پیشینه: کودکانی که با نقایص قلبی متولد می‌شوند، اغلب در سنین پائین تحت جراحی قلب قرار می‌گیرند. آنها در معرض خطر کاهش عملکرد قلب و مرگ‌ومیر پس از جراحی قرار دارند. میلرینون (milrinone) دارویی است که ممکن است در این شرایط برای قوی‌تر کردن قلب و راحت‌تر کردن پمپاژ خون به بدن استفاده شود.
سوال مطالعه مروری: ما خواستیم بررسی کنیم که استفاده پیشگیرانه از میلرینون از کاهش عملکرد قلب یا مرگ‌ومیر در نوزادان و کودکانی که از بدو تولد تا 12 سالگی تحت جراحی قلب قرار گرفتند، پیشگیری می‌کند یا خیر. ما قصد داشتیم تعداد کودکانی را که طی 30 روز اول پس از جراحی جان خود را از دست دادند، همچنین اینکه چند روز پس از جراحی زنده ماندند را بررسی کنیم، آنها به مدت سه ماه پیگیری شدند. به منظور دستیابی به کارآزمایی‌های مربوط به این دارو که تا سپتامبر 2014 منتشر شدند، تعدادی از بانک‌های اطلاعاتی متون علمی پزشکی را که اطلاعات مربوط به مطالعات برنامه‌ریزی‌شده، در حال انجام یا تکمیل‌شده را جمع‌آوری کردند، به صورت الکترونیکی جست‌وجو کردیم. کارآزمایی‌هایی مد نظر قرار داشتند که در آنها برای گروهی از کودکان پس از جراحی قلب، میلرینون و برای گروه دیگر داروی دیگری تجویز شد. داده‌ها توسط دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم جمع‌آوری شدند که می‌بایست از یک برگه کاری از پیش آماده‌شده استفاده می‌کردند.
ویژگی‌های مطالعه: پنج مطالعه را یافتیم و از نویسندگان مطالعه اطلاعات بیشتری را درخواست کردیم. سه مطالعه میلرینون را در برابر لووسیمندان (levosimendan)، یک مطالعه میلرینون را در برابر دارونما (placebo) و یک مطالعه میلرینون را در برابر دوبوتامین (dobutamine) مقایسه کردند. داروهای مورد مطالعه به مدت 24 تا 48 ساعت به بیماران داده شد و آنها برای شش تا 78 روز تحت نظر قرار گرفتند. در مجموع 393 شرکت‌کننده وارد این مرور شدند.
کیفیت شواهد: بنابراین، داده‌ها از تعداد محدودی از کارآزمایی‌های کوچک به دست آمدند، و باید با احتیاط تفسیر شوند. علاوه بر این، نحوه تشکیل و درمان گروه‌های بیمار برای مقایسه کامل آنها، ماندگاری بیماران در طول کارآزمایی برای ارزیابی نهایی، یا گزارش دقیق تمامی نتایج مطالعه، مشخص نبودند.
نتایج کلیدی: در یک مطالعه که دو دوز میلرینون و دارونما را با هم مقایسه کرد، میلرینون برای پیشگیری از کاهش عملکرد قلب طی 36 ساعت پس از جراحی بهتر از دارونما بود، اما اطلاعات کافی در مورد عملکرد طولانی‌مدت قلب فراتر از روزهای اول پس از جراحی وجود نداشت. مشخص نشد که میلرینون در پیشگیری از مرگ‌ومیر بهتر از دارونما یا هر یک از داروهای دیگر بود یا خیر، یا اینکه در صورت دریافت میلرینون، طول مدت بستری در بخش مراقبت‌های ویژه یا بستری در بیمارستان یا زمان استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی کوتاه‌تر بود یا خیر. به‌طور مشابه، هنگام بررسی مطالعات به لحاظ بروز عوارض جانبی میلرینون، نتوانستیم ثابت کنیم که میلرینون بیشتر از دوبوتامین یا دارونما باعث اختلال در ریتم قلب می‌شود یا اینکه هنگام مقایسه با لووسیمندان چگونه بر ریتم قلب تاثیر می‌گذارد. ما نتوانستیم اطلاعات مفید دیگری را از مقایسه کارآزمایی‌های انجام شده در مورد آسیب‌های دیگری که قبلا به میلرینون نسبت داده شده بود، مانند ضربان قلب بالا، فشار خون پائین، خونریزی در مایع بطنی مغز، سطح پائین پتاسیم در خون، باریک شدن راه‌های هوایی، تعداد کم پلاکت‌ها در خون، تغییر در تست‌های عملکرد کبد، یا اندازه‌گیری عملکرد پائین قلب در سونوگرافی، کسب کنیم. این مساله تا حدی به دلیل طراحی‌های متفاوت کارآزمایی‌ها بود.
شواهد کافی مبنی بر اثربخشی تجویز پیشگیرانه میلرینون در مقایسه با دارونما، در پیشگیری از مرگ‌ومیر یا سندرم برون‌ده پائین قلبی در کودکانی که به دلیل بیماری مادرزادی قلبی تحت جراحی قرار داشتند، وجود ندارد. تاکنون، هیچ تفاوتی میان میلرینون و دیگر اینودیلاتورها (inodilators) مانند لووسیمندان یا دوبوتامین، بلافاصله پس از جراحی، از نظر کاهش خطر بروز LCOS یا مرگ‌ومیر نشان داده نشده است. به دلیل کم بودن تعداد کارآزمایی‌های کوچک و خطر سوگیری آنها، داده‌های موجود در مورد استفاده پیشگیرانه از میلرینون باید با احتیاط تفسیر شوند.
کودکان مبتلا به بیماری مادرزادی قلبی (congenital heart disease) اغلب در سنین پائین تحت جراحی قلب قرار می‌گیرند. آنها در معرض خطر ابتلا به سندرم برون‌ده پائین قلبی (low cardiac output syndrome; LCOS) پس از جراحی یا مرگ‌ومیر قرار دارند. ممکن است بلافاصله پس از جراحی از میلرینون (milrinone) برای ارائه حمایت اینوتروپیک (inotropic) و گشادشدن عروق استفاده شود.
این مرور اثربخشی استفاده پیشگیرانه میلرینون را پس از جراحی به منظور پیشگیری از بروز LCOS یا مرگ‌ومیر در کودکانی که به دلیل بیماری مادرزادی قلبی تحت جراحی قرار داشتند، بررسی می‌کند.
جست‌وجوهای الکترونیکی و دستی در متون علمی برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده صورت گرفت. پایگاه‌های علمی CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE و Web of Science را در فوریه 2014 جست‌وجو کردیم، و در سپتامبر 2014 یک جست‌وجوی تکمیلی، همچنین جست‌وجو در پایگاه‌های ثبت کارآزمایی بالینی و فهرست منابع مطالعات منتشرشده را انجام دادیم. هیچ محدودیتی را از نظر زبان نگارش مقاله اعمال نکردیم.
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده برای انجام آنالیز انتخاب شدند. مطالعاتی را شامل نوزادان تازه متولد شده، شیرخواران، کودکان نوپا و کودکان تا 12 سال در نظر گرفتیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را طبق یک پروتکل از پیش تعیین‌شده استخراج کردند. اطلاعات تکمیلی را از نویسندگان مطالعه دریافت کردیم.
سه مورد از پنج مطالعه واردشده، میلرینون را در برابر لووسیمندان (levosimendan)، یک مطالعه میلرینون را با دارونما (placebo)، و یک مطالعه میلرینون را در برابر دوبوتامین (dobutamine) به ترتیب با 101، 242 و 50 شرکت‌کننده مقایسه کردند. سه کارآزمایی در معرض خطر پائین سوگیری (bias) قرار داشتند، در حالی که دو کارآزمایی با خطر بالای سوگیری (bias) مواجه بودند. تعداد و تعاریف پیامدها نیز یکسان نبودند. در یک مطالعه که دو دوز میلرینون و دارونما را با هم مقایسه کرد، شواهدی در رابطه با مقایسه کلی میلرینون در برابر دارونما وجود داشت که نشان داد میلرینون خطر بروز LCOS را کاهش داد (خطر نسبی (RR): 0.52؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.28 تا 0.96؛ 227 شرکت‌کننده). نتایج حاصل از دو مطالعه کوچک، اطلاعات کافی را برای تعیین اینکه میلرینون در مقایسه با لووسیمندان، خطر بروز LCOS را افزایش می‌دهد یا خیر، ارائه نمی‌کند (RR: 1.22؛ 95% CI؛ 0.32 تا 4.65؛ 59 شرکت‌کننده). نرخ مرگ‌ومیر در مطالعات پائین بوده، و شواهد کافی برای نتیجه‌گیری در مورد تاثیر میلرینون در مقایسه با دارونما یا لووسیمندان یا دوبوتامین بر مورتالیتی، طول مدت بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، بستری در بیمارستان، نیاز به ونتیلاسیون مکانیکی، یا حداکثر نمره اینوتروپ (در جایی که در دسترس بود) وجود نداشت. همچنین تعداد بیمارانی که نیاز به حمایت مکانیکی قلبی داشتند، کم بوده و این امر اجازه مقایسه میان مطالعات را نداد، و هیچ یک از شرکت‌کنندگان در هیچ مطالعه‌ای تا پایان دوره پیگیری مربوطه، پیوند قلب دریافت نکردند. زمان سپری شده تا وقوع مرگ‌ومیر طی سه ماه در هیچ یک از مطالعات واردشده گزارش نشد. برخی از عوارض جانبی مورد بررسی قرار گرفتند، اما تفاوتی میان گروه‌های درمانی از نظر هیپوتانسیون، هموراژی داخل بطنی، هیپوکالمی، برونکواسپاسم، افزایش سطح سرمی آنزیم‌های کبدی، یا کاهش کسر جهشی بطن چپ به میزان کمتر از 50% یا کاهش کسر بطن چپ به میزان کمتر از 28% مشاهده نشد. آنالیزها، افزایش خطر آریتمی را در بیماران تحت درمان پیشگیرانه با میلرینون در مقایسه با دارونما (RR: 3.59؛ 95% CI؛ 0.83 تا 15.42؛ 238 شرکت‌کننده)، کاهش خطر پلورال افیوژن (pleural effusion) (RR 1.78؛ 95% CI؛ 0.92 تا 3.42؛ 231 شرکت‌کننده) یا تفاوت در خطر بروز ترومبوسیتوپنی را با میلرینون در مقایسه با دارونما (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.88؛ 238 شرکت‌کننده) ثابت نکردند. مقایسه انجام شده میان میلرینون با لووسیمندان یا با دوبوتامین، به ترتیب، خطر بروز آریتمی را نشان نداد و برای پلورال افیوژن یا ترومبوسیتوپنی امکان‌پذیر نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.