‌دهد که مینوسیکلین با عوارض جانبی شدیدتری نسبت به داکسی‌سایکلین (doxycycline) همراه است. مینوسیکلین، اما نه دیگر تتراسایکلین‌ها (tetracyclines)، با لوپوس اریتماتوز (lupus erythematosus) در ارتباط است، اما میزان این خطر اندک است: 8.8 مورد به ازای هر 100,000 نفر در سال. خطر بروز واکنش‌های خودایمنی با توجه به مدت زمان مصرف افزایش می‌یابد. شواهد موجود از این نتیجه‌گیری که ترکیبات گران‌تر با رهش طولانی‌تر نسبت به ترکیبات استاندارد مینوسیکلین بی‌خطرتر است، حمایت نمی‌کنند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.