درد معمولا پس از پروسیجرهای جراحی رخ داده، و همیشه به خوبی کنترل نمی‌شود. ترکیب مسکّن‌ها از کلاس‌های مختلف پتانسیل ایجاد تسکین کافی درد را با کاهش عوارض جانبی وابسته به دوز دارد. این مرور داده‌های بیست-شش مطالعه را ارزیابی کرد که پاراستامول به علاوه کدئین را با دارونما مقایسه کردند، و چهارده مطالعه به مقایسه پاراستامول به علاوه کدئین با همان دوز از پاراستامول به‌تنهایی پرداختند. این ترکیب، تسکین درد موثری را برای حدود 40% از شرکت‌کنندگان مبتلا به درد متوسط تا شدید پس از جراحی با 600 تا 650 میلی‌گرم پاراستامول به علاوه 60 میلی‌گرم کدئین، دوزی که بیشتر در این مطالعات استفاده شد، و حدود 50% از شرکت‌کنندگان با 800 تا 1000 میلی‌گرم پاراستامول به علاوه 60 میلی‌گرم کدئین، دوزی که اغلب در بالین تجویز می‌شود، فراهم کرد. افزودن کدئین نسبت به همان دوز از پاراستامول به‌تنهایی، تسکین درد موثری را برای حدود 10% بیشتر از شرکت‌کنندگان فراهم کرد. این مطالعات تک‌دوز، ترکیب پاراستامول و کدئین را با عوارض جانبی جدی مرتبط نکردند.
این به‌روزرسانی یافته‌های قبلی را تائید می‌کند که ترکیب پاراستامول با کدئین در حدود 50% از بیماران مبتلا به درد متوسط تا شدید پس از جراحی، در مقایسه با کمتر از 20% با دارونما، سطوح مفیدی را از تسکین درد فراهم می‌کند. اطلاعات جدید برای درمان مجدد نشان می‌دهند که این ترکیب در مقایسه با درمان با همان دوز از پاراستامول به‌تنهایی، مدت زمان بی‌دردی را تا حدود یک ساعت افزایش داد. شرکت‌کنندگان بیشتری در دوزهای بالاتر به تسکین کافی درد دست یافتند، اما مقدار اطلاعات موجود برای دوز 1000 میلی‌گرم پاراستامول به اضافه 60 میلی‌گرم کدئین اندک، و بر اساس اطلاعات محدود بود.
این یک نسخه به‌روز شده از یک مرور کاکرین است که در سال 4، 1998 منتشر شد. ترکیب داروها از کلاس‌های مختلف با حالت‌های متفاوت عملکرد ممکن است فرصتی باشد برای به حداکثر رساندن اثربخشی و تحمل‌پذیری، با استفاده از دوزهای پائین‌تر از هر دارو به منظور دستیابی به همان درجه از تسکین درد. پیش از این به این نتیجه رسیدیم که افزودن کدئین به پاراستامول باعث تسکین بیشتر درد می شود، اما به قیمت بروز بیشتر عوارض جانبی. از آن زمان مطالعات جدیدی منتشر شده‌اند. این مرور به دنبال ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) مصرف پاراستامول به همراه کدئین با استفاده از داده‌های کنونی، و مقایسه یافته‌ها با دیگر مسکّن‌هایی بود که به همین روش ارزیابی شدند.
ارزیابی اثربخشی تک‌دوز خوراکی پاراستامول به همراه کدئین در تسکین درد حاد پس از جراحی، افزایش اثربخشی ناشی از جزء کدئین، و عوارض جانبی مرتبط.
برای این به‌روزرسانی، در اکتبر 2008 به جست‌وجو در CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ و بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database) پرداختیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، کنترل‌شده با دارونما (placebo) در مورد تاثیر تک‌دوز خوراکی پاراستامول به همراه کدئین، در مقایسه با دارونما یا همان دوز از پاراستامول به‌تنهایی، در تسکین درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان.
دو نویسنده کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. از ناحیه زیر منحنی «تسکین درد در برابر زمان» (pain relief versus time) برای محاسبه نسبتی از شرکت‌کنندگان استفاده کردیم که با تجویز پاراستامول به همراه کدئین و دارونما یا پاراستامول به‌تنهایی به حداقل 50% تسکین درد در مدت چهار تا شش ساعت، با استفاده از معادلات معتبر، دست یافتند. تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای رسیدن به یک مزیت (number-needed-to-treat-to-benefit; NNT) با 95% فواصل اطمینان (CI) محاسبه شد. نسبتی از شرکت‌کنندگان که از داروهای آنالژزیک نجات (rescue analgesia) در یک بازه زمانی مشخص استفاده کردند، و زمان سپری‌شده تا استفاده از آنالژزیک نجات، به عنوان معیارهای اثربخشی بیشتر مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری شدند.
بیست-شش مطالعه، با 2295 شرکت‌کننده، شامل مقایسه پاراستامول به همراه کدئین با دارونما، وارد شدند. رابطه دوز-پاسخ قابل‌توجهی برای پیامد حداقل 50% کاهش درد طی چهار تا شش ساعت، با NNT معادل 2.2 (95% CI؛ 1.8 تا 2.9) برای 800 تا 1000 میلی‌گرم پاراستامول به اضافه 60 میلی‌گرم کدئین، 3.9 (2.9 تا 4.5) برای 600 تا 650 میلی‌گرم پاراستامول به اضافه 60 میلی‌گرم کدئین، و 6.9 (4.8 تا 12) برای 300 میلی‌گرم پاراستامول به اضافه 30 میلی‌گرم کدئین به دست آمد. زمان سپری‌شده تا استفاده از داروی نجات (rescue medication) بیش از چهار ساعت با پاراستامول به همراه کدئین و دو ساعت با دارونما بود. عدد NNT برای پیشگیری از درمان مجدد برابر با 5.6 (4.0 تا 9.0) برای 600 میلی‌گرم پاراستامول به اضافه 60 میلی‌گرم کدئین طی چهار تا شش ساعت بود. عوارض جانبی با شدت خفیف تا متوسط با پاراستامول به همراه کدئین نسبت به دریافت دارونما افزایش یافت.
چهارده مطالعه، با 926 شرکت‌کننده، در مقایسه پاراستامول به همراه کدئین با همان دوز پاراستامول به‌تنهایی وارد شدند. افزودن کدئین باعث افزایش 10 تا 15% در نسبتی از شرکت‌کنندگان شد که طی چهار تا شش ساعت به حداقل 50% تسکین درد دست یافتند، زمان سپری‌شده را تا استفاده از داروهای نجات تا حدود یک ساعت افزایش داد، و نسبتی از شرکت‌کنندگان را که به داروی نجات نیاز داشتند تا حدود 15% کاهش داد (NNT برای پیشگیری از درمان مجدد: 6.9 (4.2 تا 19)). عوارض جانبی عمدتا از نظر شدت خفیف تا متوسط بود و بروز آنها بین گروه‌ها تفاوتی نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.