دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده درباره ETRA، معیارهای ورود به مطالعه را داشتند. هر دو مطالعه، از بوسنتان (Bosentan) خوراکی استفاده کردند. مطالعه اول، در محیطی انجام شد که در آن درمان با نیتریک اکسید (inhaled nitric oxide; iNO) استنشاقی مقدور نبود. چهل‌وهفت نوزاد (بارداری بیشتر یا برابر 34 هفته) برای دریافت بوسنتان یا دارونما (placebo) تصادفی‌سازی شدند. مطالعه دوم یک مطالعه چند-مرکزی بود که در آن درمان با iNO، مراقبت استاندارد برای PPHN تعریف شده بود. بیست‌ویک نوزاد برای دریافت درمان با «iNO به همراه بوسنتان» یا «iNO به همراه دارونما»، تصادفی‌سازی شدند.

در مطالعه اول، تفاوت قابل توجهی در بروز مرگ‌ومیر پیش از ترخیص از بیمارستان بین گروه بوسنتان و دارونما وجود نداشت (1/23 در برابر 3/14؛ RR: 0.20؛ 95% CI؛ 0.02 تا 1.77؛ RD: -0.17؛ 95% CI؛ 0.40- تا 0.06). نسبت بالاتری از نوزادان در گروه بوسنتان، در شاخص اکسیژن (oxygenation index; OI) در پایان درمان، بهبود نشان دادند (21/24 در برابر 3/15؛ RR: 4.38؛ 95% CI؛ 1.57 تا 12.17؛ RD: 0.68؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.92؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (NNTB): 1.5). طول مدت ونتیلاسیون مکانیکی در گروه بوسنتان پائین بود (0.9 ± 4.3 در برابر 0.6 ± 11.5 روز؛ MD: -7.20؛ 95% CI؛ 7.64- تا 6.76-). تفاوت معنی‌داری در پیامدهای عصبی جانبی در شش ماه وجود نداشت (0/23 در برابر 4/14؛ RR: 0.07؛ 95% CI؛ 0.00 تا 1.20؛ RD: -0.29 ؛ 95% CI؛ 0.52- تا 0.05-). این مطالعه دارای خطر بالای سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) بود زیرا 8 نوزاد از 23 نوزاد در گروه دارونما، از تجزیه‌وتحلیل‌های مختلف مطالعه حذف شدند. از آنجا که پروتکل برای مطالعه نمی‌توانست ارزیابی شود، مطالعه دارای خطر نامشخص سوگیری گزارش‌دهی بود.

در مطالعه دوم، تفاوت معنی‌داری در بروز شکست درمان نیازمند اکسیژناسیون غشایی برون‌پیکری (extracorporeal membrane oxygenation; ECMO) بین گروه «iNO به همراه بوسنتان» در برابر گروه «iNO به همراه دارونما» وجود نداشت (1/13 در برابر 0/8، RR: 1.93؛ 95% CI؛ 0.09 تا 42.35؛ RD: 0.08؛ 95% CI؛ 0.14- تا 0.30). تفاوت معنی‌داری در میانه (median) زمان جداسازی از iNO وجود نداشت («iNO به همراه بوسنتان»: 3.7 روز (95% CI؛ 1.17 تا 6.95)؛ «iNO به همراه دارونما»: 2.9 روز (95% CI؛ 1.26 تا 4.23)؛ 0.34 = P). تفاوت معنی‌داری در OI در 0، 3، 5، 12، 24، 48 و 72 ساعت پس از درمان بین گروه‌ها وجود نداشت. تفاوت معنی‌داری در زمان تکمیل جداسازی از دستگاه ونتیلاسیون مکانیکی وجود نداشت (میانه (median) معادل 10.8 روز (CI؛ 3.21 تا 12.21) در برابر 8.6 روز (CI؛ 3.71 تا 9.66)؛ 0.24 = P). این مطالعه، توزیع نابرابری در گروه بوسنتان (13 = N) و گروه دارونما (8 = N) نداشت. روش‌های مورد استفاده برای تولید اعداد متوالی تصادفی و پنهان‌سازی تخصیص، به دلیل خطر نامشخص سوگیری انتخاب، نامشخص بود.

هر دو مطالعه گزارش کرد که بوسنتان به خوبی تحمل شد و هیچ گونه عوارض جانبی عمده ثبت نشد. داده‌های به دست آمده از دو مطالعه، به دلیل طبیعت ناهمگون وضعیت‌های بالینی و روش‌های مورد استفاده برای درمان PPHN تجمیع نشده بود.

به طور کلی، کیفیت شواهد با توجه به حجم کوچک نمونه مطالعات وارد شده، عدم تعادل عددی بین گروه‌ها با توجه به تصادفی‌سازی و ریزش نمونه (attrition) و خطر نامشخص سوگیری در برخی از حوزه‌های مهم، پائین در نظر گرفته شد.